คือยายเราชอบพูดให้เราดูด้อยในสายตาทุกคนเห็นคนนั้นดีก็ชอบบอกเขาเก่งจังไม่เหมือนม*งพูดตอกย้ำเราแทบตลอดพอเวลาเราทำอะไรที่ดูว่ายายเราจะภูมิใจเขากลับแทบไม่เคยชมเราตอนเราทำไม่ได้หรือทำไม่ดีก็พูดให้ตลอดเรารู้สึกเราแย่มากทำอะไรไม่ดีสักอย่างเราพยายามไม่แคร์แต่ก็อดไม่ได้เราอึดอัดมากเรากลายเป็นคนกลัวความล้มเหลวเรากลัวทุกคนพูดให้เรา