เราเป็นเด็กมุสลิมคนหนึ่ง มีพี่น้องพ่อแม่เดียวกัน4คน พ่อเป็นคนตาบอดที่แสนเจ้าชู้ และเป็นคนที่ไม่เคยยอมใครหรือรับฟังใครเลย พ่อกับแม่หย่ากันตั้งแต่เรา6ขวบ (สาเหตุที่หย่า เพราะพ่อมีเมียน้อยอีกคน และที่เราได้ยินมาคือ พ่อชอบตบหน้าแม่ของเรา)พอพ่อกับแม่เราหย่ากัน พ่อพาเราน้องสาวพี่สาวไปอยู่ด้วย และมีเมียใหม่อีกคน พี่สาวเราหนีกลับไปบ้านเกิด แต่เราหนีไปไม่ได้ เราได้เข้าร.รใหม่ และเราโดดเรียนบ่อยมาก เพราะเราไม่ชินกับร.รใหม่ (และมีอีกหลายสาเหตุ)หลังจากนั้นพอขึ้นป.2พ่อส่งเราไปโรงเรียนประจำ เรียนศาสนา ที่3-4เดือนกลับมาบ้านเพียง10วัน เป็นแบบนั้น จนจบป.6(ถ้าหนีออกจะโดนตี)พอจบป.6พ่อก็ส่งไปเรียนศาสนาอีกที ที่จ.สตูล ตอนเราอยู่ร.รศาสนา(เก่า) ไม่ค่อยมีปัญหา แต่พอเราไปเรียนที่จ.สตูล ปัญหาก็เริ่มตามมา พอเราขึ้นมัธยม เราเริ่มดื้อด้าน ความคิดเราโครตดื้อด้าน ต่อต้านเพราะร.รนั้น ไม่เคร่งเหมือนร.รเก่า ร.รมีกฏห้ามพาโทรศัพท์ไป ห้ามเอานิยายไป แต่สิ่งที่เขาห้ามเราทำทั้งหมดเลย5555 เราโดดเรียน ไม่ตั้งใจเรียนเลยยยย ครั้งหนึ่งตอนเราเป็นเด็กใหม่ เราบังเอิญหยิบผ้าคลุมหัวสลับกับของรุ่นพี่ เพราะมันคล้ายกัน +เนื่องจากสายตาเราสั้น แต่เราก็แอบสงสัยว่าไม่ใช่ของเราเพราะผ้าคลุมนั้นปกแข็ง ตอนนั้นคนนินทาเราให้แซ่ดเลย ว่าเราขโมยของรุ่นพี่ไป(ถ้าเราขโมยจริงเราจะใส่ให้โจ่งแจ้งทำไม?) เราได้ยินเลยแอบนั่งร้องให้ ตอนนั้นเราโครตเป็นตัวปัญหาเลย จนเรื่องนี้ไปถึงหูบอ(ผ.อ รร)บอก็บอกให้เพื่นมาเรียกเรา เรากลัวบอลงโทษ ก็เลยไม่ไป เพื่อนๆก็เลยมาลากเราไป พอบอถามเราก็ไม่พูด ตอบไม่ถูกเพราะตอนนั้น ยังปะติดปะต่อเหตุการณ์ทั้งหมดไม่ได้ พอเราไม่ตอบบอก็ฟาดๆเรา จนถึงวันนี้เราก็ยังไม่ได้บอกความจริงกับทุกคน หลังจากนั้นบอเริ่มปฏิบัติกับเราแตกต่างจากคนอื่น อาจจะเป็นเพราะเราฝ่าฝืนกฏมากเกิน ก็เป็นได้555 ครั้งหนึ่งตอนวันกลับบ้านในรอบ3เดือน เราไม่ได้กลับ (ตอนมาร.รเราพาโทรศัพท์ไปฝากครู ตอนปิดร.ร เราก็เลยไปขอโทรศัพท์กลับ)เราคิดว่าบอคงจะไม่ว่าอะไรหรอก เพราะเราพามาอย่างถูกต้อง เพราะเราฝากครูแล้ว ตอนนั้นเราโดนบอใส่ร้ายว่าแอบโทรหาผู้ชาย ทั้งๆที่เราไม่กล้าคุยกับผ.ช ด้วยซ้ำ(นักเรียนผ.ชกับผ.ญห้ามเจอกัน)เรายืนยันไปแล้ว ว่าเราไม่ได้โทร จะโทรได้ไง เน็ตก็ไม่มี ไม่มีสักอย่าง บอจะดูโทรศัพท์เพื่อยืนยัน บอบอกว่ามีคนมาฟ้อง? เราให้บอดู บอกดไปที่การโทร ซึ่ง3สายล่าสุดที่เราพยายามโทรคือแม่.... บอไม่เชื่ออยู่ดี เลยยึดโทรศัพท์เราไป บอบอกว่าจะให้คืน พอเราไปขอบอไม่ให้ เราเป็นติ่งเกาหลีด้วย(Black pink) ติดรูปเต็มตู้เสื้อผ้าเลย และใช่ค่ะ มันผิดกฏ5555 บอคงจะเหนื่อยกับฉันเหลือเกิน ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ เราพานิยายไปทุกครั้งที่ร.