วันนี้เรากลับมาจากโรงเรียนพร้อมน้องค่ะพอมาถึงก็คุยกันเรื่องผลการเรียนของน้องที่เราได้รับมาเรากับน้องอายุห่างกัน6ปีน้องยังอยู่แค่ป.3นะคะเราทะเลาะกันบ่อยมากเลยค่ะเป็นเพราะเราพูดแล้วน้องไม่ฟังอะไรเลยเอาแต่เฉยบางทีก็มีข้ออ้างนู้นนี่พอจะให้ทำการบ้านก็บอกว่าหิวบ้างง่วงนอนบ้านจนเราหงุดหงิดประกอบกับที่ผ่านมาจนถึงวันนี้น้องเราได้คะแนนแย่มากจนคุณแม่โทรมาถามว่าจะเอายังไงกับน้องดีปกติเรากับน้องชายจะช่วยกันดูแลน้องสาวค่ะพ่อกับแม่ทำงานกลับดึกซะส่วนใหญ่เราก็เคลียดแม่ก็เคลียดแต่น้องกลับทำท่าทางไม่สนใจอะไรเลยเล่นแต่เกมพอพูดก็ตอบแต่ห้ะห้ะห้ะจนเราโมโหเรายืนอยู่หน้าน้องสาวยั้งมือตัวเอง2รอบจนรอบที่สามน้องก็ยังทำหน้าตาไม่เข้าใจอะไรเราเผลอตบน้องไปค่ะเรายั้งมืออยู่ไม่ได้ใส่เต็มแรงแต่มันแปลกมากที่เราไม่รู้สึกผิดอะไรเลยทั้งๆที่มันเป็นอะไรที่แย่มากเรารู้ตัวเราสร้างแผลในใจน้องไปแล้วแต่เรากลับซะใจเราเป็นโรคจิตรึป่าวคะ ความสัมพันธ์เรากับน้องมันไม่ได้อยู่ในจุดที่รักใคร่กลมเกลียวขนาดนั้นไม่รู้มันเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่แต่เราเริ่มเกลียดน้องขึ้นวันละนิดเราโดนแม่ว่าบ่อยมากเรื่องการดูแลน้องเรามั่นใจค่ะว่าเราดูแลน้องในส่วนที่เราทำได้แล้วแต่เวลาที่น้องทำอะไรพลาดเกี่ยวกับเรื่องของตัวเองทั้งๆที่น้องความจะรับผิดชอบเรื่องตัวเองได้แล้วแต่กลับกลายเป็นความผิดเราทำให้เราอดเปรียบเทียบกับตัวเองไม่ได้ว่าตอนเราอายุเท่าน้องไม่เห็นต้องให้ใครมาดูแลเลยอาจเป็นเพราะเราโตมากับย่าแล้วย้ายมาอยู่กับพ่อช่วงป.2เรายำได้ว่าเรารับผิดชอบเรื่องเรียนของตัวเองได้โดยที่ไม่ต้องเพิ่งใครการบ้านคนที่บ้านไม่เคยสอนมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแต่พอมาเป็นน้องเรากลับต้องทำให้ทุกอย่างเราอยากจะเข้าใจนะคะว่าคนไม่เหมือนกันแต่มันก็อดไม่ได้จริงๆ จนเรารู้สึกว่าการมีน้องเป็นภาระมากเหินไปสำหรับเราเราก็มีสิ่งที่ตัวเองต้องรับผิดชอบทั้งเรื่องเรียนเรื่องงานบ้านแต่น้องไม่ต้องทำอะไรเลย กลับเข้าเรื่องนะคะเรามีความคิดอยากใช้ความรุนแรงกับน้องบ่อยๆจนเราสังเกตได้ว่ามันผิดปกติ เราอยากได้คำแนะนำค่ะไม่รู้จะปรึกษาใครได้ไม่มีใครรับฟังเลย