ตอนเด็กมีงานวันแม่แล้วไม่มีแม่ไปเหมือนเพื่อนคนอื่นๆเขา มันก็ไม่ได้รู้สึกอะไร

ก็แค่ไปจับกลุ่มกับเพื่อนที่ไม่มีผู้ปกครองมาร่วมงาน แล้วก็รอไหว้ครูแทนแม่ไป

เราไม่ได้รู้สึกอะไรหรอก แค่นี้มันไม่ได้ปลุกความรักแม่ในตัวแบบที่คนอื่นๆอินหรอก
ซาบซึ้งไปทำไมยังไงก็ได้เจอแม่ทุกวัน...รึเปล่านะ

"ดูแลตัวเองนะ ตั้งใจเรียนะโตขึ้นจะไม่ได้ลำบาก
แม่ไม่ได้มีเงินทองมากองให้ ตั้งใจล่ะ รักเราที่สุดเลยนะ"
ประโยคนี้ไม่ใช่พร ประโยคนี้คือคำบอกลาก่อนที่แม่จะไปเริ่มครอบครัวใหม่
เห็นแก่ตัวหรอ...ไม่หรอก ไม่เป็นไร อย่างน้อยก็กัดฟันผ่านความลำบากมาส่งเราจนสำเร็จ
ผ่านวันผ่านคืนที่นอนกอดกันตัวกลมสองคนในห้องไม้อัด
อดมื้อกินมื้อให้ตกถึงปากท้องเรา
ทั้งหมดนี้ไม่เป็นไรเลย ถ้าจะเลือกสบายกับชีวิตใหม่ขอให้สมหวังดั่งใจ
แค่นี้คนเป็นลูกก็สุขใจแล้ว
ขอรับไว้เองความโดดเดี่ยว แม้จะไม่ได้มีวันเวลาเวียนมาหาที่ตรงกัน
.
แต่

"เรายังไม่ได้บอกความในใจกับแม่ด้วยซ้ำ ว่าถ้ารักเราจริงๆแล้วจะทิ้งไปทำไม"

สุขสันต์วันแม่ล่วงหน้าหวังว่าจะได้เจอกันอีกนะ สักวัน