ตอนนี้เรารู้สึกน้อยใจ เสียใจนิดๆไปทางนอยด้วย คือ เรามีเพื่อนสนิทอยู่คนนึงเขาเป็นคนดีคนนึงเลยสำหรับเรา คบกันมาเข้าปีที่ 5 แล้วค่ะ เมื่อก่อนเรามีเพื่อนอยุ 4 คนที่สนิทเป็นกลุ่ม(รวมเราด้วยเป็น 5)คือเรียกได้ว่าทั้งรร. รู้จักกันจริงๆ อยู่แค่นี้ แต่ถ้าให้พูดคือคนที่เราคุยด้วยบ่อยสุดคือเอ เพราะเราไม่ค่อยรู้จักกับใครเวลาเพื่อนเม้าอะไรเวลาคุยกับเรามันจะไม่ค่อยสนุกด้วย(คล้ายๆเอ)ทำให้เรามักจะอยู่ด้วยกัน เรารู้ว่าเอก็มีเพื่อนสนิทจากโรงเรียนเก่ามาเรียนที่นี่แต่ไม่ได้อยู่ห้องเดียวกัน เอชอบบอกว่ารู้จักกับบีมาจะ 10 ปีแล้ว บ้านก็อยู่ใกล้ๆกัน เรายอมรับว่าตั้งแต่ทำความรู้จักกันมาบีเป็นคนน้าน่ารักมากๆคนนึงอาจจะเป็นเพราะเป็นเพื่อนกับเอทำให่เราได้เจอแล้วคุยกันบ่อย
      ทีนี้มาตามหัวเรื่องเลยค่ะตอนนี้พอขึ้นม.ปลายเพื่อนๆที่เหลือก็แยกย้ายกันไปแต่ละโรงเรียน ตอนนี้มีเราเอแล้วก็บีที่อยู่โรงเรียนเดียวกัน(แต่อยู่คนละห้อง) เรื่องมันมีอยู่ว่า
     อย่างที่บอกไปว่าเราเป็นคนเม้าอะไรๆไม่ค่อยเก่งตอนนี้เลยแถบจะไม่สนิทกับเพื่อนๆในห้องเลยค่ะ แต่ถ้าคุยกันเราเฉยๆ เราง่าเราคุยได้กับทุกคนในห้องเลยนะคะ แค่ไม่มีเพื่อนสนิทเฉยๆ เวลากลางวันเราก็จะไปกินกับเอ ทีนี้พอเราเหลือกันอยู่ 3 คน ทุกครั้งที่บีมาอยู่ด้วยเอก็จะไปคุยกับบี แล้วเหมือนลืมเราไปเลย ส่วนเวลาไหนที่บีไม่อยู่เอก็จะมาอยู่กับเราแทบจะแบบว่ามองจากไกลๆก็รู้ว่าเพื่อนสนิทกัน แล้วเวลามีกิจกรรมอะไรหรือไปค่ายเอก็มักจะชวนไปกับบี แต่ไม่ชวนเราล่าสุดเอก็รู้ว่าเราสนใจกิจกรรมนี้(เราเคยถามว่าจะไปไหมเพราะเราอยากไป) แต่เอบอกไม่อยากขี้เกียจไป พอเรามารู้อีกทีเอก็ไปกับบีแล้วพอเราถามเขาก็บอกว่า บีมาชวนไป หรือถ้าต้องไปเป็นกลุ่มหรือคนขาดถึงจะมาชวนเรา มันทำให้เราน้อยใจจริงๆค่ะ ซึ่งมันเป็นแบบนี้มาตลอด 2 ปี เราเข้าใจได้ว่าถ้าเวลามันทำให้คนสนิท เราก็คงไม่สนิทเท่าเอกับบี
     เมื่อก่อนเรายังมีเพื่อน อีก 3 คนที่ยังคอยอยู่ข้างๆ คอยชวนไปเที่ยวไปกิน คอยเม้าเรื่องต่างๆให้ฟังถึงจะรู้ว่าเม้าไปเราก็คงไม่ค่อยรู้เรื่องแต่เราก็คอยเป็นผู้ฟังที่ดีให้กับเพื่อนๆ ส่วนใหญ่เวลาเพื่อนอยากระบายอะไรสักอย่างเขาจะมานะบายให้เราฟังค่ะ มันทำให้เราไม่เหงาเลย แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว ตอนนี้คือทั้งรร.รู้จักหรือสนิทคือเหลืออยู่คนเดียวแล้วจริงๆ เรารู้สึกว่าถ้ามีคนมาถามว่าเพื่อนสนิทคนนั้นคือใคร เราจะบอกว่าเป็นเอได้อย่างเต็มปาก แล้วถ้ามีคนมาถามเอล่ะ? เอจะตอบว่าอะไร? เราเชื่อว่าถ้าเราดันยืนอยู่ตรงนั้นเอจะตอบว่าคือเรา แต่ถ้าเออยู่คนเดียวหรือบีอยู่ด้วย เอคงตอบว่าคือบีแน่ๆ
       คือเราไม่ได้คิดไปเองเรามองสถานการณ์แบบนี้มา 2 ปีแล้ว และมันสะสมมาเรื่อยๆจนเราท้อแล้วจริงๆ ถ้าเพื่อนในห้องไม่สนใจเรา เราก็ไม่แคร์เลย แต่พอมันเป็นเอเราเสียใจมากจริงๆ มีเคยคิดว่าหรือเราควรเฟตตัวเองออกมาจากเอ แต่เราก็ยังทำไม่ได้เลย มันเหงาค่ะ เอทำให้เรารู้สึกว่าเราเป็นตัวสำรองหรือคนที่อยู่ด้วยเมื่อบีไม่อยู่ สำหรับเรามันแย่มากจริงๆแต่เราก็ไม่มีสิทธิ์ไปทำอะไรกับความสัมพันท์ของเอกับบี

