ตอนที่ 1
ผมเป็นเด็กที่เกิดและโตที่ อำเภอ สุไหงปาดี จังหวัดนราธิวาส พ่อกับแม่ผม ไปไหนก็มีแต่คนรู้จัก แม่ผมทำงานรับจ้างให้โรงพยาบาลของรัฐบาล ส่วนพ่อผมทำสวนยาง ที่20กว่าไร่ ก็ถือว่าพอมีพอกินไม่ลำบาก ผมอะเป็นคนหัวดีตั้งแต่เด็กๆ จนพ่อกับแม่ตามใจทุกอย่าง จนผมเสียนิสัยอยากได้อะไรก็ต้องได้ ก็ยังเรียนจนจบประถม พอเข้ามัธยมเป็นโรงเรียนประจำอำเภอชื่อดัง ผมก็เริ่มเข้าสังคมมัธยม ตอนนั้น ก็อยู่กับเพื่อนเก่าสมัยอนุบาลมา ผมมีเพื่อนอยู่3คนที่จะไปไหนไปกัน ผมขอสมมุติชื่อว่าเพชร แชมป์ มิน พวกผมมีพื้นฐานครอบครัวใกล้เคียงกัน พ่อกับแม่ของพวกผมก็รู้จักกันดี พอผมเริ่มเข้า ม.2 ผมก็เริ่มหัดสูบใบจากตอนนั้นเพียงเพราะผมคิดว่าการสูบใบจากมันเท่ (น่ะตอนนั้น) ใบจากอะเด็กๆ ผมก็เริ่มลองอย่างอื่น คือยาบ้า น้ำกระท่อม กัญชา ผมอยากลองตามเพื่อน พ่อกับแม่ให้ผมเอาเงินไปโรงเรียนวันล่ะ100 ผมก็เอาเงินมาซื้อยาบ้าเสพ แต่ปัญหาคือ 100มันไม่พอ ผมเริ่มที่จะขโมยเงินพ่อ เริ่มสร้างเรื่องโกหกแม่เพื่อที่จะเอาตัง ทุกคนอาจจะคิดว่าพ่อแม่ผมไม่มีเวลาให้ใช่ไหม เปล่าเลยครับ พ่อแม่ผมมีพร้อมทั้งเวลาทั้งเงินทั้งการเอาใจใส่อบรมสั่งสอนผมอย่างดี ผมกลับไปบ้านผมก็เงียบๆ ไม่ค่อยคุยกับพ่อกับแม่ ผมตามเพื่อนในวงการยาเสพติด จนผมเอาเงินของที่บ้านไปซื้อยามา ที่100เม็ด เพื่อที่ผมจะได้เอามาเสพกับเพื่อนๆที่ตอนนั้นผมคิดว่าดี แต่ก็มีรุ่นพี่คนนึงวงการเนี่ย เค้าบอกผมไว้ว่าวงการนี้อย่าเชื่อใจใคร แต่ตอนนั้นผมก็แค่ฟังแต่ไม่ได้คิดอะไร แต่ก็จะมีน้องชายของพี่คนนั้นที่สอนผม ชวนผมไปหายาเสพอยู่ตลอด แต่พี่ชายของเขาอะจะพยายามแยกผมออกจากน้อง เพราะคนพี่เป็นคนที่คอยเตือนคอยสอนผมตลอดว่าเลิกได้เลิก น่ะ พี่กลัวบ้านน้องจะหมดตัว ตอนนั้นผมก็ไม่ได้นึกอะไร แล้วใช้ชีวิตมาจนจบ ม.3 อยู่มาวันนึง ผมโดนเจ้าหน้าที่จับ แต่วันที่ผมโดนจับ ผมไม่มีของ ไม่มีอะไรเลย แต่สำคัญเลยคือผมฉี่ม่วง ผมก็ยอมโดนจับโดยที่ผมไม่ซัดทอดใคร เค้าซ้อมผมต่างๆนาๆเพื่อจะให้ผม ล่อซื้อให้เขา แต่โชคดีของผมก็ยังพอมีบ้าง ลุงผม ซึ่งเป็น ผอ. ที่ผมเรียน สั่งให้ครูไปรับผมกลับบ้าน ผมกลับบ้าน ผมแทบพูดไม่ออก ผมไม่รู้จะตอบคำถามพ่อกับแม่ยังไง