คือทุกคนเคยมีโมเมเนต์ประมาณนี้มั้ย เราอยากรู้ว่ามันเกิดจากอะไร และเป็นกลไกทางจิตหรือเปล่า เอาเป็นว่าเราจะไล่เป็นข้อๆให้ดูเลย

เมื่อประมาณปีที่แล้ว พี่สาวเราท้องขณะที่ทำงานอยู่และโยนภาระหนี้ทุกอย่างที่ตัวเองสะสมให้แม่ ซึ่งตอนนั้นไม่มีใครพร้อมที่จะมีลูก พี่สาวพี่เขยก็ขัดสนเงินทองบวกกับมีหนี้ แม่เราและเราเลยอยากให้พี่สาวไปทำแท้ง(อันนี้คนอื่นอาจจะไม่เห็นด้วย แต่สภาพตอนนั้นคือมันไม่พร้อมจริงๆ) แต่สุดท้ายพี่เราก็ไม่ยอมทำและตัดสินใจจากแม่ไป ซึ่งเราเกลียดพี่สาวเรามากที่โยนภาระทุกอย่างให้แม่ใช้หนี้ที่โครตเยอะ เราทั้งด่าพี่สาว ทั้งสาปแช่งพี่สาว และเกลียดพี่สาว ไม่อยากให้เด็กเกิดมา แต่พอถึงเวลา พอเด็กเกิดมาแล้วไปเยี่ยมพี่สาวที่โรงพยาบาล จู่ๆมันก็รู้สึกแปลกๆ รู้สึกว่าเด็กตัวน้อยๆคนนี้ได้เกิดมาแล้ว แต่พยายามเฉยๆ จนถึงทุกวันนี้กลายเป็นว่าเราอภัยให้พี่สาวตอนไหนไม่รู้และรักลูกสาวของพี่สาวมากๆ ดีใจที่หลานได้เกิดมาและมีความรักแบบอธิบายไม่ถูก รู้สึกเกลียดไม่ลงจนถึงขั้นที่ว่าหากพี่สาวทิ้งเด็กคนนี้เราจะดูแลเขาเอง ทั้งที่ก่อนหน้านี้เราบอกให้เอาเด็กออกและไม่ชอบเด็กในท้องพี่สาวมากๆ แต่พอเห็นทีไรใจมันสั่นไหวทุกทีเลย รู้สึกรัก รู้สึกผูกพันธ์ รู้สึกว่าดีใจจังที่เด็กคนนี้ได้เกิดมา มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก มันตีกันอยู่ในหัวและจิตใจ เลยอยากรู้ว่าเพราะอะไร 

แล้วบางคน(เห็นบ่อยมาก โดยเฉพาะพ่อแม่ปู่ย่าตายาย) เวลาลูกหลานเอาสัตว์มาให้เลี้ยง ปากบอกไม่ชอบไม่เอาไม่ต้องเอามาเกลียดหมาเกลียดแมว ขนหลุดบ้าง พอเอามาเลี้ยงสรุปกลายเป็นคนรักสัตว์เฉยเลย ทั้งหอมทั้งฟัดทั้งที่ขนหลุดสะบัด ทั้งที่ตอนแรกไม่เอาไม่ต้องการแถมบางทีอาจจะเกลียดด้วยซ้ำ

เพื่อนเราคนนึงเป็นคนที่กลัวและเกลียดงูมาก แต่ในขณะเดียวกันก็มีแฟนที่เลี้ยงงู สรุปพอไปบ้านแฟนเขาทีไรเพื่อนเราคนนี้จะไปทักทายไปเล่นกับงูตลอดเลย

อยากรู้ว่าอีความย้อนแย้งนี่คืออะไร กลไกทางจิตหรอ หรือว่า คือความผูกพันธ์ อันนี้เราสับสนจริงๆ และอยากรู้มากว่าทำไมทั้งที่เราเกลียดแต่เรากลับรัก ใครให้คำตอบได้บอกเราให้เป็นความรู้ไว้ที และใครที่มีประสบการณ์คล้ายๆกับเราก็เอามาแชร์ได้นะคะ