ถ้าในชีวิตนี้ไม่เจอบทเรียนคงไม่มีวันสำนึก เรามีคนดีๆผ่านเข้ามาในชีวิตมากมาย เรื่องผ่านมา12ปีแล้วย้อนเวลากลับไปตอนเราอายุ16 แต่ช่วงนั้นคือเราเด็กเราไม่รู้ว่าความรักจริงๆคืออะไร เราคิดแค่ว่ารักคือแค่เป็นแฟนคือเรารักเขาแล้ว แต่มันไม่น่าใช่เมื่อเราโตขึ้นเรากลับคิดว่าความรักคือการที่เราทำสิ่งดีๆให้เขาด้วย ตอนที่เรายังเด็กเราเคยทำร้ายใจคนๆนึงมากๆ เราคุยกับเขาทั้งๆที่เราไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขาแค่เพื่อนๆหยอกให้คุยกันก็เลยคุย แต่ตอนที่เราคุยกันมาได้สักพักนึงเขา สารภาพกับเราว่าจริงๆแล้วเขาชอบเรามานานแล้วมาครึ่งปีได้เห็นเรามานานแล้วเจอเราทุกวันแต่ไม่กล้าคุยไม่กล้าขอเบอร์เรา จนวันนั้นที่เรามีเรียนในแผนกเขาแล้วมีชิ้นงานส่วนนึงที่เราทำไม่ได้แล้วกลัวงานมันจะเสียเลยไปขอให้เขาช่วยทั้งๆที่เราไม่ได้รู้จักกัน แล้วในวันนั้นเองเพื่อนๆ แซวเราว่าให้ขอเบอร์เขาเพื่อนๆตื้อเราตั้งนานแต่ด้วยเราเป็นผู้หญิง เราไม่อยากขอแต่สุดท้ายเราก็บอกให้เพื่อนไปเอามางั้น ทีแรกเราว่าเราจะไม่โทรไปหาเขาเพราะเราก็ไม่ได้อยากได้ตั้งแต่แรกจนดึกมากๆตัดสินใจโทรไปเผื่อเขารอ ความจริงเราไม่ได้ให้เบอร์เรากับเขาไปด้วยไง แล้วเขาก็รอเราจริงๆเราโทรยังไม่ทันดังตู๊ดดีเลยรับแล้ว ตั้งแต่วันนั้นมาก็เป็นเขาโทรมาหาเราแทน จนเราเริ่มรู้สึกดีกับเขาแล้วไม่นานเราก็คบกัน เขาเรียนเก่ง เรียนดี เพื่อนๆรัก เป็นคนน่ารัก สูง ขาว หุ่นดี แต่แล้วเราครบกันมาได้เกือบ2ปีเราก็มีคนอื่น บอกเลิกเขา ทำร้ายใจเขาสารพัดเพื่อให้เขาปล่อยเราไป สุดท้ายเขาก็ยอมปล่อยเราไป แล้วเราก็โดนเวรกรรมเล่นงานเราคืนแต่เล่นนานถึง5ปี จนเราออกมาได้ เรามองย้อนกลับไปในตอนนั้นว่าเราเสียคนดีๆที่รักเราไปได้ไงตอนนั้นทำไมเราถึงทำกับเขาแบบนั้น ทุกวันนี้เรื่องมันผ่านมา12ปีแล้วเรายังคงรู้สึกผิดและคิดถึงเขามากๆเลย