สวัสดีค่ะ ย้อนกลับไปเมื่อตอนสมัยมัธยมช่วงม.ปลาย ตอนนั้นเราอยู่ม.5 เราคนเป็นที่รักการเรียนมากๆ เราไม่เคยทำให้พ่อแม่ผิดหวังในเรื่องนี้เลย แล้วเราก็ป่วยบ่อย ปวดท้องประจำเดือนบ้าง อะไรอีกเยอะแยะ แต่เราไม่ไปหาหมอ เพราะคิดว่าไม่เป็นอะไรมาก เราเลยหยุดเรียนโดยการโทรไปลาครูที่ปรึกษา แล้วมีอยู่วันนึง เราเป็นตาแดง จำได้ว่าในนั้นเป็นวันที่เราต้องเป็นตัวแทนไปเข้าค่ายภาษาและวัฒนธรรมญี่ปุ่นเป็นเวลา3วัน แต่เราก็ไม่ได้ไปอีก เพราะเป็นตาแดง เราเลยแจ้งครูไปว่าเป็นตาแดงค่ะ ไปไม่ได้
ครูเลยให้เราอยุ่บ้าน3วันเพราะคิดว่ามันคงหายทันวันไปเรียนแหละ แต่พอถึงวันไปเรียน มันกลับไม่หาย เราเลยต้องหยุดอีก เรายอมรับเลยว่าเราผิดที่ไม่ยอมไปหาหมอ พอเราหาย เราไปโรงเรียนกลับเกิดสิ่งที่เราไม่อยากให้มันเกิด เราติดมส. เราไม่มีสิทธิสอบ2วิชา ตอนนั้นร้องไห้หนักมากๆ เราไม่กล้าบอกใคร เราเครียดมาก เราไม่เคยทำให้พ่อแม่เสียใจ ไม่เคยทำให้พ่อแม่ผิดหวัง เราท้อมากๆ พอถึงวันสอบ เราต้องมานั่งมองคนอื่นทำข้อสอบ จะต้องมีคนมาถามว่า ไม่เข้าไปสอบหรอ มันเป็นอะไรที่ท้อมากๆ คนที่เรียนดีมาตลอดต้องติดมส. เรารู้ว่า มส.มันแก้ได้  แต่การที่เราจ้องมาเจอเรื่องแบบนี้มันทำให้เราไม่อยากไปโรงเรียน ไม่อยากเจอเพื่อน ไม่อยากเจอพ่อแม่ ไม่อยากเจอใครเลย แล้วช่วงนั้นพ่อแม่เราก็ทะเลาะกันด้วย
แล้วอะไรก็ไม่รู้ทำให้เราตัดสินใจออกจากโรงเรียน เรารู้สึกว่าตัวเองแย่มากๆ เราทำให้แม่ร้องไห้ ทำให้พ่อผิดหวัง ทุกวันนี้ เห็นอื่นเค้าไปเรียนกัน มันรู้สึกผิดรู้สึกว่าตัวเองตัดสินใจผิดมากๆ จนตอนนี้ผ่านมา5ปีแล้ว เรายังไม่เลิกรู้สึกแบบนั้น จะทำยังไงกับปมในใจนี้ดีคะ