ผมมีพ่อแม่ที่ติดยามาก เข้าคุกกี่รอบก็ไม่เคยเข็ดบำบัดกี่ครั้งก็ไม่เคยหาย ไม่เคยคิดถึงความรู้สึก
ของลูกเลย ซึ่งผมปลงกับสิ่งที่พ่อแม่ทำ จนเป็นเรื่องที่ชินจนไม่รู้สึกเสียใจอะไร
      ชีวิตในวัยผมค่อยข้างแย่สุดๆ เพื่อนๆชอบถาม พ่อแม่ทำงานอะไร ทำไมไม่เคยเห็น ซึ่งผมก็โกหกตามประสา
เด็กทั่วไปว่า พ่อแม่ไปทำงานต่างจังหวัด ผมรู้สึกน้อยใจมากทำไมครอบครัวของผมถึงไม่ดีเหมือนคนอื่นๆ เป็นปมจนถึงทุกวันนี้
      เดี๋ยวผมจะเล่านิสัยของแม่ให้ฟังนะครับ เขาเป็นคนใจร้อน ชอบพูดไม่คิด พูดบั่นทอนจิตใจ เปรียบเทียบลูกตัวเองกับลูก
คนอื่น ซึ่งไม่ดูตัวเองเลยเลี้ยงลูกตัวเองที่คลอดออกมายังไม่ถึง4ปีเลย(มัวแต่อยู่ในคุกใช้ชีวิตไปวันๆ) ปล่อยให้ยายผมเลี้ยง
แล้วมีอยู่วันหนึ่งผมทะเลาะกับแม่เรื่องยาเสพติด ทำไมเขาไม่เลิกยา เรื่องที่อยู่ดีๆก็มาด่าแบบไม่มีเหตุผล(ผมเป็นคนพูดตรงๆ) 
แล้วเขาพูดว่า ผมไม่รู้จักกตัญญู คนแบบนี้โตไปก็ไม่เจริญ เขาพูดผมแต่เขาไม่ดูตัวเองเลย อารมณ์แบบโลกหมุนรอบตัวฉัน
พูดอะไรแล้วต้องถูกห้ามเถียง 
      เวลาที่แม่ผมเขาขาดยาก็ชอบโวยวาย หาของไม่เจอก็จะมาโทษผม
มีวันนึงที่ผมขอตังเขาซื้อหนังสือเพราะผมต้องเตรียมอ่านหนังสือสอบเข้ามหาลัยบลาๆ แม่ของผมก็ด่าว่าใช้เงินเปลืองอย่างงู้นอย่างงี้
ตัวเองจนก็ยังอยากทำตัวรวยตามเพื่อน ผมนี่ห๊ะ!!มากกับตรรกะแปลกๆของเขา
เขาชอบพูดว่าไม่ต้องตั้งใจเรียนหรอก ใช้ชีวิตธรรมดาอยู่บ้าน  แล้วตอนนั้นผมก็โกรธพูดทะเลาะกันไปกันมา
       แล้วเขาก็พูดว่า   เลี้ยงมันยากจังวะ รู้อย่างงี้กุจะบีบค*ให้ตายตั้งแต่เด็ก ลูกดีๆอย่างกุไม่อยากได้หรอก มีลูกเป็นเด็กแว้น
ยังดีกว่า ผมรู้สึกผิดหวังมากกับคำพูดที่เขาพูด คนเป็นแม่หรอที่จะพูดแบบนี้กับลูกได้ลงคอ เขาชอบไล่ผมให้ไปตายอยู่บ่อยๆ
    ผมคาดหวังตลอดว่าพวกเขาออกจากคุกจะปรับปรุงตัวเองให้ดีขึ้น
แต่ผมก็ต้องผิดหวังตลอด เขาทำอะไรไม่เคยคิดถึงความรู้สึกลูก 
ลูกจะมีความสุขไหม?
ลูกจะสบายรึปล่าว?
เรื่องเรียนเป็นยังไง?
เครียดไหม?
ลูกไปโรงเรียนจะโดนบูลลี่เรื่องครอบครัวไหม?
แม่ขอโทษนะแม่จะไม่ทำอีก
     ซึ่งคำถามคำพูดต่างๆผมไม่เคยได้ยินจากพวกเขาเลย
ตอนนี้ผมชินกับเรื่องต่างๆ ร้องไห้กับปัญหาที่ถาโถมเข้ามาจนไม่มีความรู้สึก  เป็นความรู้สึกที่ว่างปล่าว เรามีชีวิตไปทำไม