ตามชื่อกระทู้เลยยายเราอายุ70กว่าๆเราไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันทุกๆครั้งที่เราคุยกับยายเราจะต้องพูดไม่ดีด้วยตลอดเลยเรารู้สึกผิดนะพอพูดไปแล้วเราก็มานั่งคิดต่างๆนาๆว่าวันนึงเราไม่มีเขาแล้วจะมานั่งเสียใจทีหลังแต่ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเราถึงเป็นแบบนี้มันเหมือนพอเราได้ยินเขาพูดจะเริ่มหงุดหงิดแล้วแค่เขาชอบมองเราเวลาทำอะไรเราก็จะเริ่มไม่พอใจแล้วมันดูนิสัยแย่มากๆทั้งที่ยายรักเรามาก เราอยากคุยกับยายแบบไม่หงุดหงิดบ้างอยากยิ้มอยากหัวเราะแต่เราพยายามแล้วมันก็เหมือนเดิมเราคงต้องเปลี่ยนนิสัยไปเรื่อยๆแล้วล่ะเราเองรักยายนะแต่มันเป็นแบบบนี้เฮ้อออ
ชอบหงุดหงิดตะคอกใส่ยาย