ก้เราตอนนี้อยู่แค่มัทยมต้นแต่เจอมาอย่างงี้ไม่รู้เรียกว่าหนักมั้ยแต่เราว่าตอนนี้เราเหนื่อยมากเลย เกิดมาจากพ่อของเราค่ะขอเราตั้งแต่เริ่มก่อนเลยว่าเรามีปมเรื่องพ่อมาแต่เด็กๆเพราะพ่อของเราอารมร้ายชอบว่าทำร้ายจิตรใจตบตีมาตั้งแต่เด็กแค่เราพูดหรือทำอะไรไม่ถูกใจเขาก้จะตบหน้าเราซึ่งเหดการแบบนี้เปนมาตั้งแต่ช่วงที่เราอยู่ประถมต้นๆหรือประมานอนุบาลสามนี่แหละโดนกดดันเรื่องเรียนทุกอย่างขนาดตอนนั่นเดกมากๆไม่เข้าใจอะไรเลยแถมพ่อแม่ก้แยกทางกันตอนนั้นเลยต้องอยู่กับพ่อเขาด่าว่าเราสารพัดทำร้ายจิตรใจไม่หยุดไม่หย่อนแต่ก้มาอ้างทีหลังว่าทำไปเพราะรักด้วยความที่ตอนนั้นยังเด็กเลยไม่รู้จะไปหาใครก้มีแต่แม่ที่ติดต่ออยู่บ้างจนเวลาผ่านมาน่าจะช่วงป4เปนช่วงที่พ่อกับแม่เรากลับมาคุยกันเลยมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมตอนนั้นย้ายออกมาอยู่อีกบ้านนึง(แต่เดิมอยู่บ้านคุณปู่) พอย้ายมาเริ่มใหม่แบบครอบครัวสักทีตอนนั้นเราดีใจมากที่ความฝันของเราเป็นจริงพ่อกับแม่กลับมาอยู่ด้วยกันแต่สุดท้ายความฝันนี้ก้อยู่ได้มั้ยนานพ่อกับแม่เราเริ่มทะเลาะกันอีกเพราะจริงๆแล้วพ่อเราหมดรักแม่เราไปนานมากแล้วอยู่แค่เพราะเรารักแม่มากแต่แม่เรารักพ่อของเรามากนะคะทำให้แม่เราเลยต้องทนอยู่แต่ทั้งคู่ก้ทะเลาะกันตลอดมีปากเสียงกันเพราะพ่อเราเลยค่ะเขาเปนคนอารมเสียไม่พอใจและซีเรียสเรื่องการเงินมากๆเลยชอบมาลงกับที่บ้านจนแม่ทนไม่ไหวต้องคุยสุดท้ายก้ทะเลาะกันจนกระทั่งน่าจะมาช่วงป.6มั้งที่แม่จับได้ว่าพ่อเรานอกใจเลยมีปันหากันอยู่พักใหญ่แต่สุดท้ายก้เปนเราคนเดิมที่พยายามดึงทั้งสองให้กลับมาคุยกันจนพอเคลียกันและพ่อเราตัดสินใจย้ายบ้านมาบ้านหลังใหม่คราวนี้เป็นบ้านที่คุณพ่อซื้อเองไม่ได้เช่าตอนแรกเราก้เข้าใจว่าจะเป็นการเริ่มใหม่อีกครั้งว่าคงไม่มีปันหาอีก //ลืมเราว่าระหว่างทางที่ผ่านมาพ่อเราก้ชอบอารมเสียมาลงกับเราช่วงที่ยังอยู่บ้านเช่าพ่อเราชอบบังคับให้เราอ่านหนังสือเราเข้าใจว่าอ่านหนังสือเปนเรื่องที่ดีแต่ทุกคนลองคิดดูเด็กคนนึงโดนบังคับให้อ่านหนังสือเล่มหนาน่าเบื่อๆเปนร้อยๆหน้าโทรศัพไอแพดก้ไม่มีเพราะโดนเอาไปโยนทิ้งโดยพ่อเราเองไม่เคยได้ไปไหนหรือทำกิจกรรมอะไรแบบที่เด็กๆประถมทำกันโดนกดดันเรื่องเรียนนาๆสารพัด