...สวัสดีค่ะ...
เรามีเพื่อนคนนึงค่ะ ช่วงปวช.เราไม่ค่อยได้คุยอะไรค่ะ เพราะคนละกลุ่มกัน แต่อยู่ห้องเดียวกันนะคะ ไม่ได้รู้อะไรกับเขาเลย จนปวส.เทอม1 เรากับเพื่อนเราที่สนิทกันตั้งแต่ปวช.ก็อยู่กันสองคน เพราะเพื่อนคนอื่นๆไปเรียนต่อที่อื่นกัน อยู่กันสองคนไม่มีปัญหาอะไรเลยค่ะ แต่มีงอนๆบ้าง ก็ง้อเล่นๆกันไป และไม่ได้มีปัญหากับใครเลย จนได้มาคุยกับเพื่อนคนนี้ ที่ไม่ค่อยได้คุยกัน ก็มีคุยบ้าง ถามงาน ทักทาย แต่ไม่เคยนั่งร่วมเม้าท์มอยอะไรค่ะ ช่วงกลางๆเทอม พอทราบบ้างว่าเขาโดนเพื่อนนินทา มีปัญหากับเพื่อนในกลุ่มเขา แต่เราก็ไม่ได้ยุ่ง ช่วงปิดเทอมเพื่อนคนนั้นทนไม่ไหวเลยขออยู่ด้วย ซึ่งเราเห็นตอนนั้นก็จริง น่าสงสารน่าเห็นใจเขามากๆ ความเราใจอ่อน ขี้สงสาร เพื่อนของเราก็โอเค ไม่ติดใจอะไร เพราะสงสารเหมือนกัน ก็มาอยู่ด้วยกันช่วงเทอม2 แต่ก็โดนตั้งแต่เปิดเทอมเลยค่ะ เพื่อนกลุ่มที่เขาไม่โอเคมองเราไม่พอใจ แซะบ้าง แขวะบ้าง แต่ก็เข้าใจ มันก็คงเป็นธรรมดา คนที่ไม่ชอบเปลี่ยนกลุ่มคนในกลุ่มโดนมองไม่ชอบพ่วงไปด้วย แต่ก็ไม่จบมีปัญหากัน จนหนัก ก็เคลียร์กันไป ก็ดันมามีปัญหากันเองในกลุ่ม ตอนเขามาอยู่ด้วยมีเพื่อนมาอีก2 คน ซึ่งก็ดี มีเพื่อนเยอะๆสนุกดีค่ะ ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรก็อยู่กันโอเค จนเขาทะเลาะกับเพื่อนเขาที่ตามมาอยู่ด้วยกัน ด้วยเรื่องเล็กๆ แค่ขอโทษก็จบไป แต่เขาดันทำให้มันใหญ่ ไม่พอใจมากๆ เลยมีเถียงกัน มีปากเสียง จนไม่คบกันต่อ ก็อยู่กัน3 คน อีก2 คนก็ออกไปอยู่กันเอง ก็ไม่มีปัญหาอะไรแล้วค่ะ ก็จบไป
จนฝึกงานนี่แหละค่ะ เขาเริ่มขี้งอน น้อยใจ ทำหน้าไม่พอใจบ่อยๆ แต่ก่อนเราถามตลอด เป็นอะไรหรอ ไม่โอเคอะไร เพราะเราแคร์เพื่อนหมด มีอะไรก็อยากให้เคลียร์กัน จนเป็นเรากับเพื่อนสนิทเราที่เป็นบ้าง แต่กลับไม่ถูกถาม ก็อาจจะเพราะหน้าไม่รับแขกเขาเลยไม่อยากจะคุยมั้งคะ ก็ปรึกษากับเพื่อนสนิทของเราเอง รับฟังกันเอง ซึ่งเพื่อนคนนั้นไม่ค่อยรับฟังเลย เอาแต่ปัญหาตัวเองมาเล่าให้ฟัง ไปมีปัญหาคนนั้นคนนี้มาก็มาให้เราช่วย เรื่องใหญ่โตตลอด เรากับเพื่อนสนิทเหนื่อยมาก ต้องมาเจอแต่อะไรไม่รู้เต็มไปหมด จนมันเริ่มออกชัดขึ้น ไม่รับฟัง เอาแต่ตัวเอง อยากได้อะไรต้องได้ แล้วเรากับเพื่อนสนิทก็ไม่ทำให้ เพราะเคยตัวจนเกินไป เพื่อนคนนั้นก็ไม่พอใจ สีหน้าเปลี่ยน ออกอาการไม่พอใจมากๆเวลาขัดใจเขาหรือไม่ทำที่เขาขอ เวลาเราหรือเพื่อนสนิทเราไม่สบาย เรากับเพื่อนสนิทก็จะคอยดูแลกันตลอด แต่พอเพื่อนคนนั้นเป็น เรากับเพื่อนสนิทก็ห่วง หายาให้ ถามไถ่อาการตลอด ถึงทุกครั้งที่เราหรือเพื่อนสนิทเราป่วย เขาไม่ได้มาห่วงหรือมาสนใจ เขาจะบอกแต่ ตอนเขาเป็นเขางี้ๆๆ แล้วก็จบ ทุกครั้งที่เราหรือเพื่อนสนิทมีปัญหา เครียดบ้าง หาทางออกไม่ได้ อยากระบายให้ใครสักคนฟัง กลับไม่ได้คำแนะนำหรือกำลังใจ เขาจะเอาเรื่องของเขามาพูดต่อเสมอ กลายเป็นปัญหาเราเล็กไปเลยค่ะ แต่ก็คงเป็นของเขาแบบนี้ ซึ่งก็หลายๆอย่าง ความเห็นแก่ตัว ความเอาแต่ใจเพราะโดนตามใจมาตลอด มีแต่คนให้ความสนใจ เลยมาขอจากพวกเรา แต่ที่ผ่านมาก็แคร์และสนใจมาตลอด ไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่ แต่กลับกัน เขาไม่เคยทำให้พวกเราเลยค่ะ ซึ่งก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ก็ปล่อยไป พูดเท่าที่พูดได้พอ
เรื่องเงินเดือนเราได้มากกว่าเพราะทำมานาน เขาเลยขึ้นเงินให้ ความไม่ได้คิดอะไรแต่รู้แหละค่ะว่าไม่ควรพูดว่าได้เท่าไหร่ ถ้าได้มากเขาจะไม่ค่อยพอใจหน้าจะเปลี่ยน ไม่พอใจขึ้นมาทันที แต่เราพยายามปล่อยไม่พูดอีก จนมาเหตุการณ์ล่าสุด
เรามาคิดอะไรได้เยอะขึ้น ทำไมเราถึงไม่สนิทกับ2คนที่เคยอยู่ด้วย ทำไมถึงไม่ถูกกันกับกลุ่มเก่าของเพื่อนคนนั้น ทำไมมีแต่ปัญหาคนอื่นในทุกวัน ทำไมเขาไม่แคร์เราแบบที่เราแคร์ ทำไมถึงต้องเอาใจ ตามใจ งอนก็ง้อ น้อยใจก็ง้อ เขามีปัญหารับฟังและช่วยแก้ตลอด ตอนเขาโดนแฟนเก่าดักทำร้ายก็ช่วยเขา อยู่ข้างๆมาตลอด ไม่มีรถกลับก็ไปส่ง รถเยอะ ขับไม่แข็งก็ไป ตามใจแทบทุกอย่าง ห่วงตลอด ทั้งๆที่เพื่อนคนนั้นไม่เคยทำให้ มีแต่เพื่อนสนิทเราเองที่อยู่ข้างๆ แล้วเพื่อนสนิทก็จะมีเราอยู่ข้างๆเสมอ ไม่ว่าจะเรื่องอะไร เรารับพอที่ไหว อันไหนไม่ไหวก็ช่วยเท่าที่ไหวได้คืออยู่เคียงข้างเพื่อนเสมอ มันดูเล็กๆ แต่มันก็สะสม เคยบอกไปบ้างช่วงเขาเป็นแรกๆ แต่ก็คือเรากับเพื่อนสนิทผิด เขาไม่ผิดเลยที่เป็นแบบนี้ เขาเป็นตัวของเขาเอง จนเราเลยตัดสินใจจะพอ ไม่อยากยุ่ง พยายามใจเย็นให้มากที่สุด ไม่ตอบโต้อะไรแรงไป เราเริ่มไม่ค่อยอยากจะสนใจอะไรเขาเริ่มห่างๆ คุยแค่เรื่องงาน ปรึกษางาน
...เรื่องมันก็เท่านี้แหละค่ะ แต่เราควรจะยังไงต่อดีหรอคะ จะปล่อยไปเลย หรือ ลองคุยอีกทีดี ซึ่งเราเองคิดมาสักพัก แต่มันดันมีคำถามขึ้นมาในหัวว่า “เขาเห็นเราเป็นเพื่อนแบบไหนกันแน่”
เพื่อนแบบนี้ ควรทำยังไงดีคะ??
