เรากับแฟนแต่งงานกันมา หลายปีแล้ว มีลูกด้วยกัน2คน
ตอนมีคนโต แม่สามีก็เป็นคนอาสาเลี้ยงดู เพื่อให้เราไปทำงาน บอกเราว่าลูกเข้าโรงเรียนค่อยเอาไป เราก็อดทนคิดว่าเดี๋ยวลูกโตคงได้อยู่ด้วยกัน(เรากับแฟนมาทำงานในเมืองห่างจากบ้านแฟนเกือบ30โล) แต่ในระยะเวลา2-3ปี สามีไม่เคยยอมให้เรารับลูกมานอนที่บ้านเราด้วยเลย เราน้อยใจนะ เพราะลูกจะนอนกับย่าตลอด. เราก็ยอมมาตลอด เพราะเราคิดว่าเดี๋ยว ลูกเข้าเรียนก็ได้อยู่ด้วยกันแล้ว จนเราตั้งท้องคนที่2 เราตั้งใจอยากเลี้ยงเอง เราก็เลี้ยงมาจนลูกอายุ11เดือน สามีก็บอกเราว่าไปทำงานเนาะ เอาลูกไปไว้กับแม่เขา แล้วเรานั่งรถไปกลับเอา (ย้ายไปอยู่ที่บ้านเขา)
เราก็ยอมเพราะคนโตจะเข้าอนุบาล1อีกไม่นาน เราเลยคิดว่าจะอดทนเพื่อครอบครัว ...นั่งรถไปกลับบ้านเขา เราก็ร้องไห้ตลอดทาง มันเศร้าที่รู้ว่าต้องเอาลูกไปอีกแล้ว เรากลัวเราไม่ได้กอดลูก ไม่ได้อยู่กับลูก แม่สามีจะเป็นคนที่ชอบพูดเหน็บและยุ่งเรื่องส่วนตัวของเราซึ่งเรารับไม่ได้หรอก เราไม่เคยเถียงได้แต่เงียบ บางทีก็นั่งร้องไห้คนเดียว แต่สามีไปกินเหล้า เล่นไพ่ กลับบ้านเช้าก็ไม่เคยด่าว่านะคะ แต่กับเราแค่เราลืมเอากับข้าวแช่ตู้ ด่าว่าเราโง่ เราเก็บจานไปล้างไม่หมดเหลือใบเดียวนะคะ เรามองไม่เห็นว่าเรา ทำอะไรก็ไม้พ้นมือกูสักอย่าง บางครั้งด่าเราเกินไปเราก็ได้แต่เงียบ สามีไม่เคยปกป้องเราเลย
พอถึงวันที่เรารอคอยมาตลอดคือลูกเข้าเรียน เราตั้งใจและคุยกันไว้แล้วจะพาลูกไปเรียนในเมือง เพราะบ้านสามีอยู่ในชนบท เราก็อยากให้ลูกเรียนที่ดีๆ สุดท้ายแม่สามีไม่ยอมให้หลานมา สามีก็เชื่อแม่นะคะ บอกว่าให้เรารออีกปีนึงเราหมดความหวังแล้ว เราไม่อยากรอแล้วค่ะ เราผิดไหม เราพาลูกคนเล็กออกมาด้วย เขาก็บอกเลิกเราไม่ขอส่งเสียใดๆ เรานอนร้องไห้ทุกคืน ลูกก็ถามหาพ่อเขานะคะ เจ็บปวดหัวใจ วันนี้แม่เขากับเขาก็เก็บเสียผ้าของลูกคนเล็กเราและใบเกิดมาให้ เหมือนอยากเลิกกะเราเต็มที เราผิดเหรอคะ แค่เรายากมีครอบครัว ไม่เคยขอให้เขาทิ้งพ่อแม่แค่ให้กลับไปหาทุกอาทิตย์เอา เงินทองส่งให้ เขาไม่ยอม ได้แต่บอกให้เรารอๆๆแต่เราก็ไม่รู้รออะไร เขาส่งไลน์มาหาเราอีกว่าเดี๋ยวจะรู้ว่าคิดผิดที่ทำแบบนี้
