สวัสดีค่ะ คือเราอยากถามค่ะ เรารู้สึกว่าเราอ่อนแอมากเกินไป เจออะไรนิดหน่อยก็อยากร้องไห้แล้ว กลับบ้านมาก็ร้องไห้ก่อนนอนเกือบทุกวันค่ะ กับปัญหาเล็กๆ จนเรารู้สึกว่าเราไม่มีที่ยืนสำหรับโลกใบนี้ มันยากมากที่จะให้คนอ่อนแออย่างเรามีที่ยืน เรานึกภาพตัวเองตอนโตเป็นผู้ใหญ่ไม่ออกค่ะว่าจะเติบโตเป็นคนที่มีจิตที่เข้มแข็งได้ยังไง เราเลยอยากถามค่ะว่า เราควรจะยัดเก็บความรู้สึกของตนเองยังไงคะ เราจะควบคุมมันได้อย่างไร เราไม่อยากอ่อนแอแบบนี้เลยค่ะ มันดูกลายเป็นคนไม่กล้า คนกลัวทุกอย่าง แม้กระทั่งสังคม การสอบ การเรียน รวมถึงความรู้สึกของตัวเอง และ คนอื่นที่จะมองเรา เรากลัวว่าคนอื่นจะมองเราเป็นคนอ่อนแอ เป็นคนไม่สู้ เป็นคนถ่วง ไม่ช่วยเหลือคนอื่น เอาจริงๆเราเป็นคนไม่กล้าพูด ไม่กล้าแสดงความคิดเห๋นค่ะ เรากลัว กลัวว่าคนอื่นจะมีมุมมองที่ลบต่อความคิดเห็นของเรา เรากลัวทุกอย่างที่เป็นความคิดของคนอื่น กลัวว่าเขาจะมองเราไม่ดี เราเดาใจใครไม่ได้เลยว่าเขาคิดยังไงกับเราอยู่ แต่ก็มีค่ะ คนที่เขาพูดออกมาให้เราได้ยินว่าเขามองเราเป็นยังไง เราเสียความมั่นใจไปเลยค่ะ เพราะสิ่งที่เขามองเรานั้น มันเป็นสิ่งที่ประมาณว่า ว่าเราว่าจะมีแค่คนนี้ในกลุ่มนะที่ทำเชิงว่าเราว่าจะไม่ช่วยงาน และปล่อยให้เพื่อนคนอื่นทำ ทั้งๆที่เขายังไม่เห็นเลยว่าเราทำอะไรบ้าง ด้วยภายนอกที่เราไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจา แต่พูดไปก่อนแล้ว มันทำให้เราเริ่มคิดล่ะค่ะว่าหรือเราจะดูเป็นคนที่เห็นแก่ตัว ทุกวันนี้ที่มีงานอะไรเข้ามาเราแทบไม่กล้าที่จะช่วยแล้วค่ะ เพราะเรากลัวว่าเราจะทำให้งานพังและเสียเวลา แต่ไม่ได้ไม่ช่วยค่ะ แค่ไม่กล้าเสนอตัว จะให้เขาเป็นคนจัดแจงให้แล้วทำตามหน้าที่ของเราให้ดีที่สุด แม้อยากจะช่วยแค่ไหนก็ตาม เราก็กลัวเป็นคนที่เป็นตัวปัญหาทำให้ผิดพลาด เรากลัวไปหมดเลยค่ะ กลัวจะทำนู่นนี่นั่นไม่ได้ เราพยายามที่จะเปลี่ยนความคิดตรงนี้ค่ะแต่ก็ยังทำไม่ได้ซักที แต่ความกลัวก็ยังไม่ได้หมดแค่นี้เรากลัวอย่างอื่นด้วยค่ะ เรากลัวตัวเองค่ะ ถ้ากลัวตัวเองแบบไหน คือกลัวว่าตัวเองจะทำผิดพลาด แต่ประโยคที่ว่าคนเราต้องเรียนรู้จากข้อผิดพลาด มันก็จริงค่ะ แต่ทุกวันนี้เรามีข้อผิดพลาดเยอะเกินไปนับไม่ถ้วนจนมันรู้สึกยากที่จะเรียนรู้มันให้หมด เพราะการเรียนรู้นั้นมาพร้อมกับความเศร้า และความเหนื่อย ทุกครั้งที่เราพบข้อบกพร่องของตัวเองไม่มีเลยสักครั้งที่จะให้กำลังใจตัวเองมีแต่ซ้ำเติม