เรามีเพื่อนคนนึงค่ะ ช่วงปวช.เราไม่ค่อยได้คุยอะไรค่ะ เพราะคนละกลุ่มกัน แต่อยู่ห้องเดียวกันนะคะ ไม่ได้รู้อะไรกับเขาเลย จนปวส.เทอม1 เรากับเพื่อนเราที่สนิทกันตั้งแต่ปวช.ก็อยู่กันสองคน เพราะเพื่อนคนอื่นๆไปเรียนต่อที่อื่นกัน อยู่กันสองคนไม่มีปัญหาอะไรเลยค่ะ แต่มีงอนๆบ้าง ก็ง้อเล่นๆกันไป และไม่ได้มีปัญหากับใครเลย จนได้มาคุยกับเพื่อนคนนี้ ที่ไม่ค่อยได้คุยกัน ก็มีคุยบ้าง ถามงาน ทักทาย แต่ไม่เคยนั่งร่วมเม้าท์มอยอะไรค่ะ ช่วงกลางๆเทอม พอทราบบ้างว่าเขาโดนเพื่อนนินทา มีปัญหากับเพื่อนในกลุ่มเขา แต่เราก็ไม่ได้ยุ่ง ช่วงปิดเทอมเพื่อนคนนั้นทนไม่ไหวเลยขออยู่ด้วย ซึ่งเราเห็นตอนนั้นก็จริง น่าสงสารน่าเห็นใจเขามากๆ ความเราใจอ่อน ขี้สงสาร เพื่อนของเราก็โอเค ไม่ติดใจอะไร เพราะสงสารเหมือนกัน ก็มาอยู่ด้วยกันช่วงเทอม2 แต่ก็โดนตั้งแต่เปิดเทอมเลยค่ะ เพื่อนกลุ่มที่เขาไม่โอเคมองเราไม่พอใจ แซะบ้าง แขวะบ้าง แต่ก็เข้าใจ มันก็คงเป็นธรรมดา คนที่ไม่ชอบเปลี่ยนกลุ่มคนในกลุ่มโดนมองไม่ชอบพ่วงไปด้วย แต่ก็ไม่จบมีปัญหากัน จนหนัก ก็เคลียร์กันไป ก็ดันมามีปัญหากันเองในกลุ่ม ตอนเขามาอยู่ด้วยมีเพื่อนมาอีก2 คน ซึ่งก็ดี มีเพื่อนเยอะๆสนุกดีค่ะ ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรก็อยู่กันโอเค จนเขาทะเลาะกับเพื่อนเขาที่ตามมาอยู่ด้วยกัน ด้วยเรื่องเล็กๆ แค่ขอโทษก็จบไป แต่เขาดันทำให้มันใหญ่ ไม่พอใจมากๆ เลยมีเถียงกัน มีปากเสียง จนไม่คบกันต่อ ก็อยู่กัน3 คน อีก2 คนก็ออกไปอยู่กันเอง ก็ไม่มีปัญหาอะไรแล้วค่ะ ก็จบไป
จนฝึกงานนี่แหละค่ะ เขาเริ่มขี้งอน น้อยใจ ทำหน้าไม่พอใจบ่อยๆ แต่ก่อนเราถามตลอด เป็นอะไรหรอ ไม่โอเคอะไร เพราะเราแคร์เพื่อนหมด มีอะไรก็อยากให้เคลียร์กัน จนเป็นเรากับเพื่อนสนิทเราที่เป็นบ้าง แต่กลับไม่ถูกถาม ก็อาจจะเพราะหน้าไม่รับแขกเขาเลยไม่อยากจะคุยมั้งคะ ก็ปรึกษากับเพื่อนสนิทของเราเอง รับฟังกันเอง ซึ่งเพื่อนคนนั้นไม่ค่อยรับฟังเลย เอาแต่ปัญหาตัวเองมาเล่าให้ฟัง ไปมีปัญหาคนนั้นคนนี้มาก็มาให้เราช่วย เรื่องใหญ่โตตลอด เรากับเพื่อนสนิทเหนื่อยมาก ต้องมาเจอแต่อะไรไม่รู้เต็มไปหมด จนมันเริ่มออกชัดขึ้น ไม่รับฟัง เอาแต่ตัวเอง อยากได้อะไรต้องได้ แล้วเรากับเพื่อนสนิทก็ไม่ทำให้ เพราะเคยตัวจนเกินไป เพื่อนคนนั้นก็ไม่พอใจ สีหน้าเปลี่ยน ออกอาการไม่พอใจมากๆเวลาขัดใจเขาหรือไม่ทำที่เขาขอ เวลาเราหรือเพื่อนสนิทเราไม่สบาย เรากับเพื่อนสนิทก็จะคอยดูแลกันตลอด แต่พอเพื่อนคนนั้นเป็น เรากับเพื่อนสนิทก็ห่วง หายาให้ ถามไถ่อาการตลอด ถึงทุกครั้งที่เราหรือเพื่อนสนิทเราป่วย เขาไม่ได้มาห่วงหรือมาสนใจ เขาจะบอกแต่ ตอนเขาเป็นเขางี้ๆๆ แล้วก็จบ ทุกครั้งที่เราหรือเพื่อนสนิทมีปัญหา เครียดบ้าง หาทางออกไม่ได้ อยากระบายให้ใครสักคนฟัง กลับไม่ได้คำแนะนำหรือกำลังใจ เขาจะเอาเรื่องของเขามาพูดต่อเสมอ กลายเป็นปัญหาเราเล็กไปเลยค่ะ แต่ก็คงเป็นของเขาแบบนี้ ซึ่งก็หลายๆอย่าง ความเห็นแก่ตัว ความเอาแต่ใจเพราะโดนตามใจมาตลอด มีแต่คนให้ความสนใจ เลยมาขอจากพวกเรา แต่ที่ผ่านมาก็แคร์และสนใจมาตลอด ไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่ แต่กลับกัน เขาไม่เคยทำให้พวกเราเลยค่ะ ซึ่งก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ก็ปล่อยไป พูดเท่าที่พูดได้พอ
เรื่องเงินเดือนเราได้มากกว่าเพราะทำมานาน เขาเลยขึ้นเงินให้ ความไม่ได้คิดอะไรแต่รู้แหละค่ะว่าไม่ควรพูดว่าได้เท่าไหร่ ถ้าได้มากเขาจะไม่ค่อยพอใจหน้าจะเปลี่ยน ไม่พอใจขึ้นมาทันที แต่เราพยายามปล่อยไม่พูดอีก จนมาเหตุการณ์ล่าสุด
เรามาคิดอะไรได้เยอะขึ้น ทำไมเราถึงไม่สนิทกับ2คนที่เคยอยู่ด้วย ทำไมถึงไม่ถูกกันกับกลุ่มเก่าของเพื่อนคนนั้น ทำไมมีแต่ปัญหาคนอื่นในทุกวัน ทำไมเขาไม่แคร์เราแบบที่เราแคร์ ทำไมถึงต้องเอาใจ ตามใจ งอนก็ง้อ น้อยใจก็ง้อ เขามีปัญหารับฟังและช่วยแก้ตลอด ตอนเขาโดนแฟนเก่าดักทำร้ายก็ช่วยเขา อยู่ข้างๆมาตลอด ไม่มีรถกลับก็ไปส่ง รถเยอะ ขับไม่แข็งก็ไป ตามใจแทบทุกอย่าง ห่วงตลอด ทั้งๆที่เพื่อนคนนั้นไม่เคยทำให้ มีแต่เพื่อนสนิทเราเองที่อยู่ข้างๆ แล้วเพื่อนสนิทก็จะมีเราอยู่ข้างๆเสมอ ไม่ว่าจะเรื่องอะไร เรารับพอที่ไหว อันไหนไม่ไหวก็ช่วยเท่าที่ไหวได้คืออยู่เคียงข้างเพื่อนเสมอ มันดูเล็กๆ แต่มันก็สะสม เคยบอกไปบ้างช่วงเขาเป็นแรกๆ แต่ก็คือเรากับเพื่อนสนิทผิด เขาไม่ผิดเลยที่เป็นแบบนี้ เขาเป็นตัวของเขาเอง จนเราเลยตัดสินใจจะพอ ไม่อยากยุ่ง พยายามใจเย็นให้มากที่สุด ไม่ตอบโต้อะไรแรงไป เราเริ่มไม่ค่อยอยากจะสนใจอะไรเขาเริ่มห่างๆ คุยแค่เรื่องงาน ปรึกษางาน
...เรื่องมันก็เท่านี้แหละค่ะ แต่เราควรจะยังไงต่อดีหรอคะ จะปล่อยไปเลย หรือ ลองคุยอีกทีดี ซึ่งเราเองคิดมาสักพัก แต่มันดันมีคำถามขึ้นมาในหัวว่า “เขาเห็นเราเป็นเพื่อนแบบไหนกันแน่”