มันมีจริงๆนะเรามีน้าทีอายุไร่เรื่อยกัน2-3ปี

ตั้งแต่เด็กเราเหมือนเป็นคนใช้ในบ้าน แต่เราก็เต็มใจทำนะไม่ใด้ลำบากอะไร มันก็เป็นมาเรื่อยๆ

เราเป็นคนจังหวัดมหาสารคาม ตอนเด็กเรากะน้องชายถูกแม่เอามาทิ้งใว้กับยายทีบ้านนอก ต้องทำทุกอย่างทีเค้าใช้สมัยก่อนไม่มีน้ำปะปาเราจะไปคนไปเข็นมาเพือให้ทุกคนอาบ ดีน่อยเราเป็นคนไม่คิดเล็กคิดน้อยใช้ทำไรเราก็ทำจนเริ่มโตทำงาน มาทำงานทีภาคใต้ มากับน้า อีกคนทีเป็นน้องสาวแม่เหมือนกัน  เงินออกไม่เคยใด้ใช้ เค้าจะอ้างว่าส่งให้ยาย แต่เราเป็นคนรักยายมากๆนะ แต่เรารุ้นะว่ายายไม่เคยรักหลานคนนี้เลย ไม่เคยพูดถึงไม่เคยทีจะถามว่าเป็นไงบ้าง  มันก็จะวนอยู่แบบนี้เรือยๆ กระทั้งน้าเราแต่งงานทีใต้ เค้าเปิดร้านอาหารอิสาน
ตอนนั้นเราทำงานดูแลผุ้สู้อายุ ยุหาดใหญ่ น้าก็ถามมาทำด้วยไหมให้วัน500ช่วงนั้นก่อนโควิด เราก็เป็นห่วงคุณยายทีเราดูแลอยู่ไม่อยากทิ้งไปไหน น้าก็ถามเรือยๆ จนคุณยายทีดูแลยุท่านเสีย

เลยตัดสินใจไปทำด้วย เราเป็นคนชอบทำกับข้าวอยุ่แล้วก็ชอบงานร้านอาหาร ชอบทำ แต่น้าเค้าจะชอบฟังธรรมมะแต่เราไม่ใด้ไม่ชอบนะฟังใด้แยกแยะผิดดีชั่ว ไม่ว่าใครไม่พูดจาไม่ดีกับใคร

แต่กับน้าเราไม่ใช่เลย ตรงกันข้ามกับเราทุกอย่าง ยิ่งเรานิ่งก็จะพูด จ้างมาแล้วก็ทำไรไม่เป็นชอบว่าเราต่อหน้าลูกค้า ชึ้งเราก็ทำไม่ใด้หยุดนะใด้พักคือตอนกินข้าวแค่นั้นแต่เราก็ไม่บ่นเนอะเราตัดสินใจมาแล้วอ่ะ พอทำไปให้400

ทุกวันนี้เหลือ300แล้ว ค่าห้องก็2000ไปแล้ว จะเอาไหนเก็บ

ปล ทุกเช้านางจะยืมตังเราชื้อของตลอด งง ไหม แต่เราก็ให้นะ อยากหาไรทำเพิ่ม น้าก็พูดว่าออกจากกุไปใครจะรับ ทำไรก็ไม่ เป็นคืออ คำว่าไม่เป็นคือไม่เป็นอะไร เราแทบทำทุกย่างในร้านอ่ะ เหลือแค่รับตังเราก็จะเป็นเจ้าของร้านแล้วป่ะ  

มันมันหลายๆครั่งทีพูดให้เราเจ็บใจมากๆแต่ก็กัดฟันทำไปเพราะเราเหลือตัวคนเดียวแบบจริงๆอ่ะแต่ไม่รุ้ความอดทนเราจะใด้แค่ไหน

ทุกวันนี้ทำเหมือนเราไม่ใช่ญาติอ่ะ

บางทีก็อยากไปยุไกลๆทีไม่มีคนรุ้จักแต่ก็สงสารแมวอีกนั้นแระ ไม่อยากทิ้ง