สวัสดีค่ะ เราเคยมีความรัก 5 ปี แต่ต้องจบลงอย่างเจ็บปวด และมันฝากรอยแผลลึกให้เรา เราเลยอยากมาแชร์ให้ทุกคนฟังค่ะ

แฟนเก่าเราเป็นวิศวกร คบกันตั้งแต่เรียนมหาลัยปี1 ตอนเรียนด้วยกันมันดีมาก ก็คบกัน ไปมาหาสู่กันทุกอาทิตย์ รักกันปกติ แต่พอเรียนจบเขาได้งานทันที (เรากับเขาอยู่คนละจังหวัด) ละเขาก็เห่อชีวิตการทำงานมากๆ คือออกไปทำงานทุกวัน ทำงานทั้งวันไม่ตอบแชทเราเลย แต่พอกลับบ้านมาก็จะชอบมาเล่าให้ฟังว่าวันนี้ไม่มีงานเลย ตีปิงปองเล่นกับรุ่นพี่ทั้งวัน (เรางง ละที่หายไปทั้งวันคือไร) 

พักหลังๆ เริ่มชอบไปสังสรรค์กับรุ่นพี่ ไปกินเลี้ยง ไปกินเหล้า บางทีก็ไปเตะบอล กลับบ้านดึกทุกวัน ส่วนเราได้แต่รอเขาตอบแชท รอเขาโทรหา ซึ่งไม่มีเลยค่ะ ถ้าเราไม่โทรเขาก็ไม่โทร เราลองหายไปไม่ทักแชทเขาทั้งวัน เขาก็ไม่ทักเราค่า คือทำเหมือนเราไม่มีตัวตน ละเวลานัดไปเที่ยวไปเจอกันก็ยากมากๆ เพราะเขาจะบอกตลอดว่าทำงานๆ (แต่เรานัดไปวันหยุดนะคะ) บางครั้งนัดไว้ดิบดี จองที่พักเรียบร้อย พอวันจริงโทรมาบอกว่าไปไม่ได้แล้ววันนี้ทำโอทั้งวัน เราพูดอะไรไม่ออกนอกจาก ‘โอเค’ แล้วเราก็นอนร้องไห้คนเดียว ซึมไปทั้งวัน ส่วนเขาก็หายไปเลยไม่มีการขอโทษหรือแสดงความรับผิดชอบใดๆ 

พอได้มาเจอกันเขาก็ไม่ทำอะไรนอกจากนอนเล่นมือถือ ไปกินข้าวกันก็เล่นมือถือ ไปคาเฟ่ก็เล่นมือถือ คือไม่มีการเงยหน้ามามองกันหรือพูดคุยกันเลยค่ะ เราต้องเป็นคนชวนคุยตลอด ละเขาก็จะตอบสั้นๆ แค่นั้น เราเลยรู้สึกว่า ‘นี่เราเป็นแฟนกันจริงหรอ หรือเป็นแค่เพื่อนที่นัดมากินข้าวกันเฉยๆ’ ละพอกลับถึงที่พักก็จ้องแต่จะมี sex กับเรา เหมือนเห็นเราเป็นแค่ที่ระบายอารมณ์ทางเพศเท่านั้น พอเสร็จก็นอนเล่นมือถือต่อละก็หลับ ปล่อยเรานอนร้องไห้รู้สึกแย่กับตัวเอง รู้สึกเหมือนว่าตัวเราเองเป็นแค่ที่ระบายความใคร่เท่านั้น

เราคุยกับเขาบ่อยมากนะคะว่าเราอยากได้เวลาจากเขาบ้าง อยากให้ตอบแชทบ้าง ไม่ต้องตอบทั้งวัน แต่อย่างน้อยพักเที่ยง หรือพักเข้าห้องน้ำก็ตอบหน่อย กลับบ้านแล้วก็โทรหาหน่อย อยากได้ยินเสียงไม่กี่นาทีก็พอใจแล้ว แต่เขาก็ไม่พอใจค่ะ ก็หาว่าเราไม่เข้าใจเขา หาว่าเรางี่เง่า แล้วก็ทะเลาะกัน หลังๆ เราเลยไม่พูดเรื่องนี้อีก เหนื่อยใจค่ะ

