คำถามตามหัวข้อเลยคะ
เรากับแฟนแต่งงานและคบกันได้ประมาณ 7 ปีแล้วคะ เราเปิดกิจการขายอุปกรณ์การเกษตรเราเปิดร้านมาได้ 3 ปีแล้ว รายได้ส่วนใหญ่ก็มาจากธุรกิจคะ แต่สามีเราจะเป็นคนบริหารเองหมดเลย เพราะที่ร้านจะรับซ่อมด้วย แฟนเราก็เป็นช่างซ่อม ส่วนเราก็ช่วยเค้าดูแลบัญชีและดูแลบ้านดูแลลูกคะ แต่เค้าไม่เคยให้เราถือเงินเลย ไม่เคยให้เงินเราพกติดตัวเลย นอกจากเราจะไปไหนแต่ต้องมีลูกไปด้วยนะคะ นั้นหมายถึงถ้าเค้าจะให้ตังเรา ก็เพราะให้เราเอาไว้ซื้อของให้ลูก เราแทบไม่ได้เงินมาใช้ส่วนตัวเลยคะ เวลามีปัญหากันหรือเราขอเงินเค้าไปจ่ายค่าพัสดุ สั่งของ เค้าจะบ่นจะว่าเราตลอดเลยคะ ว่าเราไม่ช่วยประหยัดซึ่งทำให้เราเวลาอยากได้อะไรอยากซื้ออะไรเราต้องแอบทำแอบซื้อคะ ส่วนเงิน เราก็ต้องกลายเป็นว่าเราต้องแอบหยิบแอบลักซึ่งบ้างครั้งเราก็รู้ไม่ดีคะ รู้สึกน้อยใจ เราก็เป็นผู้หญิงเราอยากแต่งตัว อยากได้นู่นได้นี้เหมือนกัน เค้าจะพูดประมาณว่าเค้าหาเงินคนเดียว เราอยู่บ้านเฉยๆต้องช่วยเค้าประหยัด แต่งานที่เราทำคือเลี้ยงลูก ทำความสะอาดบ้าน ซักผ้า รีดผ้า ทำกับข้าว นี้คือเราอยู่บ้านเฉยๆหรอคะ ก่อนหน้านี้เราทำงานคะ ทั้งชีวิตทำงานมาตลอด มีเงินเดือน มีรายได้ แต่พอเค้าชวนมาทำธุระกิจแต่งงานมีลูก เค้าก็ให้เราอยู่บ้านเลี้ยงลูกคะ เค้าไม่เคยยืนเงินให้เราใช้แบบใช้ส่วนตัวเลยคะ บ้างทีเราก็น้อยใจ พูดไปกี่ครั้ง เค้าก็ด่าเรากลับมาตลอด พอเราขอไปหางานทำเพื่อเป็นรายได้ตัวเองเค้าด่าว่าเราเห็นแก่ตัว แล้วใครจะเลี้ยงลูก เค้าบอกทำกิจการที่มีอยู่ให้มันดีเถอะ นี้มันธุระกิจของครอบครัวเรานะ เค้าชอบพูดคำนี้ แต่เราไม่มีสิทธิในรายได้ที่เค้าได้มาเลย เค้าบอกเค้าก็เลี้ยงเราเลี้ยงลูกอยู่ แต่สำหรับเราเลี้ยงของเค้าก็คือ มีบ้านในเราอยู่มีข้าวให้เรากิน แต่ถ้าเราอยากกินอะไรนอกเหนือเงินค่ากับข้าวเค้าก็จะบ่น มีครั้งหนึ่งเราขอตังเค้าซื้อเค้กในคาเฟ่เพราะวันนั้นเราอยากกินมาก จำได้ว่าราคา 80-90 นี้แหละ เค้าไม่ให้เราซื้อเค้าบอกว่าแพง เปลือกตัง ตอนนั้นเราเสียใจมาก เราไม่ได้กินของแบบนี้ทุกวัน เราไม่ได้ฟุ่มเฟื่อยอะไรเลย มันท้อคะ เวลาไม่มีตังในกระเป๋า เวลาอยากได้อยากกินอะไรก็ต้องขอแฟน บ้างครั้งอารมณ์ดีก็ให้อารมณ์ไม่ดีก็ด่า