ก้นั่นแหละค่ะหลังจากที่ย้ายมาบ้านหลังใหม่ก้เหมือนเดิมค่ะทะเลาะกันบ่อยขึ้นทุกเดือนจะต้องมีช่วงนี้พ่ออารมไม่ดีมาลงกับที่บ้านน้อยครั้งในหนึ่งเดือนที่พ่อเราจะอารมดี พ่อเราชอบคิดว่าเขาซัพพอดเรื่องเงินเขาเลยเป็นใหญ่ไม่มีใครทำอะไรเขาได้หลายครั้งที่เราอยากย้ายออกกับแม่ไปอยู่ด้วยกันสองคนแต่ก้เป็นไปไม่ได้สักทีส่วนหนึ่งอาจจะแค่เราอยากมีครอบครัวดีๆแบบคนอื่นบ้างเลยอยากให้ทั้งสองคนรักกันแต่สุดท้ายก้ทำไม่ได้ จนมาช่วงนี้ที่ทะเลาะกับพ่อบ่อยมากหมายถึงเรานะคะคือเราเริ่มโตเริ่มคิดอะไรเป็นเราเลยไม่ยอมที่จะให้เขามาทำแบบนี้จนมีเรื่องที่เรากับพ่อทะเลาะกันบ่อยมากครั้งก่อนคือตอนไปดูหนังตอนนั้นเราเข้าใจว่าพ่อเราอารมไม่ดีทำให้สถานการในบ้านแย่เลยตั้งใจจะพาเรากับแม่ไปดูหนังแต่ด้วยความที่เรานอนและอึดอัดมากๆเลยไม่ได้แสดงท่าทีดีใจหรืออะไรจนพอเข้าโรงหนังเราไม่ได้ยืนตรงที่เข้าเพลงนายหลวงนั่นแหละค่ะพ่อเราอาละวาดว่าทำไมเราถึงไม่ยืนตามพ่อโยนแก้วน้ำโรงหนังละโคดเจบแก้วน้ำดันหนักมากคือโยนมาใส่เราละด่าเราลั่นโรงตอนนั้นโคดอายละเหดการแบบนี้เกิดขึ้นบ่อยมากเขาชอบทำให้เราอายในที่สารนะแต่ครั้งนัอายกว่าครั้งอื่นเพราะทุกคนเขาตบหัวเราต่อหน้าพนักงานโรงหนังดึงเราไปคุยข้างหน้าร้านอาหารคือตอนนั้นอยู่ในห้างใหญ่มากละวันนั้นดันใส่เสื้อสีแดงคือใครๆมองมาก้ต้องสังเกดเขาดึงเรามาบอกว่าเขาไม่ไหวแล้วเขาจะทิ้งเรากับแม่เราตอนนั้นเขาด่าเราว่าเราลั่นห้างคือเราไม่รู้จำทำยังไงได้แต่ตอบไปว่าจะไม่ทำอีกทั้งๆที่เราไม่ได้ทำอะไรผิดเลยจนมาครั้งนี้ที่เราทะเลาะกับเขาเรื่องแค่เราขอไปดูหนังทั้งๆที่เขาไม่ได้ว่าอะไรบอกว่าทั้งอาทิตย์ถ้าเหนื่อยก้ไปได้เราเหนื่อยมากอาทิตย์นั้นพึ่งสอบเสร็จการบ้านก้เทล้นหัวแค่อยากไปดูหนังกับเพื่อนทั้งๆที่ตอนขอก้ไม่ได้ว่าอะไรแต่พอตอนเรากำลังจะนั่งรถไปกับเพื่อนก้โทรมาด่าว่าจะไล่เรากับแม่ออกนอกบ้านตอนนั้นเราเพลียมากๆไม่อยากเจอหรือคุยเห็นหน้ากับเขาเลยไม่อยากกลับบ้านปรึกษากับแม่ดีที่รีบโทรหาแม่ให้แม่มารับได้สุดท้ายพอกลับบ้านเขาลอคบ้านไม่รับโทรศัพท์เมินเฉยจนสุดท้ายเรากับแม่ไม่มีที่ไปต้องไปอยู่บ้านย่าเท่านั้นแหละเขาก้โทรมาตอนดึกๆได้น่าจะช่วงสองสามทุ่มได้แล้วมาด่าเราว่าเราไม่เคยสนใจหรือรักเขาเลยทั้งๆที่ที่ผ่านมาเราแคเขามาตลอดเขาเองที่เป็นคนทำให้เราไม่กล้าเข้าไปคุยเพราะเขาชอบอารมเสียคิดเลกคิดน้อยที่ผ่านมาเราเจอมาเยอะมากแต่ทุกครั้งก้ให้