เราอยู่ม.6แล้ว เคยอยากเข้าหมอมาตลอดเพราะแม่ปลูกฝังไว้ตั้งแต่เด็ก จนเราเชื่อหูตาพล่ามัวไปหมด อะไรๆก็ต้องหมอ" เป็นหมอสบายจะตาย แค่นั่งอยู่หน้าคอมตากแอร์เย็นๆ เข้างานเก้าโมง คนไข้นั่งรอตรวจกันเป็นพรวน จบมาแล้ววยังมาดูแม่พ่อกับแม่ได้ด้วย "จนมีวันหนึ่งที่เราคุยกับพี่สาว แล้ววพี่สาวบอกว่าอย่าไปฟังแม่เยอะ เราควรเลือกคณะที่ชอบและเรียนไหว เลือกอาชีพที่เราคิดว่าเราจะไม่หนักใจถ้าต้องทำไปตลอดชีวิต ซึ่งเราเหมือนหูตาสว่างมาก ก็นั่งหาเลยว่ามีอาชีพอะไรบ้างที่ไม่ใช่หมอ แต่ก็เป็นสายวิทย์สุขภาพ จนเรามาเจออาชีพหนึ่ง คือ นักกายภาพบำบัด พอเราเหมือนจะตัดสินใจได้แล้ว ก็จะมีความคิดหนึ่งเข้ามาในหัวว่า"ทำไมเราไม่เรียนหมอกัน" มันเหมือนมีอะไรในใจเราไม่รู้ คิดอยากจะเป็นหมอมาตั้งแต่เด็ก แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว เรายังไม่สามารถกำจัดความคิดพวกนี้ออกไป ทั้งหาเหตุผลมารองรับตัวเองแล้วว่า"นักกายภาพก็ไม่ได้ด้อยกว่าหมอ" ในหัวเรามันก็จะบอกว่า "แต่มันก็สู้หมอไม่ได้ " เรื่องเงินเดือนเราขอแค่พออยู่ได้ มั่นคงสักหน่อย แต่ที่เเน่ๆเลยเราซีเรียสในเรื่องของความสุขของตัวเองว่าอยากมีความสุขในทุกวันของชีวิต อยากใส่ใจและรักตัวเองในทุกวัน เราอยากมีเวลาไปเที่ยว ไปดูโลกกว้าง ได้ลองทำอะไรใหม่ๆ แต่ทั้งหมดทั้งมวลก็ต้องมีเงินนะ และแม่ย้ำเราเสมอว่า"หมอเงินเดือนสูงมาก" ใจในเราตอนนี้มีแต่ความคิดแย่ๆๆเต็มไปหมด

เลยอยากถามทุกคนว่าเราควรเลือกเรียนหมอ(เพราะในเมื่อใจมันตัดไม่ขาด แต่เราคิดว่าเราไม่พร้อมอดหลับอดนอน เข้าเวรห้าหกเวร แต่เราเชื่อว่าถ้าได้เข้าไปแล้วต่อให้เรียนไม่ไหว มันจะมีไฟกระตุ้นเอง)  หรือ กายภาพ ดีกว่า หรือไม่ก็บอกว่าควรจัดการกับความคิดตัวเองยังไง

ปล.เราไม่จะทำแค่อาชีพเดียวนะคะ เรากะจะมีธุรกิจเป็นของตัวเองด้วย แต่ตอนนี้อยากแค่อาชีพหลักเฉยๆ และะโดยส่วนตัวแล้ววเราไม่รู้ว่าตัวเองชอบอะไร