เป็นเรื่องราวของเราเอง เรามีคนคุยคนนึงคุยกันตั้งแต่สมัย ม.ต้น คุยกันแปปๆก็เลิกคุยกันไปหลายรอบ แล้วกลับมาคุยกันใหม่เป็นแบบนี้อยู่หลายปี
         จนตอนนี้เราเรียนจบมัธยมแล้ว เราก็ได้วนกลับมาคุยกับเขาอีก เราขัดใจกันนิดหน่อย เลยย้อนกลับไปพูดถึงเรื่องเก่าๆ เราก็ได้รู้ว่าตลอดเวลา 3-4 ปี เขารอเรามาตลอด ทั้งที่เราไม่เคยคบกันด้วยซ้ำ เราก็ถาม"ทำไมถึงยังจะคุยอยู่ ทั้งที่เราก็เป็นคนหายไปทุกครั้ง' เขาบอกว่า "เผื่อมีหวัง" เราก็พยายามบอกให้เขาเลิกรอเรา เขาบอกทำไม่ได้ เราก็พูดบ่ายเบี่ยงไปว่า มันคงยังไม่ถึงเวลามั้ง เขาก็พูดขึ้น"โห ตั้งหลายปีแล้วนะยังไม่ถึงเวลาอีกหรอ เหตุผลที่รอเขาก็บอกว่าเพราะรักคำเดียว
       **สาเหตุที่คบไม่ได้ เป็นเพราะตอนที่เราคุยกันได้สักพัก(ช่วง ม.ต้น) เพื่อนสนิทเรามาบอกว่าคนนี้เขาเคยคุย แต่ตอนนั้นเพื่อนยังเด็กมาก แค่ประถมเอง แล้วบอกอีกว่าไม่ได้อะไรหรอก ตอนนั้นเรายังไม่รู้อะไรพวกนี้ด้วยซ้ำเลยไม่รู้เรื่อง แต่เราก็รู้สึกดีกับเขาไปแล้ว ได้แค่คุยแล้วเลิกคุยกันไปเรื่อยๆ ส่วนเพื่อนสนิทเราตอนนี้หันไปชอบเพศเดียวกันแล้ว แต่เราก็ยังหวั่นใจอยู่ เพราะเห็นแก่ความเป็นเพื่อน
          ***เป็นความรู้สึกดีใจที่มีคนรักในตัวเรา และเสียใจที่เราไม่สามารถพัฒนา คสพ.ได้ และไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะถึงเวลาที่เหมาะสม 🌷ขอบคุณทุกคนที่อ่านมาถึงตรงนี้นะคะ เราแค่อยากระบายและถ่ายทอดเรื่องราวของตัวเอง *หากใช้คำพูดหรือถ้อยคำที่ไม่เหมาะสมต้องขออภัยไว้นะที่นี้ด้วยนะคะ🌷