และคิดเรื่องนั้นวนไปเรื่อยๆว่าทำไมถึงเกิดขึ้นกับเรา ทุกครั้งที่มีข้อผิดพลาดเราพยามแก้ไขมันค่ะ แต่ก็ยังไม่ดีขึ้นอยู่ดี จนมันใกล้เดินทางมาถึงจุดที่มันทำอะไรไม่ได้แล้ว มันเหนื่อยมากแล้ว มันอาจเป็นเพราะจิตที่ไม่เข้มแข็งพอที่จะยอมรับมันและสามารถแก้ไขได้เลย ณ โมเมนต์นั้น ขนาดวันที่มีสอบย่อย เรายังไม่กล้าไปสอบเลยค่ะ ก่อนที่จะสอบเราก็แสดงความอ่อนแออกมา และความอ่อนแอนั้นก็ทำร้ายเราให้เรามีความกังวล ไม่มั่นใจ กลัว ค้าง หยุด ทุกอย่าง จนมันทำให้เราไม่ผ่านค่ะ ความมั่นใจก็ลดลงมาอีกระดับเลย ทั้งๆที่ตั้งใจอ่านมากและเข้าใจทุกอย่างแต่มาเสียให้กับความกลัว ความอ่อนแอ มันดูเป็นจุดที่เราไม่ควรให้อภัยตัวเองเลยจริงๆ และมองข้ามผ่านความอ่อนแอนี้ไปไม่ได้ เราเคยมองผ่านค่ะ มองผ่านมาตลอดชีวิต จนมานั่งทบทวนตัวเองอีกครั้งนึง ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเรา ทำไมเราถึงอ่อนแอขี้นกว่าเดิม กลัวกว่าเดิม ทุกคนคงอาจจะพอรู้แล้วสินะคะว่าเราเป็นคนเก็บสิ่งท่คนอื่นคิด พูด เอาเก็บมาคิด ใช่ค่ะเรายอมรับว่าเราเก็บมา แต่บางทีที่เราเก็บมาก็รู้สึกว่าเราเริ่มจะเอาความคิดคนอื่นมาตัดสินตนเอง เรารู้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับเราดีค่ะ รู้เหตุผล รู้ปลายเหตุต้นเหตุ แต่อ่อนแอตรงที่ไม่รู้จักยอมรับตนเองในแบบที่ตนเองเป็น และดูถูกตนเอง กดดันตนเอง ฝืนตนเอง เพื่อให้คนรอบข้างมีความสุข เราแค่อยากเป็นคนที่มอบความสุขให้คนอื่นไม่ใช่มอบความทุกข์ เพราะคนรอบข้างเราดูไม่มีความสุขเลยเวลาอยู่กับเรา น้อยครั้งนักที่จะยิ้ม แต่พอกับคนอื่นเขากลับมีความสุขมากกว่ากับเรา ไม่ใช่แค่คนๆเดียวแต่เป็นทุกคนเลยที่เป็นเพื่อน หรือคนอื่นๆที่ไม่สนิท เราเลยไม่กล้าเข้าไปสนิทกับใครค่ะ แม้กระทั่งคนที่สนิทอยู่แล้วบางครั้งก็ไม่อยากพูดค่ะ เพราะกลัวว่าคำพูดของเรามันจะไปกระทบเขารึเปล่า และคำพูดของเรามันจะทำให้เขามีความสุขมั้ย เราโอเคค่ะถ้าเราต้องมาอ่อนแอ โดยที่ไม่ทำให้คนอื่นเดือดร้อน แต่บางทีความอ่อนแอของเราพาคนอื่นอึดอัดไม่สบายใจเวลาเราอ่อนแอ เราแค่อยากให้ตัวเองมีคุณค่าและความสุขในสายตาคนอื่น เรารู้ค่ะว่ามันเป็นไปไม่ได้หรอก แต่แค่อยากให้มีค่ะ เพราะมันคือความสบายใจของเราที่เราทำให้คนอื่นไม่ต้องมาคิดมาก มาเสียใจ ถ้าคนที่ต้องคิดมากหรือเสียใจ ขอให้เป็นเราดีกว่าค่ะ แต่ก็นั้นแหละค่พมันนำพามาสู่ความอ่อนแอเราควรจัดการยังไงดีคะ