อภัยพยายามแสร้งยิ้มให้เขารู้สึกดีมีอะไรเราบอกตรงๆแต่เขาเองที่รับไม่ได้และไม่ยอมเปลี่ยนตัวเองสุดท้ายพอเคลียเราจะไปอยู่กับแม่เขาก้ขู่จะให้เราลาออกจากโรงเรียนไม่ช่วยอะไรเลยตัดขาดบอกเราไม่รักเขาไม่ใส่ใจทั้งๆที่เปนตัวเขาเองที่ทำพังหมดแม่เราก้ทนอยู่แคเขาตลอดหายาให้กินสนใจเขาเขาเองที่ไม่เคยนึกคิดอะไรได้เลยมาคิดเล็กคิดน้อยกับคนในครอบครัวเรางงมากว่าคือเราต้องดีขนาดไหนถึงเขาจะพอใจสุดท้ายแม่เราก้จะออกจากบ้านอีกครั้งเราต้องทนอยู่กับเขาและรอตอนที่แม่เราพร้อมถึงจะย้ายออกได้แต่ก่อนจะย้ายเราก้ต้องมาเคลียกับเขาอีกไม่รู้ว่าเขาจะยอมมั้ยคือเราเหนื่อยมากๆแค่คิดว่าต้องมาทนอยู่กับเขาสองคนเหมือนตอนเด็กๆที่เจอมาก้เหนื่อยมากพอเขาขู่เราบ่อยมากว่าถ้าการเรียนตกเมื่อไหร่จะให้เราออกจากบ้านเรียนโรงเรียนวัดคือทั้งชีวิตเรามีแต่การขู่โดนกดดันบังคับเราแค่อยากมีครอบครัวดีๆแบบคนอื่นบ้างแต่ก้มีไม่ได้นี่เราแค่มัทยมต้นต้องมาเจอขนาดนี้เราเหนื่อยมากทุกคนตอนนี้เราแค่อยากหาวิธีที่จะคุยกับพ่อให้เราได้ย้ายไปอยู่กับแม่แต่แม่เราเองก้ดูยังไม่พร้อมเราคิดไว้แล้วว่าจะทนอยู่กับพ่อเราสักสองอาทิตหรือสักเดือนนึงให้แม่เราได้ทำอะไรให้ลงตัวแล้วจะย้ายตามแต่พอไปคุยกับแม่เราก้รุ้สึกเหมือนเปนภาระเขาแม่เราก้บอกว่าคงต้องรอจนกว่าจะถึงม.ปลายกว่าจะย้ายไปอยู่กับแม่เพราะถึงตอนนั้นพ่อเราคงยอมได้แต่ทุกคนคือเราแค่อยากให้เข้าใจบ้างว่าเราเองก้ไม่ไหวแล้วคือตอนนี้เราอยากย้ายออกมากๆเราอยากไปอยู่กับแม่มากๆเราอยากได้คำปรึกษาดีๆจากคนที่อาจจะเจอมาแบบเราว่าเราควรทำยังไงอดทนรออีกหลายปีกว่าจะได้ออกไปอยู่กับแม่หรือคุยให้เคลียร์ตอนนี้ว่าจะย้ายออกภายในหนึ่งเดือน เพราะเดียวพ่อกับแม่เราจะหย่ากันแบบจริงจังตัดขาดกันจริงๆแล้ว เราไม่อยากอยู่แล้วจริงๆเราไม่อยากอยู่กับพ่อคนนี้แล้วที่พิมไปทั้งหมดออกมาจากความรู้สึกลึกสุดๆ เราไม่เคยกล้าพิมแบบนี้เพราะส่วนตัวรักพ่อและแม่มากๆรักมากๆพยายามบังคับให้ตัวเองไม่คิดอย่างงี้แต่มันทำอะไรไม่ได้จริงๆเราอยากออกไปอยู่กับแม่ในเมื่อพ่อเราอยากจะอยู่กับเงินของเขาก้ให้เขาอยู่ไปเราอยากจะมีความสุขบ้าง ใครก้ได้ช่วยเราทีต้องการที่ปรึกษาคำแนะนำสักอย่างที่ปลุกใจเรา เหนื่อยค่ะ 😔 อายมากทุกคนเราขออีกอย่างคืออย่าเอาเรื่องนี้ไปเม้าต่อนะคะแค่เรามาเปิดใจอย่างงี้ก้อายตัวเองมากๆเลยค่ะ 😭