คือเรื่องมันเริ่มต้นแบบนี้ค่ะ ย่าเราเสียไปตั้งแต่เราหนึ่งขวบได้เจ็ดวัน ตอนเด็กเราเคยโดนทักว่าหน้าตาเหมือนย่ามากแต่เราก็ไม่ได้คิดอะไรเพราะตอนนั้นยังเด็กอยู่ แล้วคิดว่าพวกผู้ใหญ่เขาแค่พูดเล่นกันเฉยๆ จนเริ่มโตเราเริ่มมีนิสัยที่เป็นเอกลักษณ์ของตัวเองมากขึ้นแต่ผู้ใหญ่บางคนที่รู้จักชอบบอกว่าเราเหมือนย่ามากๆ พอมาดูรูปเราก็เห็นมันไม่ค่อยมีอะไรที่เหมือนแต่พอลองเอาไปให้เพื่อนดูเพื่อนก็บอกว่าเหมือน ทั้งโครงหน้าและตารวมไปถึงตรงหน้าผาก ส่วนลักษณะนิสัยพ่อกับป้าบอกว่าเราเหมือนมากจนทำให้ทำนึกถึงย่าอยู่บ่อยครั้ง ส่วนตัวเราชอบทานอาหารไทยและชอบฟังเพลงลูกทุ่งเก่าๆซึ่งโดนทักบ่อยมากว่าเหมือน แล้วเวลาเราทำตัวแปลกๆตามประสาวัยรุ่นป้าเราก็บอกว่าไม่กล้าด่าเพราะเราหน้าเหมือนย่า คือเรางงมากจริงๆ เราชอบเผลอทำอะไรโดยไม่รู้ตัวเราก็โดนทักว่าเหมือนแล้ว เราเริ่มตะหงิดใจเรื่องของเรากับย่าว่าคนเดียวกันมั้ยหรือมันแค่บังเอิญ
*ทั้งหมดที่เล่ามานี้เราแค่อาจจะคิดมากไปเองอยากสอบถามเพื่อนๆว่ามันคือเรื่องบังเอิญหรือเปล่า แต่ถ้าใครไม่เชื่อเราก็ไม่ว่ากันนะคะ