สุดท้ายเราทนไม่ไหวกับเรื่องทุกอย่าง เราร้องไห้เสียใจมาเยอะมาก นอนหลับไปทั้งน้ำตา รู้สึกไร้ค่าที่ต้องมารอคอยความรักความเอาใจใส่จากเขา แถมเขาชอบพูดไม่ดีกับเรา ทำร้ายจิตใจเราสารพัด ทิ้งเราไว้คนเดียวในวันที่เราแย่ที่สุด คนที่ช่วยเราในวันที่เราแย่มีแต่เพื่อนเราทั้งนั้น ส่วนเขาไม่แม้แต่จะแยแส เราตกผลึกเรื่องทุกอย่างและได้ข้อสรุปว่า ‘เราจะเลิก’ เราทบทวนมานานเป็นปี ให้โอกาสเขาปรับตัวมานับไม่ถ้วน แต่ดีได้ไม่กี่วันก็กลับไปแบบเดิม เราเลยตัดสินใจบอกเลิกเขาเอง (เราเคยพูดกับเขาว่าเราไม่มีวันเลิกกับเขา นั่นอาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้เขามองเราเป็นของตาย จะทำยังไงกับเราก็ได้ เพราะคิดว่าเราจะไม่ไปไหน) แต่สุดท้ายความอดทนของคนมีขีดจำกัดค่ะ เจอมาขนาดนี้มีแค่คว_ายแหละที่ทน 

ตอนเลิกกันเราก็รู้สึกเสียดายอนาคตที่เราเคยวางแผนร่วมกันกับเขานะคะ เสียดายความมั่นคง หน้าที่การงาน เงินเดือนเขาก็สูงพอตัว (วิศวกรโรงงานชื่อดัง) แต่เราก็คิดว่าถ้าให้เราต้องทนอยู่ต่อไปเราคงไม่ไหว ไม่วันใดวันนึงก็น่าจะต้องเลิกอยู่ดี ถ้ายิ่งยื้ออาจจะยิ่งเจ็บ เพราะงั้นให้มันจบเลยดีกว่า ชีวิตคนเรามันสั้น เราไม่อยากใช้ชีวิตแบบไร้รักไปจนวันตาย 

ตอนนี้เลิกกันมาปีกว่า เขามีแฟนใหม่แล้ว และเขาก็ทำกับแฟนใหม่คนละแบบกับที่ทำกับเรา เขามีเวลาไปเที่ยวกับแฟนใหม่ทุกอาทิตย์ (ผิดกับเราคือหลายเดือนกว่าจะได้เจอ) เขาแสดงความรักกับแฟนใหม่ลงโซเชียล ทั้งที่กับเราไม่เคย มันเลยยิ่งทำให้เรารู้ว่าที่ผ่านมาเขาไม่ได้รักเราเลย เขาหมดรักเรานานแล้ว เขาแค่อยู่กับเราเพราะเขากลัวการอยู่คนเดียว ตอนนี้ก็ขอให้เขากับแฟนใหม่โชคดี และขอภาวนาให้แฟนใหม่เขาไม่ต้องมาเจอเรื่องร้ายๆ แบบที่เราเคยเจอ ไม่มีผู้หญิงคนไหนสมควรได้รับความเจ็บปวดแบบที่เราเคยได้รับจริงๆ ค่ะ

ปัจจุบันเรารักษาซึมเศร้า ไบโพลาร์ และพบนักจิตวิทยาอยู่เป็นประจำ เพราะสิ่งที่เราเจอมามันทำลายสุขภาพจิตเราจนป่นปี้ ทำลายความมั่นใจในตัวเอง ทำลายคุณค่าของตัวเรา เราไม่สามารถกลับมารักตัวเองได้อีก ความรักครั้งนี้ทำชีวิตเราพังจริงๆ ค่ะ เพราะงั้นหากใครรู้สึกว่ารักนี้มันไม่ใช่ รีบเอาตัวเองออกมาก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินแก้ค่ะ