เราคนเคยหาเงินเอง พอวันหนึ่งต้องผันตัวเองมาเป็นแม่บ้านเต็มตัว เงินเก็บเงินทุนอะไรที่เคยมีก็ไม่เหลือ จะเลิกก็ไม่มีที่ไป ไม่รู้จะทนอยู่ยังไงดี ไม่กล้าระบายให้คนในครอบครัวตัวเองฟัง กลัวพ่อแม่จะเป็นห่วง ในสายตาพ่อแม่เรา เราไม่เคยทำให้เค้าดูไม่ดีเลยคะ มีอะไรเราเก็บไว้เองจนหมดแม้แต่เพื่อนสนิทก็ไม่เคยรู้ หลังๆมานี้เค้ายิ่งหนัก เค้าระแวงเราเรื่องเงินมาก พอเห็นเรามานั่งที่ต้องบัญชี เค้าก็ไม่เอาเงินใส่ไว้ในแกะโต๊ะบัญชี เอาเก็บไว้กับตัว เราโคตรรู้สึกแย่ เค้าทำเหมือนเราไม่ใช่คนในครอบครัวเค้า ทั้งๆที่เราไม่สร้างความเดือดร้อนเรื่องเงินอะไรไปให้เค้า ไม่เคยสร้องหนี้สินอะไรให้เค้าต้องมาตามรับผิดชอบ เราก็ไม่เข้าใจทำไมเค้าถึงไม่เคยไว้เราเรื่องเงินกับเราเลย กลับกันเราเป็นคนที่แฟร์มากเรื่องเงิน สมัยที่เป็นกันเราเงินเดือนมากกว่าเค้า เค้ายังเรียนอยู่ เราซัพพอท ช่วยจ่ายค่าเที่ยวค่ากินอะไรด้วยกันหมด แต่พอมาเป็นเมียแต่งงาน เค้ากับทำเหมือนไม่อยากให้เรามีส่วนร่วมในรายได้ของเค้า เราเหมือนคนนอก รู้สึกแย่มากๆคะ 😓😥
อยากถามเพื่อนๆพี่ๆน้องๆในนี้เรื่องการใช้เงินกระเป๋าเดียวกับสามีค
เรากับแฟนแต่งงานและคบกันได้ประมาณ 7 ปีแล้วคะ เราเปิดกิจการขายอุปกรณ์การเกษตรเราเปิดร้านมาได้ 3 ปีแล้ว รายได้ส่วนใหญ่ก็มาจากธุรกิจคะ แต่สามีเราจะเป็นคนบริหารเองหมดเลย เพราะที่ร้านจะรับซ่อมด้วย แฟนเราก็เป็นช่างซ่อม ส่วนเราก็ช่วยเค้าดูแลบัญชีและดูแลบ้านดูแลลูกคะ แต่เค้าไม่เคยให้เราถือเงินเลย ไม่เคยให้เงินเราพกติดตัวเลย นอกจากเราจะไปไหนแต่ต้องมีลูกไปด้วยนะคะ นั้นหมายถึงถ้าเค้าจะให้ตังเรา ก็เพราะให้เราเอาไว้ซื้อของให้ลูก เราแทบไม่ได้เงินมาใช้ส่วนตัวเลยคะ เวลามีปัญหากันหรือเราขอเงินเค้าไปจ่ายค่าพัสดุ สั่งของ เค้าจะบ่นจะว่าเราตลอดเลยคะ ว่าเราไม่ช่วยประหยัดซึ่งทำให้เราเวลาอยากได้อะไรอยากซื้ออะไรเราต้องแอบทำแอบซื้อคะ ส่วนเงิน เราก็ต้องกลายเป็นว่าเราต้องแอบหยิบแอบลักซึ่งบ้างครั้งเราก็รู้ไม่ดีคะ รู้สึกน้อยใจ เราก็เป็นผู้หญิงเราอยากแต่งตัว อยากได้นู่นได้นี้เหมือนกัน เค้าจะพูดประมาณว่าเค้าหาเงินคนเดียว เราอยู่บ้านเฉยๆต้องช่วยเค้าประหยัด แต่งานที่เราทำคือเลี้ยงลูก ทำความสะอาดบ้าน