เคยเป็นกันไหมคะ บางครั้งรู้สึกเบื่อนิสัยเดิมๆของสามีตัวเองมาก  แต่งงานกับสามีมา 8 ปีกว่า เขาเป็นลูกของเพื่อนพ่อ อายุห่างกัน 5 ปีค่ะ รู้จักกันตั้งแต่เด็กๆแต่ไม่ค่อยสนิทกัน เขาเป็นคนนิ่งๆ เงียบๆ ขี้อาย เขามาทำงานกับพ่อของเรา ขยันทำงานมากจนพ่อของเรารักเขามากค่ะ ไปๆมาๆจนมาสนิทและชอบกันค่ะ คบกันมาสักพักถึงจะตกลงแต่งงานกันค่ะ เขาเป็นคนขยันงานจึงเข้าขากับพ่อเราได้ดีค่ะ จนพ่อมาเสียชีวิตในงานรับเหมาก่อสร้าง หลังจากนั้นเขาต้องขึ้นไปคุมลูกน้องเองทุกอย่าง ทำผิดๆถูกๆ ขาดทุนกันไป หลังจากพ่อเสียเหมือนเขากลายเป็นอีกคน เริ่มขี้เกียจ ไม่ค่อยมีความเป็นผู้นำ เราต้องบอกตลอด ว่าคุณทำแบบนั้นสิ ทำแบบนี้สิ คือเราต้องบอกตลอดเหมือนกับต้องดันอยู่ข้างหลัง เพราะงานบางอย่างเขาต้องเป็นคนคุยเอง เวลาทำงานเราต้องลากเขาตลอด แต่เขาเหมือนจำใจต้องทำ พอว่างจากงานก็จะกลับไปบ้านเขาตลอด มีลูกด้วยกันเราก็เลี้ยงเองแบบ95% เลย เขาจะดูให้แค่ตอนเราอาบน้ำ กินข้าว บางทีเรากินข้าวก็อุ้มลูกมายืนดูเรากิน เราไม่เคยได้กินข้าวแบบไม่ต้องรีบเลย มีแต่รีบกินรีบดูลูกต่อ ลูกหลับก็รีบทำงานบ้าน บางครั้งเราไม่ได้ทำกับข้าวตั้งไว้เหมือนก่อนคลอด ก็ว่าตะเราตลอดว่าไม่ทำละเหรอกับข้าว บางทีเหนื่อยจนร้องไห้ ให้ดูลูกตะอ้างนั้นอ้างนี้ตลอด นอนตื่นสาย ขนาดลูกร้องยังไม่ตื่น เราไปส่งลูกคนพี่ไปโรงเรียน กลับมาถึงบ้านต้องรีบวิ่งมาดูคนน้อง ลูกนอนร้องอยู่ติดกับสามีนอนเลย ยังหลับได้ เราหัวร้อนเหมือนจะกรี๊ดใส่ดังๆสักที นิสัยอีกอย่างคือพออยากได้อะไร หรือจะซื้ออะไรก็คือจะซื้อเลย ไม่รอใจร้อน รีบ เรารู้สึกเบื่อมากๆ อะไรไม่ได้ดั่งใจก็จะพูดไว้ก่อนแล้ว บ่นไว้ก่อน งานบ้านทุกอย่างคือหน้าที่เรา กินข้าวเสร็จจานก็ไม่ค่อยจะเก็บ กินยาเปลือกยาก็วางไว้อย่างนั้น ไม่ทิ้งลงถังขยะ การบ้านลูกก็ไม่เอาไม่สอน รู้แต่จะชวนไปบ้านเที่ยวย่าอย่างเดียว  ไม่อยากรับรู้เรื่องเงิน เขาแค่หามา แต่พอหรือไม่พอเราต้องเป็นคนจัดการเอาเอง จะหามาจากไหนคือเขาไม่อยากรับรู้ พอเราเล่าให้ฟัง ก็เครียด ร้องไห้ เขามีโรคประจำตัว (ลมชัก)ด้วยหาหมอตั้งแต่สมัยคบกันใหม่ๆ เราพาไปหาหมอตลอด กินยามาตลอดค่ายาเดือนละเกือบสี่พัน เราจ่ายมาตลอดตั้งแต่คบกัน เราเตือนอะไรไม่ค่อยเชื่อหรอก ต้องโดนกับตัวเองถุงจะรู้  แต่ข้อดีเขาก็มี ไม่เที่ยว ไม่เจ้าชู้  ไม่ติดเหล้า ไม่ติดเพื่อน ครอบครัวเราเป็นหนี้เท่าไรเขาไม่เคยพูด เราต้องจ่ายหนี้แทนพ่อเขาไม่เคยว่า เราให้พี่ยืมเงิน หลานมาอยู่ด้วยเขาก็ไม่ว่าอะไร บางครั้งเรารู้สึกเหนื่อยกับนิสัยเดิมๆของสามี เหมือนอยากจะเลิก ฝไปเลย แต่มันก็ยังรักนั้นแหละ หรือมันเป็นอาการนอยแค่นั้น บางทีรู้สึกอยากพาลูกหนีไปไกลไป ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านหรือแสดงความคิดเห็นกันนะคะ พอได้พิมพ์ระบายแล้วมันโล่งขึ้นนิดนึงเลยค่ะ เหมือนมันอัดอั้นมากๆค่ะ