เราผิดมั้ยที่เดินออกมาจากแฟนเพราะเขาไม่ยอมแยกบ้านมาอยู่กับเราและลูก
ตอนมีคนโต แม่สามีก็เป็นคนอาสาเลี้ยงดู เพื่อให้เราไปทำงาน บอกเราว่าลูกเข้าโรงเรียนค่อยเอาไป เราก็อดทนคิดว่าเดี๋ยวลูกโตคงได้อยู่ด้วยกัน(เรากับแฟนมาทำงานในเมืองห่างจากบ้านแฟนเกือบ30โล) แต่ในระยะเวลา2-3ปี สามีไม่เคยยอมให้เรารับลูกมานอนที่บ้านเราด้วยเลย เราน้อยใจนะ เพราะลูกจะนอนกับย่าตลอด. เราก็ยอมมาตลอด เพราะเราคิดว่าเดี๋ยว ลูกเข้าเรียนก็ได้อยู่ด้วยกันแล้ว จนเราตั้งท้องคนที่2 เราตั้งใจอยากเลี้ยงเอง เราก็เลี้ยงมาจนลูกอายุ11เดือน สามีก็บอกเราว่าไปทำงานเนาะ เอาลูกไปไว้กับแม่เขา แล้วเรานั่งรถไปกลับเอา (ย้ายไปอยู่ที่บ้านเขา)
เราก็ยอมเพราะคนโตจะเข้าอนุบาล1อีกไม่นาน เราเลยคิดว่าจะอดทนเพื่อครอบครัว ...นั่งรถไปกลับบ้านเขา เราก็ร้องไห้ตลอดทาง มันเศร้าที่รู้ว่าต้องเอาลูกไปอีกแล้ว เรากลัวเราไม่ได้กอดลูก ไม่ได้อยู่กับลูก แม่สามีจะเป็นคนที่ชอบพูดเหน็บและยุ่งเรื่องส่วนตัวของเราซึ่งเรารับไม่ได้หรอก เราไม่เคยเถียงได้แต่เงียบ บางทีก็นั่งร้องไห้คนเดียว แต่สามีไปกินเหล้า เล่นไพ่ กลับบ้านเช้าก็ไม่เคยด่าว่านะคะ แต่กับเราแค่เราลืมเอากับข้าวแช่ตู้ ด่าว่าเราโง่ เราเก็บจานไปล้างไม่หมดเหลือใบเดียวนะคะ เรามองไม่เห็นว่าเรา ทำอะไรก็ไม้พ้นมือกูสักอย่าง บางครั้งด่าเราเกินไปเราก็ได้แต่เงียบ สามีไม่เคยปกป้องเราเลย
พอถึงวันที่เรารอคอยมาตลอดคือลูกเข้าเรียน เราตั้งใจและคุยกันไว้แล้วจะพาลูกไปเรียนในเมือง เพราะบ้านสามีอยู่ในชนบท เราก็อยากให้ลูกเรียนที่ดีๆ สุดท้ายแม่สามีไม่ยอมให้หลานมา สามีก็เชื่อแม่นะคะ บอกว่าให้เรารออีกปีนึงเราหมดความหวังแล้ว เราไม่อยากรอแล้วค่ะ เราผิดไหม เราพาลูกคนเล็กออกมาด้วย เขาก็บอกเลิกเราไม่ขอส่งเสียใดๆ เรานอนร้องไห้ทุกคืน ลูกก็ถามหาพ่อเขานะคะ เจ็บปวดหัวใจ วันนี้แม่เขากับเขาก็เก็บเสียผ้าของลูกคนเล็กเราและใบเกิดมาให้ เหมือนอยากเลิกกะเราเต็มที เราผิดเหรอคะ แค่เรายากมีครอบครัว ไม่เคยขอให้เขาทิ้งพ่อแม่แค่ให้กลับไปหาทุกอาทิตย์เอา เงินทองส่งให้ เขาไม่ยอม ได้แต่บอกให้เรารอๆๆแต่เราก็ไม่รู้รออะไร เขาส่งไลน์มาหาเราอีกว่าเดี๋ยวจะรู้ว่าคิดผิดที่ทำแบบนี้