คือเราทะเลาะกับเพื่อนคนนี้เพราะเราชวนเขามาเข้าห้องน้ำตอนเลิกเรียน แล้วเขาไม่มา เขาจะอยู่กับผู้ชายของเขา แต่นางก็บอกแล้วว่าเดี๋ยวตามมา เราก็เออเข้าใจคนมีความรักแหละ แต่สุดท้ายนางก็ไม่ตามมา นางเดินกลับบ้านไปกับผู้ชายของนาง คือไปแบบไม่บอกอะไรกันก่อนเลย ปล่อยให้เราเดินหานาง แล้ววันนั้นแบตโทรศัพท์เราหมด เราจนมุมมากไม่รู้จะติดต่อใคร จะกลับบ้านยังไง เพื่อนก็ไม่รอ เราก็เดินไปเรื่อย ๆ ด้วยอารมณ์โกรธและเสียความรู้สึก น้ำตาคลอเบ้าด้ยย ไม่รู้จะกลับบ้านยังไง เดินไปจนถึงหน้าประตูโรงเรียน เราเห็นเพื่อนยืนซื้อน้ำกับผู้ชาย เราก็เดินเข้าไปถามว่า"ทำไมไม่รอ" นางก็ตอบเรามาว่า " เออๆโทษๆ"
เรารู้สึกเหมือนคำขอโทษส่งๆยังไงไม่รู้ เราเลยสวนกลับไปลยว่า"กูแบตหมด มืงก็รู้ แล้วมืงทิ้งกู ถ้ากูไม่เจอมืง กูจะเป็นยังไง ทำไมไม่คิดบ้าง" นางก็ตอบเรามา" จะมาโกรธกูเพราะเรื่องแค่นี้อะนะ" คือรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่ต้องรอให้มันเป็นเรื้องใหญ่ก่อนหรอถึงจะแคร์ความรู้สึกเพื่อนให้มากกว่านี้สักที เรื่องเล็กๆถ้ามันหลายเรื่องมันก็สะสมกันเป็นความอคติ ซึ่งเราไม่อยากมีความอคติหรือเคืองอะไรต่อเพื่อน แต่สิ่งที่นางทำกับเราคือ เบะปากใส่เราและก็เดินหนีเราไปอยู่กับผู้ชาย🫠