เรื่องมีอยู่ว่า เราลงวิ่ง 800 เมตร มอต้น กีฬาสีเสร็จแล้วพอถึงตอนไปคัด เราก็ค่อยข้างเครียดมากเพราะอีกคน(อยู่คนละห้องกัน)เขาลงแข่งวิ่งตั้ง2-3 อัน //ตัดไปตอนวิ่งเสร็จ ไม่งั้นเดี๋ยวยาว// เราก็วิ่งเข้าคนแรกนะ แบบทิ้งห่างด้วย แต่เรา ก็มีรุ่นพี่มารับให้ยาดมมาดม เราก็นั่งพักสักพักนึง//ตัดไปตอนอยู่บนรถ// ตอนนั้น พ่อก็ถามแล้วก็ตอบพูดคุยกัน เสร็จแล้วอ่ะอยู่ๆมันจะมีช่วงที่เรากำลังเล่า แล้วพ่อ ก็ขัด แบบ พูดอะไรอย่างอื่นไม่ฟังเรา เราเลยหยุดพูดไปเลย(มันรู้สึกน้อยใจอะ) แล้วก็นั่งเงียบๆ มองออกไปนอกหน้าต่าง อยู่ดีๆน้ำตามันก็ไหลออกมาเอง รู้สึกเหมือนว่าไม่ได้รับความเคารพในการพูดหรืออะไรสักอย่าง อยู่ๆก็รู้สึกผิดด้วยเหมือนทำอะไรที่ไม่ยุติธรรมลงไปตอนคัดวิ่ง ทั้งๆที่เราก็ไม่ได้ทำอะไรผิดนะ แล้วก็นึกถึงตอนที่กำลังรอคัดวิ่ง คือเราเป็นคนที่สนิทแค่ในกลุ่มตัวเอง ไม่คุยกับใครเลยนอกจากเพื่อนในกลุ่ม ซึ่งเพื่อนในห้องที่ลงคัดวิ่งไม่มีเพื่อนเราในกลุ่มเลย ก็เลยนั่งเหงาๆเงียบๆคนเดียวไม่มีใครให้กำลังใจ (แต่ก่อนไปมีคนนึง สนิทไม่มากแต่คุยได้ เขามาปลุกใจเราอยู่ ก็รู้สึกดีขึ้นมาหน่อย) นั้นแหละพอวิ่งเสร็จก็ไม่ได้รับคำชมมากเท่าไหร่ ก็สมละในเมื่อทำตัวไม่มีเพื่อนเอง และเหตุการณ์นั้นทำให้เรานึกถึงคำพูดพ่ออีกอย่าง คือปีที่แล้วเราบ่นเรื่องเพื่อนว่าไม่ชอบเพื่อนในห้องเลยอะไรประมาณนี้ พ่อก็พูดว่า "พ่อขับมาส่งโรงเรียนไกลๆเพื่อให้เรามีการศึกษาที่ดี มีสังคมดีๆ ไม่ได้ให้มาเลือกเพื่อน" //เราขอขยายความนิดนึง คือบ้านเราอยู่ไกลจากโรงเรียนมาก ประมาณ 33 กิโลเมตร และก็ สังคมดีๆที่พ่อเราหมายถึง ถ้าอยู่ตามโรงเรียนวัด อะไรพวกนี้การจัดการเขาไม่ดีแต่นักเลง// จริงๆพ่อก็พูดถูกนะแต่เราก็เป็นแบบนี้แหละ  นั้นแหละพอนึกถึงอะไรต่างๆมันเลยทำให้น้ำตาเราไหลหนักกว่าเดิม//ตัดไปตอนถึงบ้าน// เรานั่งดูมือถืออยู่บนโซฟาอยู่แล้วไปเจอคริปเหมือนคริปปลอบใจว่า มันไม่ใช่ความผิดคุณ เสร็จแล้วเราก็ร้องไห้ออกมาเลยวิ่งไปร้องไห้ใต้หมอน คือตอนนั้นเราไม่รู้ว่าทำไมเราถึงร้องไห้แบบสมองโล่งมาก ร้องแบบร้องไปเรื่อยๆ พอหยุดร้องก้ไปอาบน้ำนอน  ตัดมาวันนี้ตอนที่เรากำลังถามพ่อเกี่ยวกับของที่ขาย(เพื่อนฝากซื้อของที่บ้าน)พ่อก็พูดนะ เราก็แสดงความคิดเห็นแล้วพ่อก็พูดแบบไม่ฟังอีกแล้วอะ เราก็นิ่งไปเลย ตอนนั้นรู้สึกน้อยใจอีกแล้ว

อาจจะมีคนสงสัยว่าทำไมไม่บอกพ่อล่ะ
คือบ้านเรามีปัญหามาช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมาเสร็จแล้วเราไปหาหมอ แล้วหมอคิดว่าควรปรับที่พ่อด้วยก็เลยเรียกพ่อมาคุยปรับความเข้าใจทุกสัปดาห์ จนมีวันนึงพ่อบอกเราว่า "ทำไมทำเหมือนพ่อเป็นคนเดียวที่มีปัญหา ปัญหาอยู่ที่ทุกคน แล้วก็ไม่ยอมปรับกัน พ่อก็เหนื่อยเป็นนะ" ซึ่งนั้นก็จริง ตั้งแต่นั้นเราเลยพยายามบ่นพ่อน้อยลง ทำตัว้เองให้เรียบร้อยขึ้น พยายามไม่สร้างปัญหา เราเลยไม่อยากบ่นอะไรพ่อเยอะ 

ช่วยตอบหน่อยนะคะใครก็ได้

---