รเปิดเลย เขาตรวจกระเป๋าด้วย แต่เราก็ใช้ความสามารถทั้งหมดที่มีแอบพาเข้ามาจนได้555555 จนนิยายมีเป็นลังเลยค่ะ ตอนนึงเราไปเข้าเรียนสายเพราะรองเท้าหาย เพื่อนใส่ไปที่อาคารเรียน เราเลยไม่มีรองเท้าใส่ไป บอให้เพื่อนมาตามเรา เราก็ยืนยันกับบอไปว่ารองเท้าหาย เพื่อนใส่มา บอไม่ฟังเราเลย คนมาสายคนอื่นบอตี1ที เราโดน2ที ไม่เจ็บหรอกโดนตี เจ็บใจมากกว่าค่ะ บางทีคนอื่นทำผิดกฏไม่โดน แต่เราโดน??? เราเก็บทุกอย่างที่เจอมาเรื่อยๆ และอีกครั้งหนึ่งเราได้เงินบริจาค3000 ให้เด็กยากจน บอจะเอาไป2300ให้เรา700 เราไม่ยอม บอเรียกเรามาคุย จนสุดท้ายเรายืนยันว่าจะไม่เอาเงินบริจาคนั้นแล้ว บอก็เลยกว้างโทรศัพท์ใส่หน้าเรา และเราก็ทนไม่ได้ บอก็เลยถามว่าจะลาออกไหม บอไม่ต้องการนักเรียนแบบนี้เราก็เยืนยันว่าจะลาออก เพื่อนข้างๆเราพยายามห้ามเรา แต่เรายิ้ม พอออกจากห้องนั้นเพื่อนเราร้องให้ ตอนนั้นเรานึกบ้าอะไรไม่รู้ตะโกนระบายไปด้วย ร้องให้ไปด้วย จนเพื่อนคนอื่นมามุงดูและเริ่มร้องให้กันหลายคน รุ่นพี่คนอื่นพยายามไปพูดกับครูให้ไปช่วยพูดกับบอให้หน่อย ว่าอย่าให้เราย้ายออก แต่สุดท้ายเราก็ไม่ได้ย้ายออก เห้อ.....เพราะรุ่นพี่คนนึง (ที่เราหยิบผ้าคลุมเขาไป) และเราก็พยายามเรียนจนจบ และเราก็ม.6พอดี เราตั้งใจไว้ว่าเราอยากเรียนภาษาจีน แต่ภาษาที่ชอบคือเกาหลี แต่กังวลอยู่ว่าเราจะใช้ชีวิตในสังคมยังไง เราไม่กล้า เพราะเราไม่ได้อยู่ในสังคมมาตั้งนานแล้ว ตอนนี้เราทะเลาะกับพ่อ เพราะพ่อทำสิ่งที่ผิด เราเตือนแล้ว แต่พ่อไม่รับฟัง หัวหน้าครอบครัวเป็นแบบนี้ เราก็ไม่รู้จะทำยังไง พ่อไม่พูดกับพี่สาวพี่ชายของเราเลย เพราะทั้ง2คนนั้น ไม่ทำตามที่ท่านพ่อต้องการ ซึ่งเราและใครหลายๆคนก็เตือนไปแล้ว แต่ดูเหมือนจะไร้ผล พี่ชายพี่สาวเราอยากคุยกับพ่อมาก แต่ด้วยความใจแข็งของพ่อ จึงไม่ได้คุยกัน เราคนนึงรู้สึกเหมือนแบกภูเขาอันหนักอึ้งไว้ ไม่รู้เลยว่าเรื่องทั้งหมดนี้จะไปสิ้นสุดตรงไหน กลางคืนเราร้องให้บ่อยมาก คิดว่าอยากขึ้นไปบนดาดฟ้าแบบที่เห็นในซีรี่ย์ อยากรู้ว่าเป็นยังไง..... เห็นยาซองนึงเขียนไว้ว่ากินเยอะไปอาจทำให้หัวใจเต้นผิดจังหวะ ถึงแก่ชีวิต เราโครตสนใจยาตัวนี้เลย แต่เราฆ่าตัวตายไม่ได้ เพราะมันบาป และมีอีกหลายอย่างที่เรายังไม่ได้ทำ น้องสาวเราเรียนอยู่ที่ยะลา ซึ่งนานครั้ง กว่าพ่อจะโอนเงินไปให้ น้องสาวเราต้องนั่งดูคนอื่นกินมั้ยนะ .......เราไม่อยากให้น้องลำบาก เราอยากให้น้องท่องอัลกุรอ่านจบ และย้ายออกมาเรียน แบบโรงเรียนปกติ น้องเราจะได้ไม่เป็นเหมือนเรา แต่ทั้งหมดขึ้นอยู่กับคุณพ่อ คุณพ่อไม่เคยได้รับรู้ถึงปัญหาของลูก ตอนอยู่ร.รศาสนาเลย เพราะเราไม่เคยบอก และคิดไว้ว่าจะไม่มีวันบอก เพราะพ่อเองก็คงไม่มีวันพยายามเข้าใจเรา สักนิดเดียว...........เราเหนื่อยแล้วอะ เด็กคนนึงโตมาในสภาพแบบนี้ ต้องเจออะไรมาเยอะแค่ไหน ยังดีที่สาวเราอยู่ดี กินดี มีน้าส่งเรียน มีคนรักเอ็นดูมากมาย พี่ชายเรามีครอบครัวแล้ว ขอบคุณพันทิปค่ะ ที่ให้เราได้มาเล่าทุกอย่างที่เคยเจอ😖💖ขอบคุณมากค่ะบายบ้ายค่ะ🤍❣️
เล่าเรื่องชีวิตที่แสนหดหู่ของตัวเอง