เริ่มก่อนว่า พ่อแม่เราแยกทางกัน ซึ่งตอนนี้เราอยู่กับพ่อทุกอยากปกติจนกระทั่ง ทางบ้านเรามีปัญหา จึงตัดสินที่จะลาออกไม่เรียนแล้ว แต่แม่จะรับเราไปอยู่ด้วยและเรียนต่อแต่ต้องแลกมากับว่าเราห้ามบอกพ่อและแอบออกมา
แต่เราตัดสินใจไม่ได้
1.ถึงไม่ได้เรียนต่อแต่เราก็ไม่ได้คิดมากอะไรเพราะทางพ่อมีร้านขายของเล็ก ๆอยู่ และเราก็เคยช่วยเขาบ่อย ๆ ไม่มีปัญหาเรื่องงานในช่วงแรกแน่นอน(ถึงแม้ว่าตอนนี้จะขาดทุนก็เถอะ) แต่ถ้าได้เรียนมันก็จะดีกว่า ได้เงินสูงกว่า หางานง่ายกว่าด้วย
2.เรารู้สึกผิดต่อพ่อที่ไม่บอกเขา ถ้าบอกไปเราก็จะไม่ได้ไปกับแม่
แต่ถ้าไม่ไปก็จะรู้สึกผิดกับแม่อีกเพราะสัญญาไว้แล้วว่าจะไปอยู่กับเขา
3.ทางป้าที่ส่งเงินมาช่วยค่าเรียน เราก็รู้สึกผิดกับเขาอีกเพราะเขาอยากให้เราอยู่กับพ่อ ตอนแรกก็ปรึกษาเขาแล้วแหละแต่แม่ไม่ยอมคุยด้วย ดังนั้นเขาก็จะไม่รู้ว่าเราออกมา และเขาก็คงจะผิดหวังกับเรามากเพราะเขาก็ดูแลเรามาตลอด
4.เราไม่ได้เจอแม่นานมากนาน ๆที จะเจอกัน เรากังวลว่าถ้าไปอยู่กับเขาแล้วจะปรับตัวไม่ได้ ไหนจะต้องเขารร.ใหม่กลางเทอมอีก แถมเรามีปัญหาการคบเพื่อนด้วย
5.ทางพ่อมียายอยู่ด้วยและเขาก็แก่แล้วถ้าเราไปเขาก็คงลำบากมากขึ้นในการขายของ แต่ถ้าเราออกมาเขาก็จะไม่ต้องเหนื่อยกับการหาค่าเลี้ยงดูเราแล้ว

ถ้าเป็นทุกคนจะเลือกอยู่กับพ่อหรือแม่กัน ลองบอกมาดูได้นะ จะเอาไปประกอบการตัดสินใจ
(ปล.แค่ระบายนะ ทำไมปัญหามันต้องเข้ามาถาโถมชีวิตเราด้วยจะปรึกษาใครก็ไม่ได้เพราะเราไม่มีใครสนิทพอที่จะคุยเรื่องนี้เลย เพื่อนสนิทก็พึ่งเลิกคบกันไป เพื่อในออนไลน์ก็ไม่สนิทกันอีกแถมมีแค่2-3คนเพราะเราคุยไม่เก่ง เราพยายามหาเพื่อนแล้วนะแต่มันไม่ดีขึ้นเลยทั้งที่หาเพื่อนคุยในกลุ่มแต่ก็โดนแตะออกเพราะเล่นมุขเล็กๆน้อยๆ ที่เราพยายามคิดมันขึ้นมา มันล้มเหลวไปสะทุกอย่างหรือว่าการมีเพื่อนมันจะไม่เหมาะกับเรา  พยายามไม่ใส่ใจกับมันแต่มันก็อะนะส่งผลกับชีวิตเราเหมือนกัน เราไม่อยากร้องไห้ต่อหน้าใครเลยเพราะมันทำให้เราดูอ่อนแอ เราไม่อยากให้เขากังวล ความสุขมันมีแต่ทุกอย่างกำลังพังลงเพราะความไม่ใส่ของเรา เรารู้ว่าทุกอย่างจะดีขึ้นแต่ตอนนี้มันแย่ ถึงจะไม่ได้แย่มากก็เถอะ ขอให้ทุกอย่างมันดีขึ้นสำหรับเราและทุกคนหลายๆคน )ขอบคุณที่อ่านมาจนจบนะ ขอบคุณจริงๆ