ตอนนี้เราอยู่กับแม่ 2 คน แม่เราค่อนข้างจะอายุมากประมาณ 56 ปีแล้ว เรามีพี่1 คน ตอนนี้ไปมีครอบครัวแล้วเพราะหนีจากแม่
ตอนเด็กๆแม่มักจะสั่งสอนด้วยวิธีการรุนแรงมากๆกับพี่ แม่เคยตีพี่ตอนพี่ม.3 หน้าเซเว่นและป้ายรถเมลล์ที่มีคนพลุกพล่าน คนมองเต็มเลย แม่เราตะโกนด่าพี่แรงๆและตีพี่ร้องไห้ เราทำได้แค่ยืนร้องไห้มองพี่โดนตี แม่จะมักทำโทษเราด้วยการตีเสมอ ช่วงเด็กแม่จะขู่บ่อยๆ ตีให้ตาย จะตีให้เลือดซิบ แล้วก็ทำจริง แม่ตีพี่จนเลือด จนช้ำที่ก้น พี่เราเคยจะเอาเรื่องไปติดต่อศูนย์ปวีณา แต่ก็ด้วยความเด็กยังกลัวๆและไม่มีผู้ใหญ่ให้ปรึกษา พอโตมาพี่เราเลยไปมีครอบครัวเพื่อหนีจากแม่

สถานการณ์เราบ้าง
เราในช่วงวัยประถมโดนแม่ด่าทอสารพัด ทั้งลูกทรพี ลูกอกตัญญู
เลี้ยงมาเสียชาติเกิด อีลูกอัปรีเวรจันไล ถึงมันจะผ่านมา 10 กว่าปีแล้วแต่เรายังไม่เคยลืมเลย

แม่ตบหน้าเราครั้งแรกตอน ป.5 เพราะเราห้ามไม่ให้แม่ตีพี่
เราจำมากเลย การโดนตบหน้าจากแม่
หลังจากนั้นมาเวลาแม่จะตี แล้วพูดว่าจะตีให้ตาย เราตอนประถมยืนนิ่งๆให้แม่ตีเลย เรารู้สึกว่าไม่เป็นไรตายก็ตาย เรามีความคิดไม่อยากอยู่แล้วหลายครั้งในวัยประถม เรากลายเป็นเด็กก้าวร้าวและต่อต้าน เคยแสดงพฤติกรรมแสดงสีหน้าไม่ดีต่อครูในร.ร และฉันที่เป็นเด็กคนนั้นรู้สึกแย่ด้วยตัวเอง เลยเขียนจดหมายใส่กระดาษไปให้ครูเพื่อขอโทษ นอกเหนือจากนั้น การเรียน กิจกรรม ของฉันอยู่ในเกณฑ์ดีมากๆ

ฉันมักจะมีปัญหากับแม่อยู่เสมอ
ม.3  วันประชุมผปค.และบอกเกรด ฉันติดร.วิชาแนะแนว และวิชาอะไรสักอย่าง แต่มันเป็นเพราะระบบไม่แก้ ฉันโดนแม่ดุด่าและจะตีต่อหน้าผู้ปกครองในห้อง คุณครูที่ปรึกษา ตอนนั้นฉันอายมาก คุณครูต้องเข้ามาคุยกับแม่ และช่วยปลอบใจฉัน  แม่ชอบเข้ามายุ่งกับเรื่องในร.รของฉัน มาถึงที่ร.ร มาหาครูไม่เกรงใจใคร ให้ครูสอดส่องพฤติกรรมฉัน

แม่ทำกับฉันไว้เยอะมากๆจนเหมือนลำดับความสัมพันธ์ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว ฉันไม่คิดที่จะทำอะไรเพื่อแม่เลย ฉันทำเพื่อตัวเองในอนาคตทุกอย่าง ทั้งการเรียน การทำสิ่งที่ชอบ การหาคอนเนคชั่น ฉันทำเพื่อตัวเอง

ฉันได้ไปออกงานบ่อยๆ แม่มักจะทำตัวเป็นผู้จัดการฉัน คุยกับคนนู้นคนนี้ ฉันไม่พอใจเอามากๆ ฉันไม่เป็นตัวเอง

ตอนนี้ฉันไม่ได้ทำอะไรเพื่อแม่เลยจริงๆ ตอนนี้เรา2 แม่ลูกพักอยู่ในคอนโด ทุกหน้าที่ในบ้าน ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย ไม่ใช่ไม่มีหน้าที่ แต่ฉันไม่ทำอะไรเลยมากกว่า ฉันไม่อยากทำ แม่มักจะพูดว่าหัวสมองทำด้วยอะไร ไม่รู้ว่ามีสมองมั้ย ถึงคิดไม่ได้ ไม่รู้สิ ฉันแค่ไม่อยากทำอะไรให้เขาเพื่อเขาเลย

ฉันเคยสงสารบ้างมั้ย? สงสารสิ สงสารนะ กว่าจะเลี้ยงฉันม่โตขนาดนี้ แต่ทำไงได้ ฉันไม่เคยลืมทุกๆการกระทำแย่ๆที่เขาทำกับฉัน

แม่ฉันเป็นคนเชื้อสายจีน มักจะพูดเสียงดังมากๆ เวลาเขาว่าฉัน พูดกับฉัน ตะคอกใส่ฉัน มันจะดังมากๆสุดๆ ทำให้ตอนนี้ฉันกลายเป็นคนกลัวเสียงดัง ไม่ชอบเสียงคนพูดดังๆ ส่งผลต่อชีวิตฉันมาก

ฉันก็อยากจะปฏิบัติดีกับแม่นะ แต่มันทำไม่ลงจริงๆ ช่วงนี้เวลาทะเลาะกับแม่ ก็อยากที่จะกรีดเลือดเนื้อตัวเองออกมา หรือไม่ก็คิดว่าตายเลยก็ดี ถ้าจะขนาดนี้ให้เกิดมาทำไม

ทำไมแม่ถึงไม่สอนแต่กลับใช้วิธีแบบนี้ ทุกครั้งที่แม่อารมณ์เสียใส่ ฉันจะตอบรับโดยการนิ่งและไม่พูดอะไรออกไปสักคำ ถามไม่ตอบ แม้แม่จะโยนของใส่ฉัน ฉันก็ไม่ตอบ ฉันไม่อยากพูดคุยกับเขาตอนอารมณ์แบบนี้ 

ฉันบกพร่องในการเป็นลูกมากๆจริงๆ ฉันรู้
แต่เมื่อฉันทำผิดฉันก็ขอโทษแม่นะ 
แต่การให้ดีกับแม่ทั้งๆที่เขายังเป็นแบบนี้อยู่มันไม่ไหวเลย
ฉันไม่พร้อมจะมีครอบครัว มีสามี เพราะฉันยังเป็นคนที่นิสัยแบบนี้ด้วย ฉันบกพร่องมากๆ มีใครพอจะแนะนำฉันได้บ้างไหมคะ

ฉันควรทำยังไงดี

เสริมเพิ่มเติม: ตอนนี้ฉันเป็นที่รักของบุคคลภายนอกมากๆ ฉันเป็นตัวเองๆด้อย่างเต็มที่กับเพื่อน และสังคมทำงานของฉัน อาจารย์ การเรียนฉันดีมาก ความสามารถฉันเยอะ ฉันตั้งใจทำเพื่อตัวเองหมดเลย