คนก็เคยเป็นคนไม่รู้อะไรมากทุกคน เกิดมายังไม่รู้แม้แต่ว่าชื่อตัวเองชื่ออะไร ในเกมส์อะไรของใครที่เขามีโอกาสจะทำกับคนอื่น แต่ในระบบโค้ชที่เขาบ่มเพาะคน ก็เป็นไปได้ที่คนก็มีโอกาสเหลื่อมล้ำมากกว่ากันได้ ภาษาก็มีอำนาจหากใช้ในแพล็ตฟอร์มและตำแหน่งที่ทำให้เกิดอำนาจต่อคนพร้อมจะรับปฎิบัติตามอำนาจ ด้วยภาษาที่เป็นที่ยอมรับตามประมวลกฎหมายภายในประเทศนั้นๆ ตามที่คนเข้าใจภาษาจะสามารถปฎิบัติตามอำนาจของภาษาได้ โลกหมุนไปเรื่อยๆ คนเกิดมามีวันเดือนปีเกิด ก็มีช่วงที่ชีวิตมีอำนาจมีช่วงที่ชีวิตหมดอำนาจ ตามแต่สุขภาพจะแข็งแรง คนในบางตำแหน่งก็พร้อมจะหันไปทำธุรกิจต่างๆหลายธุรกิจได้ ยกตัวอย่างการหารายได้ด้วยอาชีพค้าขาย
ผมลองคิดคำนวณในเรื่องการขายของหากเป็นการเร่งลงทุนเร่งกอบโกยก็คงต่างจากการขายอะไรด้วยการทำเป็นอาชีพที่ใช้ระยะเวลา พอๆกับการทำงานรับเหมา ที่ต้องทำอยู่ตลอดเป็นงานมาราธอน ทะยอยลงทุนวันละ 500-1000 บาททะยอยขาย 1 เดือน ขาย 100 ชิ้น ชิ้นละ 200 บาท กำไรชิ้นละ 100 บาท รายได้ 20,000 บาท กำไร 10,000 บาท ลงทุนอีก 10,000 บาท ได้ 200 ชิ้น ขายหมด 200 ชิ้น ได้เงินใหม่อีก 40,000 บาท
แต่คนพลาดก็มักพลาดที่การลงทุนมากแต่ขาดความเป็นที่นิยมและการตลาดไม่มีประสิทธิผล แต่ชีวิตคนเราจะมีรายได้เท่ากัน แต่คนได้เน้นชีวิตยั่งยืน
ด้วยโอกาสที่ดีกว่าก็เป็นผลลัพธ์ในชีวิตดีกว่า เพียงปัญหาคือคนไม่ทำแต่ไปทำอะไรที่ไม่เป็นการทำให้ยั่งยืน หรือถ้าขายของขายดีๆอย่างอาหารราคา 50 บาทขายได้เดือนละ 500 ครั้ง ก็มีรายได้ 25,000 บาท แล้ว
การเรียนการสอนคือการทำให้คนสามารถทำอะไรอย่างมีไอคิวอีคิวจะทำอะไรให้ได้ไม่หลุดมาตรฐานปกติมาก
แต่ไม่ได้หมายความว่าจะมีคนรู้จริงๆในเรื่องระบบการเมืองการปกครองประเทศหากไม่ใช่คนที่เรียนในเรื่องการเมืองการปกครองแต่คนมีโอกาสได้ทำอะไรในระบบก็มีภาษีดีกว่า คนออกนอกระบบ แม้แต่ในการจะจ่ายเงิน ชีวิตคนทุกคนไม่ได้หมายความว่าการมีความคิดหรือความปราถนาทำให้รู้ว่า
จะต้องทำอะไร แต่คนก็ต้องอยู่ในระบบการปกครอง ถ้าคนจะทำอะไร แต่บางครั้งก็ไปทำกับคนไม่รู้อิโหน่อิเหน่ แต่ไม่ได้มีอำนาจศักดิ์สิทธิ์ ในการทำงานในระบบ ก็ไม่ใช่ว่าเขาจะคิดว่าเขามีอำนาจตามอำเภอใจอะไรก็ได้
