ก่อนหน้านี้ พ่อแม่เราอยู่ด้วยกันที่กทม พ่อทำงานราชการ ไปเช้ากลับเย็นบางทีเข้าเวร แม่ค้าขาย เจอกันวันละไม่กี่ชม มีทะเลาะกันบ้างตามประสา
พ่อกับแม่ย้ายไปอยู่ตจว จังหวัดของแม่ค่ะ ช่วงโควิดเนื่องจากเกษียณ พอเค้าได้อยู่ด้วยกัน24 ชม เหมือนคนไม่รู้จักมาอยู่ด้วยกัน ทะเลาะ พูดจาไม่เข้าหูหนักกว่าเดิม ยังดีที่มีงานค้าขายและเลี้ยงแมว2ตัว ทำให้บรรเทาได้
เมื่อต้นเดือนแม่เราหายออกจากบ้านมาหาเราที่กทม หายแบบปิดมือถือติดต่อไม่ได้ ถ้าอยากติดต่อเดี๋ยวเค้าติดต่อมาเอง วันนั้นเราเหมือนคนบ้า ทำงานไม่ได้เลย น้ำตาไหลไม่หยุด วันนั้นเป็นห่วงแม่มาก ออกมาแบบไม่ได้ขับรถมา นั่งรถทัวร์มา แม่ไม่ได้นั่งมาเกือบ30 ปี เรากังวลสุดๆถ้าหายพร้อมรถยังกังวลน้อยกว่า แต่พอมาถึงกลับตำหนิเราเรื่องห้องรก ?? เราไม่ได้รกเลยนะแต่เราเอาของทุกอย่างลงกล่อหมดไม่ได้แยกหมวดหมู่
แอบโกรธแม่ที่ไม่รู้ว่าตัวเองผิดบ้างเลย
เราต้องยกเลิกทริปที่จองไปภูเก็ตทั้งหมด เพื่ออยู่กับแม่แล้วไปส่งที่บ้านตจว
เหตุผลที่หนีมาคือเบื่อพ่อ รำคาญ (ลึกเราเข้าใจ พ่อเราอายุมากยิ่งหัวรั้น น่าเบื่อ) แต่พอจะให้มาอยู่ด้วยกันก็ไม่ เป็นห่วงแมว กับร้าน
เราเสนอทางให้แยกบ้านกันอยู่ก็ไม่ ก็ไม่ จะเอายังไงกันเนี่ย
เรายอมเสียวันหยุดไปส่งแม่ที่บ้าน เราเกลียดการนั่งรถทัวร์มากกแต่ก็ต้องยอม เพราะซื้อตั๋วเครื่องบินไม่ทันแล้ว
พอกลับบ้าน พ่อมาบอกว่าโทรศัพท์โดนไวรัสเข้าอะไรไม่ได้เลย + พ่อขอตังค์นิดๆหน่อยๆเพราะเงินทุกบาทให้แม่หมด
ปรากฏว่าเงินที่โอนให้หาย แกก็ไปเช็คที่แบงค์ เพราะมือถือเข้าออฟธนาคารไม่ได้เลย แบงค์บอกว่าเป็นค่าatmรายปี เราก็ไม่ได้อะไร
พอเมื่อวานที่บ้านอ่ำๆอึ่งๆบอกว่าเงินหายในแบงค์อีก สรุปไม่รู้ว่าแกไปกดอะไรในมือถือ กลายเป็นว่าโดนดูดเงิน ดีที่มันโโดนดูดไป2พัน
ซึ่งตอนนี้ให้แกไปทำเรื่องอายัดบัญชีที่ดูดเงินแกไปและเราต้องไปทำเรื่องขอเปลี่ยนบัญชีเงินบำนาญที่กทม1อีก
หัวจะปวด อยากร้องไห้วันละ10 รอบ
ประเด็นคือเราแอบรำคาญทั้งพ่อและแม่ แต่เห็นใจแม่เพราะหลายปัญหาพ่อชอบสร้างเรื่อง
หน้าใหญ่ใจใหญ่ทั้งๆที่รายได้น้อย ลำบากลูก ชอบพูดให้ลูก หาเงินมาผ่อนนั้นนู่น เช่น รถ คือเราเบื่อ ไม่อยากกลับบ้านเพราะแบบนี้
เราเป็นลูกคนเดียว ตอนเด็กๆเค้าดูแลเราดีมาก แต่พอตอนเค้าแก่ขึ้นเราชักเบื่อ ไม่อยากรู้ปัญหาเค้า
เราควรปรึกษาจิตแพทย์มั้ยคะ แต่ไม่รู้ว่าจะเริ่มคำถามไหนดี เรากลับบ้านทีไร เราร้องไห้เหมือนบ้าตลอด
เราอยากให้เค้าแยกกันไปเลย แล้วไปรักษาสุขภาพจิต กลัววันใดวันนึงนึกอยากหนีออกมาอีก เราปวดหัวค่ะ
