ก่อนอื่นต้องขอเล่าความเป็นมาของเรื่องนี้ก่อน จะพยายามสรุปสั้นๆให้นะคะ. (นี่เป็นกระทู้แรกของเรา ถ้าผิดพลาดตรงไหนขออภัยด้วยค่ะ)

   ย้อนกลับไปช่วงกลางปี พ.ศ.๒๕๖๕ มีโอกาศได้รู้จักกับรุ่นพี่กลุ่มนึง ถือเป็นกลุ่มใหญ่เลย(อายุ๒๑-๓๐คละๆกันไป) ซึ่งตอนนั้นเรามีคนที่ชอบอยู่ แต่เขาไม่ใช่คนในกลุ่มและเรารอเขามาจะ๓ปีแล้ว แต่อยู่กับพี่กลุ่มนี้ไปสักพักเราก็เริ่มชอบรุ่นพี่คนนึงในนั้น แต่ก็ชอบได้ไม่นาน(เกือบปี)เพราะไปรู้มาว่าเขามีแฟนอยู่แล้ว ตอนนั้นเลยแอบนอยด์ๆอยู่
   จนเมื่อ เดือนสิงหาคม พ.ศ.๒๕๖๖ เราเริ่มรู้ตัวว่ารู้สึกดีกับรุ่นพี่อีกคนในกลุ่ม ซึ่งก่อนจะรู้ตัว เรามีช่วงที่ได้อยู่กับเขาบ่อยๆ ได้รู้จักเขามากขึ้น เพราะเมื่อก่อนเราไม่ค่อยได้เจอได้คุยเลย เขาแถบจะไม่ได้อยู่ในความทรงจำเลย(ในช่วงปีแรกที่รู้จัก) แต่พอได้อยู่ด้วยเขากลับเป็นคนที่น่ารักคนนึงเลย เขาใจดี(กับทุกคน) และพอเรารู้ตัวว่าชอบเขา มันก็ยิ่งอยากอยู่ใกล้เขามากขึ้น เราก็จะหาเรื่องเอาตัวเองไปอยู่ใกล้เขาทุกครั้งที่มีโอกาส และแน่นอนยิ่งใกล้ยิ่งหวั่นไหว กว่าจะรู้ตัวก็ถอนใจไม่ได้แล้ว  ธันวาคม พ.ศ.๒๕๖๖ เป็นช่วงที่กลัวคนอื่นจะรู้มาก เพราะเราเริ่มแสดงออกเยอะ  เมษายน-มิถุนายน พ.ศ.๒๕๖๗ เรากลับบ้านไม่ได้เจอเกือบ๓เดือน ก็คิดว่าคงตัดใจได้และไม่ได้ชอบแล้ว  มาเจออีกทีปลายเดือนมิถุนายน พ.ศ.๒๕๖๗ ตอนเจอ วินาทีนั้นคิดในใจว่า "ชนะแล้ว ไม่รู้สึกแล้ว"
แต่เปล่าเลย เพราะปลายเดือนกรกฎาคม พ.ศ.๒๕๖๗ เรามีเหตุจำเป็นต้องไปอยู่ที่เดียวกับพี่เขาเกือบสัปดาห์ ตอนนั้นเราเริ่มรอที่จะเจอพี่เขา เราตื่นเต้น มันเลยทำให้รู้ว่า ที่เจอกันรอบก่อนเป็นแค่การจุดชนวน หลังจากนี้แหละของจริง... ตอนนั้นที่ต้องอยู่ที่เดียวกันมันดีมาก มากซะจนเวลาผ่านไปโคตรไว เขายังน่ารักเหมือนเดิมหรือมากขึ้นนะ พอได้อยู่ด้วยกันอีกครั้งทำให้เรารู้ว่า เราแพ้เขาเต็มๆ ยอมเขา แอบดูแลเขาเท่าที่ทำได้ ช่วงเวลานั้นมันดีจริงๆ ดีจนน่ากลัวเลย.
   
   จนถึงวันนี้ ก็มีเจอมีคุยบ้าง อาทิตย์ละครั้ง มันเลยมีช่วงเวลาให้เราได้ทบทวน เรารู้สึกผิดต่อเขาเพราะเรารู้ว่าเขารักเราแบบน้องคนนึง และเราก็เคยบอกว่าเขาเป็นเหมือนพี่สาวเราคนนึงเลย(ซึ่งตอนนั้นคิดแบบนั้นจริงๆ) เรารู้อยู่เต็มอกว่าทุกอย่างที่เขาทำให้เป็นความรู้สึกที่บริสุทธิ์ อย่างพี่มีให้น้อง แต่เรากลับทรยศความรู้สึกที่ดีของพี่เขา ทุกครั้งที่เขาเล่นด้วย ที่เขาอยู่ใกล้ เรารู้สึกดีนะแต่ก็เหมือนกำลังเอาเปรียบเขา เพราะเขาเข้าหาเราด้วยใจที่บริสุทธิ์ แต่เราคิดเกินพี่น้อง เรากับเขาห่างกันเกือบ๑๐ปี เป็นผู้หญิงทั้งคู่(แต่เขาชอบผู้ชาย) เขาดูเป็นผู้ใหญ่เราดูเด็กน้อยไปเลย

    ตัดใจ แน่นอนว่าถ้ายังเจอเราก็ตัดไม่ได้ แต่จะให้หายไปเลยก็ทำไม่ได้เหมือนกัน
    ถ้าชอบต่อไป แต่ไม่สารภาพ เราก็จะรู้สึกไม่ดีไปด้วย มันค่อนข้างอึดอัด จะรู้สึกแย่ทุกครั้งที่ต้องเจอเขา รู้สึกบาป
   สารภาพไป(แค่แสดงออกว่าชอบแต่ไม่สารภาพเป็นคำพูด) อันนี้เดาไม่ออก แต่ที่ไม่พูดตรงๆเพราะรู้ว่าเขาชัดเจนทางอารมร์ ฮ่าๆๆ ถ้าพูดออกไปตรงๆคงโดนสาป แต่อีกมุมเขาก็เป็นคนนิ่งๆอาจจะแค่เว้นระยะห่างให้ เพราะเราเว้นเองไม่ได้ 

เราควรทำยังไงดีคะ หรือใครมีความคิดเห็นยังไงบอกได้เลยนะคะ
ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