แต่ชีวิตน่ะ อย่าเป็นคนไม่มีความตั้งใจเข้มแข็ง ปวกเปียกต่อการทำอะไรให้ชีวิตได้ดี จนหัวใจที่อ่อนระทวยทำให้ชีวิต เปราะบางเกินกว่าที่จะทำสมองให้ปกติในความคิดได้ อย่าหาเรื่องให้ชีวิตเสียใจและใจแตกง่ายๆ คนใจแป้วมีแต่คนเสียความมั่นใจในชีวิต ชีวิตคนปกติคือการทำตังตามปกติเป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ
สูตรการหารายได้ด้วยการค้าขาย ในตลาดที่สามารถขายได้บ่อยๆ
ผมลองคิดคำนวณในเรื่องการขายของหากเป็นการเร่งลงทุนเร่งกอบโกยก็คงต่างจากการขายอะไรด้วยการทำเป็นอาชีพที่ใช้ระยะเวลา พอๆกับการทำงานรับเหมา ที่ต้องทำอยู่ตลอดเป็นงานมาราธอน ทะยอยลงทุนวันละ 500-1000 บาททะยอยขาย 1 เดือน ขาย 100 ชิ้น ชิ้นละ 200 บาท กำไรชิ้นละ 100 บาท รายได้ 20,000 บาท กำไร 10,000 บาท ลงทุนอีก 10,000 บาท ได้ 200 ชิ้น ขายหมด 200 ชิ้น ได้เงินใหม่อีก 40,000 บาท
แต่คนพลาดก็มักพลาดที่การลงทุนมากแต่ขาดความเป็นที่นิยมและการตลาดไม่มีประสิทธิผล แต่ชีวิตคนเราจะมีรายได้เท่ากัน แต่คนได้เน้นชีวิตยั่งยืน
ด้วยโอกาสที่ดีกว่าก็เป็นผลลัพธ์ในชีวิตดีกว่า เพียงปัญหาคือคนไม่ทำแต่ไปทำอะไรที่ไม่เป็นการทำให้ยั่งยืน หรือถ้าขายของขายดีๆอย่างอาหารราคา 50 บาทขายได้เดือนละ 500 ครั้ง ก็มีรายได้ 25,000 บาท แล้ว
การเรียนการสอนคือการทำให้คนสามารถทำอะไรอย่างมีไอคิวอีคิวจะทำอะไรให้ได้ไม่หลุดมาตรฐานปกติมาก
แต่ไม่ได้หมายความว่าจะมีคนรู้จริงๆในเรื่องระบบการเมืองการปกครองประเทศหากไม่ใช่คนที่เรียนในเรื่องการเมืองการปกครองแต่คนมีโอกาสได้ทำอะไรในระบบก็มีภาษีดีกว่า คนออกนอกระบบ แม้แต่ในการจะจ่ายเงิน ชีวิตคนทุกคนไม่ได้หมายความว่าการมีความคิดหรือความปราถนาทำให้รู้ว่า
จะต้องทำอะไร แต่คนก็ต้องอยู่ในระบบการปกครอง ถ้าคนจะทำอะไร แต่บางครั้งก็ไปทำกับคนไม่รู้อิโหน่อิเหน่ แต่ไม่ได้มีอำนาจศักดิ์สิทธิ์ ในการทำงานในระบบ ก็ไม่ใช่ว่าเขาจะคิดว่าเขามีอำนาจตามอำเภอใจอะไรก็ได้
แต่ชีวิตน่ะ อย่าเป็นคนไม่มีความตั้งใจเข้มแข็ง ปวกเปียกต่อการทำอะไรให้ชีวิตได้ดี จนหัวใจที่อ่อนระทวยทำให้ชีวิต เปราะบางเกินกว่าที่จะทำสมองให้ปกติในความคิดได้ อย่าหาเรื่องให้ชีวิตเสียใจและใจแตกง่ายๆ คนใจแป้วมีแต่คนเสียความมั่นใจในชีวิต ชีวิตคนปกติคือการทำตังตามปกติเป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