ซักผ้า รีดผ้า ทำกับข้าว นี้คือเราอยู่บ้านเฉยๆหรอคะ ก่อนหน้านี้เราทำงานคะ ทั้งชีวิตทำงานมาตลอด มีเงินเดือน มีรายได้ แต่พอเค้าชวนมาทำธุระกิจแต่งงานมีลูก เค้าก็ให้เราอยู่บ้านเลี้ยงลูกคะ เค้าไม่เคยยืนเงินให้เราใช้แบบใช้ส่วนตัวเลยคะ บ้างทีเราก็น้อยใจ พูดไปกี่ครั้ง เค้าก็ด่าเรากลับมาตลอด พอเราขอไปหางานทำเพื่อเป็นรายได้ตัวเองเค้าด่าว่าเราเห็นแก่ตัว แล้วใครจะเลี้ยงลูก เค้าบอกทำกิจการที่มีอยู่ให้มันดีเถอะ นี้มันธุระกิจของครอบครัวเรานะ เค้าชอบพูดคำนี้ แต่เราไม่มีสิทธิในรายได้ที่เค้าได้มาเลย เค้าบอกเค้าก็เลี้ยงเราเลี้ยงลูกอยู่ แต่สำหรับเราเลี้ยงของเค้าก็คือ มีบ้านในเราอยู่มีข้าวให้เรากิน แต่ถ้าเราอยากกินอะไรนอกเหนือเงินค่ากับข้าวเค้าก็จะบ่น มีครั้งหนึ่งเราขอตังเค้าซื้อเค้กในคาเฟ่เพราะวันนั้นเราอยากกินมาก จำได้ว่าราคา 80-90 นี้แหละ เค้าไม่ให้เราซื้อเค้าบอกว่าแพง เปลือกตัง ตอนนั้นเราเสียใจมาก เราไม่ได้กินของแบบนี้ทุกวัน เราไม่ได้ฟุ่มเฟื่อยอะไรเลย มันท้อคะ เวลาไม่มีตังในกระเป๋า เวลาอยากได้อยากกินอะไรก็ต้องขอแฟน บ้างครั้งอารมณ์ดีก็ให้อารมณ์ไม่ดีก็ด่า เราคนเคยหาเงินเอง พอวันหนึ่งต้องผันตัวเองมาเป็นแม่บ้านเต็มตัว เงินเก็บเงินทุนอะไรที่เคยมีก็ไม่เหลือ จะเลิกก็ไม่มีที่ไป ไม่รู้จะทนอยู่ยังไงดี ไม่กล้าระบายให้คนในครอบครัวตัวเองฟัง กลัวพ่อแม่จะเป็นห่วง ในสายตาพ่อแม่เรา เราไม่เคยทำให้เค้าดูไม่ดีเลยคะ มีอะไรเราเก็บไว้เองจนหมดแม้แต่เพื่อนสนิทก็ไม่เคยรู้ หลังๆมานี้เค้ายิ่งหนัก เค้าระแวงเราเรื่องเงินมาก พอเห็นเรามานั่งที่ต้องบัญชี เค้าก็ไม่เอาเงินใส่ไว้ในแกะโต๊ะบัญชี เอาเก็บไว้กับตัว เราโคตรรู้สึกแย่ เค้าทำเหมือนเราไม่ใช่คนในครอบครัวเค้า ทั้งๆที่เราไม่สร้างความเดือดร้อนเรื่องเงินอะไรไปให้เค้า ไม่เคยสร้องหนี้สินอะไรให้เค้าต้องมาตามรับผิดชอบ เราก็ไม่เข้าใจทำไมเค้าถึงไม่เคยไว้เราเรื่องเงินกับเราเลย กลับกันเราเป็นคนที่แฟร์มากเรื่องเงิน สมัยที่เป็นกันเราเงินเดือนมากกว่าเค้า เค้ายังเรียนอยู่ เราซัพพอท ช่วยจ่ายค่าเที่ยวค่ากินอะไรด้วยกันหมด แต่พอมาเป็นเมียแต่งงาน เค้ากับทำเหมือนไม่อยากให้เรามีส่วนร่วมในรายได้ของเค้า เราเหมือนคนนอก รู้สึกแย่มากๆคะ 😓😥