      มีใครพอจะแนะนำหรือให้คำปรึกษาได้บ้างคะ เราไม่รู้จะทำยังไงกับสถานการณ์นี้ เรารู้สึกว่าเราไม่สามารถไปแยก 2 คนนั้นออกจากกันหรือพยายามมองบีให้สนิทเหมือนที่เราทำกับเอได้ เราค่อนข้างจะสนิทกับใครยากมากๆ กว่าเราจะรู้สึกเปิดใจกับเพื่อนๆทั้ง 4 คนที่สามารถเล่าอะไรที่อยากเล่าได้ก็แทบจะตอนเข้าปีที่ 3 แล้ว (ตอนนี้เราก็ยังคุยกันอยู่ แต่เรารู้สึกว่าเรื่องเราเอาไปคุยกับเพื่อนๆไม่ได้จริงๆ)

  ขอโทษที่เขียนยาวมากๆเลยนะคะ เหมือนเป็นครั้งแรกเลยที่เขียนระบายอะไรออกมา ถ้าใครเคยเจอประสบการณ์หรือแนะนำยังไงช่วยบอกด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ

(เกล็ดนิดหน่อยที่รร.เคยมีถามว่สอะไรที่ทำให้อยากมารร. ตอนนั้นเรานึกไม่ออกเลยค่ะ เรารู้สึกแค่ว่าเราต้องมารร.แล้วรอ 4 โมงเพื่อกลับบ้านแล้งรอให้จบวันนั้นไปแล้วรอให้ถึงวันพรุ่งนี้ แล้วก็วนลูปไปเรื่อยจนผ่านแต่ละปีแล้ว อาการนี้เริ่มเป็นมาน่าจะช่วงม.ปลาย ซึ่งสำหรับเรามันเริ่มเข้าขั้นวิกฤตแล้วเพราะยังหาคณะจะเข้ายังไม่ได้เลย._.) แต่ก็พอมีช้อยแล้วล่ะค่ะ(ถึงจะเป็นอันที่คนที่บ้านเลือกให้ก็เถอะ)

     ถ้าใครบอกให้เราลองหาเพื่อนสนิทในห้องเรารู้สึกว่ามันทำไมได้ค่ะ คือเำอนในห้องเราแถบจะเป็นสายเม้ากันทุกคนเลย แล้วเป็นประเภทแบบว่าหาแนวร่วมหรือต้องการคนต่อบทสนทนา เรารู้สึกได้ค่ะว่าบางคนเขาก็อยากสนิทกับเรา(รึป่าว?) แบบว่าเขาเคยมาชวนเราคุยนู่นนี่ แต่อย่างท่บอกเราแถบไม่รู้จักใครเลยพอเขามาเม้าอะไรให้ฟังเราก็เป็นผู้ฟังที่ดีแต่เขาคงต่องการ การพูดคุยแต่เราดันไม่ตอบอะไรกลับ เขาจะไปคุยกับคนอื่นๆ ซึ่งจะให้เราไปคอยฟังเรื่องนู้นคนนี้เราก็คงทำไมได้ถึงฟังไปเราก็ลืม