ทำไมถึงรู้สึกเหนื่อยมากขนาดนี้ เหนื่อยจนไม่อยากคุย ไม่อยากทำอะไร  เราเป็นข้าราชการครู เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว  ดูแล ลูกคนเดียว ดูแลแม่  เราทำงานหาเงินคนเดียว ดูแลทุกคน ทำงาน 7 วัน หลังเลิกงานที่โรงเรียน ก็มาสอนพิเศษต่อถึง 2 ทุ่ม มีวันพักบ้างหลังเลิกงาน  คือ พฤ และ จันทร์   

วันเสาร์ สอน ตั้งแต่ 12.00 - 15.00 จากนั้น ก็เริ่มสอนอีก 19.00-20.00 วันอาทิตย์ สอนตั้งแต่ 09.00-12.00 และ 13.00-15.00 พัก เริ่มสอนอีก 19.00-20.00 

เราประหยัด อดออมมาก เพื่อให้แม่กับลูกได้กินได้อยู่อย่างสบาย 

เราทำงานหนักแบบนี้ทุกวัน จนบางทีเครียดมาก ลูกทำผิดแม่ทำผิดเราก็บ่นแรงมากใส่ทุกคน แล้วเราก็กลับมาเครียดคนเดียว  

แม่เราอายุ 65 แม่ ติดบุหรี่ เราขอให้แม่เลิกแม่ก็ไม่เลิก เราต้องพาแม่หาหมอตลอด เพราะแกเป็นโรคประจำตัว เราบ่นให้แม่ตลอด แม่ไม่เคยเห็นคุณค่าของเงิน กินทิ้งกินขวาง  เรามีหมา แม่ต้มไก่ ตับให้หมา หมาเราตัวเล็กๆ แม่ต้มให้เยอะ หมาก็กินน้อย อาหารที่เหลือแม่ก็ทิ้ง เราเหนื่อยที่จะบ่นแม่มากๆ 

ส่วนลูก ดีที่เขาเป็นเด็กดี อาจจะมีทะเลาะกันเพราะเขาเล่นเกมบ้างแล้วนอนดึก ตื่นสาย แต่ไม่บ่อย
 
เราแค่อยากระบาย เราเหนื่อยมากๆ กับทั้งงานแบะคนรอบตัว 

เราทำแต่สิ่งดีๆ เราตั้งใจทำงาน ดูแลครอบครัว สอนก็ตั้งใจ เด็กคนไหนเรียนไม่ได้ อ่านไม่ออกเราสอนเพิ่มเติมให้ก่อนกลับบ้าน สอนพิเศษให้ฟรีหลังเลิกเรียน เราช่วยเหลือคนที่ด้อยโอกาส ยากจน เราทำแบบนี้เรามีความสุข 

แต่พอวันที่เราเหนื่อย เราไม่ไหว คือเราอยากหยุดทุกอย่าง อยากพัก และอยากหายไปเลย บางทีการเป็นตัวเรา มันเหนื่อยมากขนาดนี้ ถ้าเราหลับตา แล้วตื่นมาเราไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้ว เราอาจจะไม่ต้องเหนื่อยแบบนี้ก็ได้ 

แต่สุดท้ายแล้ว เรารักลูก เรามาก รักแม่แม้แม่จะไม่ได้เลี้ยงเรามา เราโตมากับยาย มีแม่บ้างในชีวิต แต่จำรายละเอียดเกี่ยวกับแม่ไม่ค่อยได้ แต่สุดท้ายถ้สเราไปเราก็ห่วงพวกเขาอยู่ดี 

แต่เราโครตเหนื่อยเลย เหนื่อยมากๆกับอายุ 38 ปี