รู้สึกผิดมากๆเลยช่วงที่ต้องย้ายมาอยู่กับแม่ ตอนแรกเราอยู่กับพ่อและน้องชายต่างแม่ คือเรารักน้องมากเลย เพราะตั้งแต่น้องเกิดมาเราเป็นคนดูแลน้อง รู้สึกผิดลึกๆที่เราใส่อารมณ์กับน้องไปแต่การที่เราใส่อารมณ์และดูเพราะบางอย่างห้ามแล้วไม่ฟัง(นี่ไม่ใช่ประเด็นหลัก)
 พอเราขึ้น "ม.ปลาย" พอดีกับน้องเข้า "ประถม" แม่เริ่มที่จะบังคับให้ย้ายไปอยู่ด้วย เราเป็นห่วงน้องมาก แต่ทำไรไม่ได้จริงๆ เราติดตามการเติบโตน้องตลอดว่านิสัยพฤติกรรมเป็นยังไงบ้าง โดยผ่านลูกพี่ลูกน้อง(เราไม่ค่อยกินเส้นกับพ่อซะเท่าไหร่เลยเลือกวิธีนี้) พอเรารู้ว่าน้องเริ่มที่จะโต โดยที่แม่ของน้องเลี้ยงแบบส่งๆและให้ท้ายจนเสียนิสัยอย่างเช่น ปาก้อนหินใส่รถสิบล้อจนแตก,พูดคำหยาบใส่คนอื่นโดยที่แม่ของน้องไม่ห้ามไรเลย และอื่นๆอีกสาระพัด
 เรามีโอกาสเจอน้อง เราคุยกับน้องพูดกับน้องด้วยก็ไม่เห็นว่าจะพูดหยาบคายหรือพฤติกรรมไม่ดีแสดงออกมา แต่เราเห็นว่าตอนน้องคุยกับใครน้องจะพูดหยาบใส่หรือพูดยอกย้อนกลับ เรารู้ว่ามันดูไม่ดีเลยเราได้แต่เตือน แล้วพอแม่น้องรู้ก็มากระแนะกระแหนใส่ รู้สึกอึดอัดใจมาก แต่เราก็จะส่วนหรือโต้ตอบไม่ได้เพราะเราเป็นเขาเป็นผู้ใหญ่ เราได้ยินคำพูดน้องทุกครั้งก่อนที่เราจะกลับว่า "พี่...หนูอยากไปอยู่กับพี่" และ "หนูไม่อยากอยู่กับแม่" ตอนแรกๆเราฟังคิดว่าน้องพูดเล่น แต่พอหลายๆรอบมันเริ่มที่จะสงสาร เรารู้ว่าแม่ของน้องเป็นไงพ่อเราเป็นไง
 เราเริ่มมีความคิดที่อยากให้น้องมาอยู่กับเราด้วยจริงๆ เพราะญาติๆปู่ย่าและคนอื่นๆบอกว่าน้องเรากร้าวร้าว เราคิดเสมอว่าถ้าเรายังอยู่ตรงนั้นน้องเราคงจะไม่เป็นขี้ปากหรือโดนแม่ตัวเองทำลายอนาคต เพราะทุกวันนี้น้องไปโรงเรียนแทบจะนับวันได้เลย เราอยากจะให้น้องมาอยู่กับเราแต่แม่เราก็พูดว่า "พ่อแม่มันยังอยู่แถมมันไม่ยอมคน มันเอาตัวรอดได้" เราเข้าใจนะว่าเป็นแบบนั้น แต่ก็อดที่จะอยากให้น้องมาอยู่กับเราไม่ได้อยู่ดี

 เราควรทำยังไงดี หรือ รอช่วงเวลาที่เรามีงานเลี้ยงดูตัวเองได้และพอสำหรับดูแลคนอื่นด้วยดี ถ้าเป็นแบบนั้นเราสามารถที่จะยื่นขอน้องมาอยู่ในการดูแลเราได้ไหม จากใจพี่สาวต่างแม่ที่รักน้องแต่ทำไรไม่ได้