เราอายุ26ปีค่ะ คบกับแฟนมาเกือบ3ปีแล้ว เป็นความสัมพันธ์ธรรมดาๆไม่หวือหวาเลยตั้งแต่ช่วงแรก แต่ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ต้องยอมรับเลยว่าเราทั้งคู่เปลี่ยนไปในทางที่ดีสำหรับการใช้ชีวิต เราวางแผนในส่วนอนาคตของเรา(ก่อนหน้านี้กังวลอยู่เพราะแฟนยังเรียนอยู่แต่เราทำงานแล้ว) หลังจากเคลียร์ใจกันไปเราก็รู้สึกสบายใจแล้วก็ไม่กลับไปกังวลเรื่องนั้นแล้วเพราะอนาคตคือของเราต่อให้ในอนาคตเราอาจต้องเป็นครอบครัวให้กันแต่เราก็ไม่จำเป็นต้องรอ เรานำหน้าไปก่อนได้ แต่ในโหมดความสัมพันธ์เราว่ามันแย่ลงมากค่ะ เราถามตัวเองอยู่หลายครั้งว่า "แล้วความสัมพันธ์แบบที่เราอยากได้เป็นแบบไหนกัน?" เพราะจริงๆแฟนเราดีมากเป็นแฟนที่ดีมากจริงๆ (ถ้าตัดเรื่องที่เราต่างเปลี่ยนไปออก) เราแทบไม่เคยทะเลาะกันเลยทั้งที่ตัวเราเองใจร้อนมาก แต่อาจเป็นเพราะเราโตขึ้นได้ใช้ชีวิตที่เต็มไปด้วยความปสด.ก็เลยมีภูมิ แต่หลายครั้งที่เราผิดใจกันแล้วเราพูดหรือเคลียร์กันแฟนจะชอบขอโทษ คือมันบ่อยจนเราไม่อินกับคำนี้บ่อยเข้าเราก็ไม่อยากได้ยิน หรืออีกเลเวลนึงที่ผิดใจกันแล้ว เคลียร์ใจกันแล้วแฟนเราจะชอบหงายการ์ด "เค้าผิดเอง" "เค้าพยายามจะเป็นแฟนที่ดี" "ขอโทษนะ" แรกๆที่ได้เห็นยอมรับว่าใจชื้นนะ แต่บ่อยเข้าเราก็รำคาญมันเหมือนเขาบอกว่า "ฉันพยายามแล้ว แต่มันได้แค่นี้" และทุกครั้งในสถานการณ์แบบนี้เราจะตอบไปว่า "ช่างเถอะ" (ถ้ามีคำตอบอื่นก็แนะนำเราได้นะ) เหตุผลที่เราตอบแบบนี้เพราะต้องการตัดรำคาญค่ะ เพราะถ้าเราไม่พูดแบบนี้มันจะวนกลับไปพล็อตเดิม "แล้วจะให้เค้าทำไง" "เค้าทำเต็มที่แล้ว" เราเลยเลือกที่จะจบที่เราไม่รู้เป็นเพราะเราโตกว่ารึป่าวเพราะแก่กว่าเกือบ5ปี เราเป็นคนที่ใช้เหตุผลแบบมากๆเพราะเคยมีประสบการณ์เลวร้ายกับการใช้อารมณ์(กับแฟนเก่า) เรื่องที่เราผิดใจกัน90%มาจากแฟนเราล้วนๆและเป็นเรื่องเดิมๆ 'อยู่กับเพื่อนแล้วลืมเรา' แรกๆยอมรับเลยว่านอยด์มากเพราะเราไม่เคยไปจำกัดขอบเขตหรืออะไรเลยอยากไปเที่ยวไหนก็ไปเลยไม่เคยหวง ไม่เคยห้ามแค่ไปไหนก็บอกหน่อยถึงแล้วบอกหน่อยกลับบ้านตอนไหนบอกหน่อยถึงเราจะหลับไปแล้วแต่อย่างน้อยตื่นเช้ามาเราก็ยังได้เห็น ได้อ่าน แต่เขาจะชอบเงียบไปบางครั้งอ่านแล้วหายไป2-3ชม.ก็มี บางครั้งไม่อ่านไม่ตอบหลายชม.ก็มี พอเราถามว่าทำไมเขาจะตอบว่า "ลืม" ตามด้วยขอโทษ จนวันนี้เขายังเป็นแบบนี้เสมอต้นเสมอปลายสุดๆ จนเราต้องถามเขาว่า "ลืมได้ไง?" "เมื่อก่อนเธอไม่เคยลืมเลยนะ แรกๆเราคุยกันเป็นชม. ขนาดเธอไม่ว่างหรือทำไรอยู่ก็ยังมาตอบ ทำไมวันนี้ถึงเป็นงี้" เราสองคนก็จะบลาๆๆจบที่เขาหงายการ์ดและเราตัดรำคาญ จนครั้งสุดท้ายปีก่อนก็เป็นเรื่องนี้อีก เราเลยเปิดก่อนเลยถามบอกเขาไปตรงๆว่าเขารู้ตัวไหมว่าเขาเปลี่ยนไปเราพูดถึงสิ่งที่เขาเคยทำให้เมื่อก่อนจนถึงตอนนี้ที่เราต้องขอให้ทำ นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่เราผิดใจกัน หลังจากนั้นทำให้เรารู้ว่าในเมื่อเขาไม่เปลี่ยนเราก็ต้องกลับมาจัดการกับตัวเองแล้วแหละ เราเลือกที่จะปล่อยเบลอและเคลียร์ใจตัวเองเพราะอย่างแรกแค่ทำงานก็เหนื่อยมากพอแล้ว แถมเราเองก็มีปัญหาภายในครอบมากพอแล้วเรามีหลายอย่างที่ต้องรับผิดชอบ ทั้งที่เรารู้อยู่แก่ใจเลยว่าการปล่อยเบลอง่ายๆคือหนีปัญหา เหมือนเก็บทุกอย่างที่ไม่สบายใจลงกล่องไปซะ แรกๆมันดีมากจริงๆ เราไม่ตามไม่ถามอะไรถ้าเขาบอกว่าวันนี้กินเลี้ยงกับเพื่อนหรือเพื่อนมาบ้านเราจะปล่อยเลย บ่อยเข้าคือเราเองที่ไม่ตอบเพราะเราเริ่มมีเวลากับตัวเองมากขึ้นและบอกตรงๆว่าชอบมาก เราชอบอยู่กับตัวเอง ดูซีรี่ย์เล่นกับแมว นั่นทำให้เราเริ่มมีบางคำในใจคือเราอยู่กับตัวเองก็มีความสุขนี่หว่า เราเริ่มมีความสุขเล็กๆผุดขึ้นเวลาเขาไม่มาและรู้สึกดีที่เขาไม่มา ใกล้วันที่เขาจะมาเราจะเริ่มรู้สึกเบื่อและเซ็งทั้งที่มันควรเป็นความสุข เรารู้สึกว่าแฟนมีตัวตนมากในโลกออนไลน์เราแชทคุยกัน ปีนึงถึงโทรคุยกันได้มั้งนานมากแล้วจนเราไม่ได้จำ และไม่รู้สึกโหยหาหรืออยากคุยเลยกลายเป็นว่าเราชอบซะอีกเพราะคบกันนานก็เลยไม่มีอะไรคุยกันรึเปล่านะ จนถึงตอนนี้เราไม่มั่นใจเลยว่าใครจะทำให้เรามีความสุขได้มากเท่าตัวเรา เราเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับความรู้สึกตัวเองมากเลยไม่รู้แล้วว่าควรทำไงดี