แล้ววันนั้นผมก็ได้เห็นในสิ่ง ที่ผมไม่เคยเห็นคือน้ำตาของเขา แต่วันนั้นผมได้เห็นน้ำตาพ่อกับแม่ผม แต่วันนั้นผิดคาดอย่างนึง พ่อกับแม่ไม่ด่าผม แต่เตือนผมสอนผม แล้วให้ผมเริ่มต้นกันใหม่ แต่ผมก็ยังไม่เลิก ทั้งๆที่โดนมาขนาดนั้น แต่คราวนี้ พ่อกับแม่ไม่ให้เงินผมเยอะแล้ว ให้แค่วันนึง60 ผมก็หาทุกทางเพื่อจะได้เสพยา ตอนนั้น ผมจำได้หารกับเพื่อน คนล่ะครึ่ง เพราะตอนนั้นเม็ดล่ะ100 พอเข้า ม.4ผมเริ่มมีเพื่อนหลายกลุ่มซึ่งทุกคน พยายามจะดึงผมออกจากยาเสพติด แต่ตอนนั้นทำยังไงได้ ใครห้ามก็ไม่ฟังเพราะผมเป็นเด็กเอาแต่ใจ แต่ไม่ลามปามรุ่นพี่ ผมก็ใช้มันจนผมอายุ16จะเข้า17 ผมเริ่มไม่เข้าเรียนเริ่มเรียนไม่รู้เรื่อง ผมก็ออก แล้วไปสมัครเรียนการอาชีพ แล้วผมก็ได้รู้จักรุ่นพี่มากขึ้น รุ่นพี่ผมในวงน้ำท่อม เขาก็สอน ให้ผมหักดิบมัน แล้วผมก็ทำได้ แต่ผมก็ใช้ชีวิตแบบยากลำบากขึ้น เพราะบ้านผมเหลือเงินน้อยลง เงินนั้นนึกกลับไปก็เสียดาย “แต่ผมย้อนกลับไปแก้อะไรไม่ได้แต่ผมสร้างอนาคตของตัวเองได้” แล้วเรียนการอาชีพมาจนจบ ปวช.1 พอปวช.2
ผมก็รับหันกลับไปเสพมันอีกครั้ง เพราะ ตอนนั้น ผมแยกกับรุ่นพี่ ที่สอนให้ผมเลิก และเจอพิษโควิด ผมก็ใช้มาเรื่อยๆ แล้วผมก็ไปสมัครเรียน กศน. ระหว่างเรียน ผมก็เสพมันมาเรื่อยๆได้4เดือน แล้วผม ก็เลยหักดิบ แล้วผมก็เรียนจบ ม. 6 เหมือนคนทั่วไป เมื่อ3ปีที่แล้ว ผมก็ได้เอาวุธและองค์ความรู้ที่ผมหาตามยูทูป กู เกิ้ล ตลอดที่ศึกษามาตั้งแต่ ม.ต้น คือเรื่องการเมืองการปกครอง ผมหาอ่านบท ความต่างประเทศอัพเดตความเป็นไปของโลกตลอด จนปัจจุบันผม เป็นนักศึกษานิติศาสตร์ปริญญา ตรี ตอนนี้ผมอยู่ปี3 แล้วผมมีโครงการจะกลับไปพัฒนาบ้าน เกิดตัวเอง เพื่อที่จะให้ชาวบ้านได้ประโยชน์ เป็นการบูรณาการเมืองกับชาวบ้านในพื้นที่ใหม่ ผมอยากจะทำให้นราธิวาสเป็นประชาธิปไตย 100% แต่ผมยังชูธง ไทย ผมอยากทำทุกอย่างให้ถูกต้องตามกฎหมาย ผมอยากจะสร้าง ธุรกิจใหญ่ของผมเป็นบริษัทรีไซเคิล แบบสมบูรณ์100% ผมอยากทำอะไรเพื่อคนไทย ผมไม่อยากให้พี่น้องตีกันเอง ผมเบื่อการเมืองของไทยที่เป็นประชาธิปไตยกึ่งคอมมี่ ผมอยากให้บ้านผมเป็นโมเดลให้ผู้มีอำนาจดูครับ โมเดลธุรกิจผมขอสงวนน่ะครับ