หนูอายุ 20ปี เป็นผู้หญิงนะคะ พอดีหนูมีปัญหาเกี่ยวกับเรื่องของพ่อแม่คิดมานานและเครียดมาก
คือ พ่อกับแม่ของหนูค่อนข้างที่จะเลี้ยงลูกแบบตีกรอบ  ไม่เคยปล่อยให้หนูออกไปไหนเองถ้าไม่มีพี่สาวหรือพี่ๆคนรู้จักแถวบ้านไปด้วย
หนูเคยมีปัญหานี้แล้วตอนอายุ 14-15 ตอนนั้นหนูขอเค้าไปเที่ยวกับครอบครัวบ้านเพื่อนซึ่งมีเพื่อนไปหลายคน หนูโทรไปขอที่บ้านไปเที่ยวครั้งแรก
แม่พดกลับมาบอกว่าอย่าไปเลยไว้ครั้งอื่นดีกว่า ทางหนูไม่มีปัญหาอะไรเลยนะคะโอเครไม่ได้เสียใจหรือออะไร
พอครั้งที่2หนูขอไปเที่ยวกับเพื่อนอีกครั้งเค้ากับตะคอกหนูแล้วบอกไม่ให้ไป  จนเรารู้สึกว่า
ขอกี่ครั้งขอไปไหนก็ไม่เคยให้ไปจนเราเริ่มมีอาการก้าวร้าว ไม่ชอบพ่อแม่ของตัวเอง และเราก็มีแฟนแต่พ่อแม่ของเราไม่โอเครเลยกับการมีแฟนตอนนั้นเราเข้าใจนะคะเรายังเด็กจิงๆไม่เข้าใจคำว่ามีแฟนหรอก ยึดโทรศัพเรา ตีเรา ว่าเรา เราก็ยอมค่ะ เราโดนแบบนี้อยู่หลายอาทิต ไม่ให้ออกไปไหน ไม่มีโทรศัพ
ดูแต่ทีวี ว่าเราทุกวัน เรียกเราไปด่า ไล่เราออกบ้าย จนเราตัดสินใจหนีออกจากบ้าน หนีออกไปได้คืนเดียวเค้าก็ตามเรากลับขู่จะเเจ้งความคนที่ช่วยเหลือเราทั้งหมด เราจึงยอมกลับบ้าน หลังจากเรากลับบ้านทุกอย่างก็เหมือนเดิมค่ะ แค่ว่าเราน้อยลงสิ่งพ่อแม่พูดกับเราคือ  อยากจะออกไปเที่ยวไปใช้ชีวิตของตัวเองยังขอเงินพ่อแม่อยู่เลย เราจำได้ขึ้นใจเลย เป็นประโยคที่เราไม่ชอบมากๆแต่ยอมเรายอมรับค่ะ 
เราเลยตัดสินใจเลิกขอเงินพ่อแม่ เราเงินเก็บขอบเราไปซื้อของมาขายที่โรงเรียน จนมีเงินพอใช้ส่วนตัว ตอนนั้นเราอายุ15
จบ ม.3พอดี เราเลยเลือกเรียนต่อโรงเรียนที่ไม่ต้องเสียค่าเทอมเพื่อที่ทางพ่อแม่เราจะได้ไม่ต้องจ่ายค่าเทอมให้เรา 
หลังจากเราเข้าปวช.1 อายุ16ตั้งแต่นั้นมาเราไม่เคยขอเงินพ่อแมาเลย ไม่เอา ดูแลตัวเองแบบเกือบ100% ติดแค่ยังต้องอยู่บ้านหลังเดียวกับครอบครัว
เราเรียนจบตอนอายุ18 เราไม่เคยขอพ่อแม่ไปเที่ยวกับเลยตั้งแต่15 ไม่กล้าขอกลัวถูกปฎิเสธ ใช่ค่ะพอเราไม่ได้ไปเที่ยวเราก็ไม่มีเพื่อน ตอนเรียนปวช.เราแทบจะตัวคนเดียวเลยค่ะ เรียนเสร็จกลับบ้านนอนไม่มีการแวะไปไหน  18เราเรียนจบเราตัดสินใจทำงานที่บ้าน  เพราะพ่อแม่เราไม่ให้ทำงานประจำ 
เราต้องคอยช่วยงานพี่ชายที่เปิดร้านขายออนไลน์ เเละก็ต้องหาวิธีหาเงินด้วยตัวเองด้วยทั้งๆที่อยู่แต่บ้าน เพราะค่าใช้จ่ายหลายๆอย่างเราก็มี เราอดทนอยู่ที่บ้าน จนอายุ20ไม่มีเพื่อนเลย อยู่แต่บ้านไปเที่ยวแค่กับครอบครับ กับคนแถวบ้านเท่านั้น แต่ตอนนี้เราได้มีโอกาสไปเข้าฟิตเนส เราเป็นคนชอบออกกำลังกาย
เลยได้มีเพื่อนๆพี่ๆที่ฟิตเนสทีาพอรู้จักกันบ้างพอสนิทกันบ้าง เค้าชวนเราไปกินข้าวที่บ้าน ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากฟิตเนส เพื่อนเป็นผญ.นะคะ(แล้วก็มีคุณแม่เค้าอีก1คน) เราเลยตัดใจสินกล้าไปขอที่บ้านอีกครั้ง โทรไปคำตอบก็เหมือนเดิมค่ะ ไม่ได้ไม่ใช่เรื่อง เราเสียใจมากจิงๆค่ะ เราก็หาเงินเองได้แล้ว ไม่เคยนอกลู่นอกทาง ตั้งใจทุกอย่างเพื่อให้ครอบครัวเราไว้ใจ ทำไมคำตอบก็ยังเหมือนก็คือไม่ปล่อยเราไม่ไปไหน ตอนนี้เรากำลังมีความคิดที่จะหนีออกจากบ้านอีกครั้งแต่รอบนี้ต่างไปตรงที่ เรามีเงินทุนที่จะเริ่มชีวิตใหม่ เเต่เราก็ยังรู้สึกผิดที่จะทิ้งงานของที่บ้าน เราควรทำไงดีค่ะ เราควรออกไปใช้ชีวิตที่เราต้องการ หรือ อดทนอยู่กับที่บ้านเราต่อไปดีค่ะ