เหนื่อยใจกับพ่อแม่มาก แต่อีกใจนึงก็เห็นใจ อยากแก้ปัญหานี้
พ่อกับแม่ย้ายไปอยู่ตจว จังหวัดของแม่ค่ะ ช่วงโควิดเนื่องจากเกษียณ พอเค้าได้อยู่ด้วยกัน24 ชม เหมือนคนไม่รู้จักมาอยู่ด้วยกัน ทะเลาะ พูดจาไม่เข้าหูหนักกว่าเดิม ยังดีที่มีงานค้าขายและเลี้ยงแมว2ตัว ทำให้บรรเทาได้
เมื่อต้นเดือนแม่เราหายออกจากบ้านมาหาเราที่กทม หายแบบปิดมือถือติดต่อไม่ได้ ถ้าอยากติดต่อเดี๋ยวเค้าติดต่อมาเอง วันนั้นเราเหมือนคนบ้า ทำงานไม่ได้เลย น้ำตาไหลไม่หยุด วันนั้นเป็นห่วงแม่มาก ออกมาแบบไม่ได้ขับรถมา นั่งรถทัวร์มา แม่ไม่ได้นั่งมาเกือบ30 ปี เรากังวลสุดๆถ้าหายพร้อมรถยังกังวลน้อยกว่า แต่พอมาถึงกลับตำหนิเราเรื่องห้องรก ?? เราไม่ได้รกเลยนะแต่เราเอาของทุกอย่างลงกล่อหมดไม่ได้แยกหมวดหมู่
แอบโกรธแม่ที่ไม่รู้ว่าตัวเองผิดบ้างเลย
เราต้องยกเลิกทริปที่จองไปภูเก็ตทั้งหมด เพื่ออยู่กับแม่แล้วไปส่งที่บ้านตจว
เหตุผลที่หนีมาคือเบื่อพ่อ รำคาญ (ลึกเราเข้าใจ พ่อเราอายุมากยิ่งหัวรั้น น่าเบื่อ) แต่พอจะให้มาอยู่ด้วยกันก็ไม่ เป็นห่วงแมว กับร้าน
เราเสนอทางให้แยกบ้านกันอยู่ก็ไม่ ก็ไม่ จะเอายังไงกันเนี่ย
เรายอมเสียวันหยุดไปส่งแม่ที่บ้าน เราเกลียดการนั่งรถทัวร์มากกแต่ก็ต้องยอม เพราะซื้อตั๋วเครื่องบินไม่ทันแล้ว
พอกลับบ้าน พ่อมาบอกว่าโทรศัพท์โดนไวรัสเข้าอะไรไม่ได้เลย + พ่อขอตังค์นิดๆหน่อยๆเพราะเงินทุกบาทให้แม่หมด
ปรากฏว่าเงินที่โอนให้หาย แกก็ไปเช็คที่แบงค์ เพราะมือถือเข้าออฟธนาคารไม่ได้เลย แบงค์บอกว่าเป็นค่าatmรายปี เราก็ไม่ได้อะไร
พอเมื่อวานที่บ้านอ่ำๆอึ่งๆบอกว่าเงินหายในแบงค์อีก สรุปไม่รู้ว่าแกไปกดอะไรในมือถือ กลายเป็นว่าโดนดูดเงิน ดีที่มันโโดนดูดไป2พัน
ซึ่งตอนนี้ให้แกไปทำเรื่องอายัดบัญชีที่ดูดเงินแกไปและเราต้องไปทำเรื่องขอเปลี่ยนบัญชีเงินบำนาญที่กทม1อีก
หัวจะปวด อยากร้องไห้วันละ10 รอบ
ประเด็นคือเราแอบรำคาญทั้งพ่อและแม่ แต่เห็นใจแม่เพราะหลายปัญหาพ่อชอบสร้างเรื่อง
หน้าใหญ่ใจใหญ่ทั้งๆที่รายได้น้อย ลำบากลูก ชอบพูดให้ลูก หาเงินมาผ่อนนั้นนู่น เช่น รถ คือเราเบื่อ ไม่อยากกลับบ้านเพราะแบบนี้
เราเป็นลูกคนเดียว ตอนเด็กๆเค้าดูแลเราดีมาก แต่พอตอนเค้าแก่ขึ้นเราชักเบื่อ ไม่อยากรู้ปัญหาเค้า
เราควรปรึกษาจิตแพทย์มั้ยคะ แต่ไม่รู้ว่าจะเริ่มคำถามไหนดี เรากลับบ้านทีไร เราร้องไห้เหมือนบ้าตลอด
เราอยากให้เค้าแยกกันไปเลย แล้วไปรักษาสุขภาพจิต กลัววันใดวันนึงนึกอยากหนีออกมาอีก เราปวดหัวค่ะ