เราอยู่กินกับสามีมานานกว่า13ปี มีลูกด้วยกัน1คน สามีมีอายุแก่กว่าเรา8ปี สามีทำงานเป็นไรเดอร์ส่งอาหารค่ายนึง เนื่องจากเขาชอบงานอิสระ ไม่อยูภายใต้กฎระเบียบใดๆ เคยทำงานในโรงงานอายุงานนานสุด2ปี เข้า-ออกหลายโรงงาน จนปัจจุบันเป็นไรเดอร์ส่งอาหาร3เกือบ4ปี เราอยากให้เขาไปหางานที่มั่นคงกว่านี้ แต่เขาไม่ยอมอ้างว่าแล้วเรื่องลูกล่ะ ซึ่งเราก็อธิบายว่ามันมีทางแก้ไข รถรับส่งโรงเรียนก็มี แล้วลูกก็โตพอแล้ว(ปัจจุบันลูกอายุ12ปีแล้ว) หลังๆมามีปัญหาเรื่องเงินตลอด สาเหตุหลักมาจากเราต้องผ่อนบ้านที่ซื้อด้วชื่อตัวเอง ประมาณ11,000บาท ยังไม่รวมค่าใช้จ่ายอื่นๆที่เราต้องจ่ายทุกเดือน
ค่าไฟ ค่าน้ำ ค่าบัตรเครดิต ค่าโทรศัพท์ ค่าของใช้ในบ้าน ค่าผ่อนรถมอไซค์ หลักๆแล้วเรารับผิดชอบจ่ายหมด ส่วนสามีเท่าที่เขารับผิดชอบ จะเป็นค่าอาหารที่ต้องซื้อกินในแต่ละวัน400-500บาท เรายอมรับว่าการจัดการของเราทำให้มีหนี้เยอะมากขึ้น
ช่วงที่สามีทำงานเป็นไรเดอร์ส่งอาหารเขาบ่นกับเราทุกวัน ว่าช่วงนี้ขับส่งอาหารไม่ได้เงินเลย ได้ก็ได้น้อย ซึ่งก่อนหน้านี้เราช่วยเขาผ่อนรถมอไซค์ที่เป็นชื่อสามีโดยที่เราเอาเงินโบนัสสิ้นปีของเรา(ช่วงนั้นเดือนธันวาคม)ไปปิดบัญชีรถมอไซค์ให้สามี ซึ่งคิดเป็นเงิน24,000กว่าบาท ตอนนั้นเราคิดว่าน่าจะดีขึ้นบ้าง เพราะอย่างน้อยเราก็เบาภาระเรื่องรถไปหน่อยเพราะแต่เดิมต้องจ่ายค่างวดของสามีกว่า5,000บาท แต่พอเวลาผ่านไปสองสามเดือน สามีมีความคิดอยากค้าขาย ซึ่งเราไม่ค่อยเห็นด้วย เพราะมันเสี่ยงหลายอย่าง ลงทุนก็เยอะ เขาก็ดื้ออยากจะทำ เราก็ไม่มีเงินลงทุนให้เขาทำด้วย สามีเลยบอกกับเราว่าเอาไปเข้าไฟแนชดีไหม ซึ่งเราก็บอกเขาว่าปกติ เงินเดือนทุกวันนี้ยังไม่พอใช้เลย แล้วจะเงินไหนผ่อนรถ เขาก็โทรไปปรึกษาพี่น้องทางครอบครัวเขา ว่าอยากค้าขาย บางคนก็เห็นด้วย บางคนก็เตือนว่าอย่าทำเลย แต่สุดท้ายสามีก็เอารถไปเข้าไฟแนช เพื่อจะเอาเงินมาลงทุนขายของ ซึ่งเขาอยากขายก๋วยเตี๋ยว โดยได้สูตรมาจากพี่สาว เรากับสามีพากันไปซื้อของมาลงทุนขายก๋วยเตี๋ยว รวมๆแล้วหมดไปกว่า30,000บาท สถานที่ที่แรกทึ่ได้ขายเป็นคาร์แคร์ริมถนน
(ค่าเช่าที่1,000บาท/เดือน)ขายได้วันเดียว สามีเลิกขาย เจ้าของที่จะคืนค่าที่ให้500บาท สามีไม่รับคืน บอกเป็นค่าน้ำค่าไฟไป วันนั้นเราทำงานกะดึก ช่วงเช้าเราก็ช่วยๆเขา เราก็โทรถามเขาเรื่อยๆว่าเป็นไงบ้าง สามีบอกว่าทำเลไม่ดี คนน้อย มาวันที่2เลยขนของกลับบ้าน
ตอนไปขนของสามีก็ร้องไห้ไป ขนของไป เขาบอกว่าเขาทำพลาด อย่างนั้นอย่างนี้ เราก็ไม่เคยเห็นสามีร้องไห้เสียใจมาก่อน เราทำได้แค่ปลอบใจแล้วช่วยขน
ผ่านไปสองสามวัน สามีบอกไปหาดูที่ขายใหม่ดีกว่า เขาก็พาเราไปดูที่ข้างเซเว่นมองๆดูก็โอเค เป็นชุมชนมีหมู่บ้านเลยติดต่อลองขายข้างเซเว่น ขายวันแรกมีพี่สาวสามีที่มาจากต่างจังหวัดมาช่วยขายสามวัน ก็มีลูกค้าชมตลอด ว่าอร่อย น้ำซุปไม่เหมือนใคร ช่วงแรกขายได้2-3พันต่อวัน ขายได้ประมาณสองถึงสามอาทิตย์ก็มาเลิกขายอีก ในวันสุดท้ายที่ขายเขากินเบียร์เมามากจนเราท้อมาก เราคิดแค่ว่าทำเขาทำแบบนี้อีกแล้ว จนเราอยากหนีเขาไปจริงๆเลยในวันนั้นเพราะเหมือนเราทุ่มเทไปก็สูญเปล่า แต่สามีกลับทำแบบนี้ ในใจเราอยากจะหนีไปไกลจากเขามากๆ อยู่ด้วยกันมันดูไม่มีความสุขจริงๆเลย
หรือมันเป็นความอิ่มตัวกันแน่ ตลอดเกือบ13ปี เราอยู่กับเขาเพียงแค่มีลูกด้วยกัน เลยไม่อยากทำลายความรู้สึกของลูก อยากเลิกกับสามีตลอด หลังๆเวลาที่อยู่ด้วยกัน เขาเป็นคนใจร้อน อะไรไม่พอใจก็จะโวยวายเสียงดัง ตะคอกบ้าง ด่าบ้าง เราเจอบ่อยแต่ไม่ชินสักที บ้างครั้งน้อยใจน้ำตาไหล บ้างครั้งเราไม่สนใจบ้าง