ตามข้างต้นเลยค่ะ แม่เราตั้งแต่ย่างเข้าวัย 30 มาเรารู้สึกว่าแม่อารมณ์โมโหร้ายกว่าที่เคยมากๆค่ะ โมโหร้ายกว่าตอนเราอยู่ประถมซะอีก เดี๋ยวนี้เวลาทำอะไรให้แล้วไม่ได้ดั่งใจก็จะใช้ถ้อยคำที่รุนแรง เดี๋ยวก็ด่าว่าบ้าง ปัญญาอ่อนบ้าง เราก็ได้แต่เงียบทุกครั้งที่แม่ด่าค่ะเพราะไม่อยากจะให้มันมีปากเสียงไปมากกว่านี้ จนพักหลังๆมานี้เริ่มรู้สึกไม่อยากคุยกับแม่แล้วค่ะ พอคุยด้วยแล้วใช้ชีวิตไปสักพักก็จะวนกลับสถานการณ์เดิมตลอดมีแต่คำด่า คำพูดจาบั่นทอนจิตใจไปวันๆ บางทีมันก็เริ่มทำให้เราโทษตัวเอง รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้เรื่อง ทำอะไรก็ไม่ดีไปสักอย่าง ไร้ประโยชน์ จนสูญเสียความมั่นใจไปในที่สุดค่ะ เราเองไม่ต้องการอะไรเลย แค่อยากให้แม่ภูมิใจในตัวเราบ้าง ชมเราบ้างเวลาเราทำอะไรสักอย่างสำเร็จ

ก็เข้าใจแม่อยู่ส่วนนึงนะคะเพราะว่าวัยเด็กเขาเจออะไรมามากมาย ทั้งปัญหาครอบครัว พ่อแม่ทะเลาะกันตลอดเวลา ความรุนแรงในครอบครัวรวมถึงคำพูดแย่ๆด้วย(เฉกเช่นเดียวกับเราที่กำลังเผชิญอยู่ ณ ตอนนี้) อาจจะเก็บกดด้วยส่วนนึง แต่บางทีก็แอบน้อยใจอยู่นะคะรู้สึกไม่แฟร์เลยด้วยซ้ำ แม่เขาไม่ชอบสิ่งที่พ่อแม่ตัวเองทำกับเขาในวัยเด็ก แต่ในตอนนี้แม่กลับทำพฤติกรรมแบบนั้น แบบที่ตัวเองไม่ชอบกับคนที่เป็นลูกอย่างเรา เราเคยพูดร้องขอแม่ในเรื่องนี้แต่แม่ก็พูดออกมาว่า " เลือดแค่ก้อนเดียวอย่าคิดว่ากูจะตัดไม่ได้ "

ต้องทำอย่างไงให้แม่เป็นคนที่มีวุฒิภาวะทางอารมณ์คะ เคยคุยเรื่องนี้กับแม่แล้วเคยบอกให้ลองไปพบจิตแพทย์กันด้วยแต่แม่ก็พูดโต้กลับมาว่า " ทำไมอ่ะ ก็กูเป็นของกูแบบนี้ " ตอนนี้รู้สึกว่าอยู่บ้านไม่มีความสุขเลยสักนิดค่ะ ไม่มีจุดมุ่งหมายในชีวิตด้วย ไม่รู้เลยว่าแม่เขาคาดหวังอะไรในตัวเราอยู่ หรือเขาแค่คาดหวังว่าเราจะ everything done yet เหมือนที่เขาเคยทำในตอนยังเด็กเพื่อเลี่ยงปัญหาการโดนแม่ของเขาดุด่า ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยได้ยินคำว่าขอโทษจากปากแม่สักครั้งเลยด้วยซ้ำค่ะ เราไม่อยากรู้สึกรักแม่น้อยลงเพราะชีวิตนี้เรามีแค่เขาและยายมาโดยตลอด(ตอนนี้ยายเราไม่อยู่แล้วค่ะ เวลาแม่ดุด่าเราแรงเกินไปก็จะมียายนี่แหละที่คอยห้ามคอยปลอบ) แต่นับวันเขาก็ยิ่งพูดจาบั่นทอนเราไปเรื่อยๆ เราไม่อยากให้สถานการณ์แบบนี้มันเป็นเรื่องปกติเลยค่ะ อยากจบกรงกรรมนี้มากๆ ขอคำแนะนำหน่อยนะคะ ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ🙏💕