สวัสดีค่ะเราอยากจะระบายมันอึดอัดมากในครอบครัวโดยเฉพาะพ่อ พ่อเราเป็นคนไม่ค่อยรับฟังเหตุผลพอรู้ว่าตัวเองผิดหรือไม่มีทางสู้ก็จะใช้กำลังพูดตัดปัญหาใช้อารมณ์เพื่อให้ตัวเองไม่แพ้ คือผู้ชายแบบนี้แม่เอามาทำเป็นพ่อได้ไง ไม่มีความเป็นผู้ใหญ่เลยพอรู้ตัวว่าไม่มีเหตุผลมาสู้ก็ใช้กำลังใช้อารมณ์แล้วคือเราก็เป็นแค่เด็กอายุไม่ถึง18จะมีแรงไม่สู้อะไรได้อะมันไม่มีความยุติธรรมเลยพอเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้ใครฟังก็มีแต่คนบอกเป็นเสียงเดียวกันว่า "ชั่งเถอะที่ได้มาถึงทุกวันนี้ก็เพราะพ่อแกนั้นแหละ" เราก็เป็นคนที่รู้จักบุญคุณเราก็ตั้งใจไว้แล้วจะเรียนจบหมอให้ได้แล้วจะส่งเงินให้พวกท่านแล้วตัดขาดจากครอบครัวเลยแค่ส่งเงินให้จะไม่ไปเยี่ยมไม่ยุ่งเกี่ยวแต่อันนี้ก็แค่คิดไว้ล่วงหน้าไม่ได้จะจริงจัง เรื่องที่พ่อชอบพูดตัดกำลังใจที่สุดคือเรื่องสอบไม่รู้ว่าเป็นอะไรทุกวันสอบจะเป็นทุกครั้งเราก็นั่งอ่านหนังสือดีโทรคุยกับแฟนปรึกษาในแต่ระบทมันจะมีคำถามเสมอเราก็มานั้งหาคำตอบกันเพราะคำถามมันกว้างก็แลกเปลี่ยนความคิดกันเหมือนตอนนั้นเราจะพูดเสียงดังไปหน่อยพ่อเลยออกมาด่าเราเอาแต่เล่นเกมเสียงดังแหกปากหนังสือจะอ่านบ้างมั้ยแล้วแฟนอะไม่อ่านหนังสือรึไง ถึงเราจะอธิบายยังไงก็ไม่ฟังเอาแต่พูดว่าอ่านหนังสือเฮียไรแหกปากเล่นเกมเสียงดังเป็นทุครั้งที่สอบจนเราแบบเห้ยก็อ่านหนังสือคือไม่คิดจะอะไรเลย แล้วก็ชอบเอาเราไปเปรียบเทียบว่าคนอื่นทำได้แต่ทำไม่ได้ก็ไม่ต้องเรียนเราบ่นเรื่องนี้ให้แฟนฟังทุกวันมากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ แล้วอีกเรื่องเหมือนว่าสอบเสร็จมีหยุด5วันปกติสอบเก็บคะแนนไม่มีวันหยุดเราเลยดีใจที่เอาเวลานอนไปอ่านหนังสือจะได้พักบ้างแต่พ่อดันบอกว่า วันสอบเสร็จจะไปบ้านยายตอนนั้นจิตใจแตกสลายมากอ่านหนังสือหนักมาทั้งวันรับแรงกดดันการโดนข่มขู่ทุกวันแต่ยายเราก็ป่วยด้วยเราก็อยากไปหาท่านอยู่แต่ด้วยความอดหลับอดนอนแล้วเราเป็นคนที่ไม่ชอบรั่งรถระยะไกลจะอ้วกแล้วยิ่งแบบสอบเสร็จกลับบ้านมาไปบ้านยายเลนไม่มีเวลาได้พักไปบ้านยายก็ต้องดูแลหลานอีกบ้านยายก็ร้อนแล้วอยู่3วันอีก คือจะเอาให้*ายเลยหรอ เราก็เลยบอกไปว่าหนูขอไม่ไปได้มั้ยสอบเสร็จก็ต้องไปเลยนานๆทีได้หยุดอะเสียเวลานอนเพื่ออ่านหนังสือก็อยากให้รางวัลตัวเองในการนอนสบายๆเย็นๆอยู่บ้านอนเต็มอิ่ม แต่คำตอบคือด่าเป็นชุดเลยคนแก่ป่วยกำลังจะตายจะไม่ไปเยี่ยมเลยรึไง คือเสียใจเป็นเหมิอนกันก็อยากไปหายายไงแต่สภาพร่างกายไม่พร้อมไง แม่เราก็เป็นคนดีชอบบัฟ(บัฟหมายถึงเข้าค้างพูดจาเข้าค้างหรือทำให้2ฝ่าวทะเลาะกันหนักกว่าเดิม) แม่เ่ก็พูดว่า "เหนื่อยไรขึ้นรถไปก็เอาแต่นอน " คือเราก็ไม่เข้าใจจะบัฟให้มันหนักกว่าเดิมทำไม ร่างกายเรามันก็หนักเหนื่อยล้าอ่านหนังสือจนไม่มีแรง พ่อเราก็เอาแต่ด่าเราว่า "กูทำงานมาเหนื่อยก็ต้องขับรถแค่นั่งเฉยๆ"
แต่พ่อก็ไม่ได้นอนดึกอ่านหนังสือเหมือนหนูหนิได้นอนเค็มอิ่มส่วนหนูอะหละ ในครอบครัวไม่มีใครสนเรื่องสุขภาพเราเลยพอเราบอกเหนื่อยก็เอาเรื่องที่ล้านแปดมาบอกตัวเองเหนื่อยกว่าอีกรู้ค่ะ แต่ความเหนื่อยมันไม่เหมือนกัน พ่อเอาแต่ว่าเราโง่คนอื่นทำได้มำไมเราทำไม่ได้พอเราถามพ่อว่าสูตรพีทาโกรัสคืออะไร
(a² + b² = c² สูตรที่เอาไว้หาความยาวจองด้านต่างๆของสามเหลี่ยมมุมฉาก)

พ่อก็เงียบไม่ตอบแล้วก็บอกว่ามันนานแล้วจำไม่ได้เล่นก็ถามอีก สูตรหาความเร็วคือ
(V = S / t = การกระจัด / เวลา)

พ่อก็เงียบเราเรียนพวก ชีวะ ฟิสิกส์ เคมี ตั้งแต่ม.1
เราเรียนห้องGP.(General program) มันเลยยากเกินความสามารถเลยสมัยพ่อเราคงไม่มีแบลนี้ขนาดภาษาจีนสมัยพ่อยังไม่มีให้เรียนเลย พอเราถามคำถามอะไรไปก็ไม่ตอบแต่ด่าว่าเราโง่?
คือด่าคนอื่นว่าโง่แต่ตอบคำถามง่ายๆไม่ได้ ขนาดถามว่า

โครโมโซม คู่ที่23คือ (โครโมโซมเพศ)

ยังนอบไม่ได้เลยแต่ด่าเราว่าโง่นะทั้งๆที่คำถามง่ายๆก็ไม่รู้ โครโมโซมของคนมีกี่คู่ยังไม่รู้เลยคือยังไง พอสู้ไม่ได้ก็ใช้อารมณ์อีก บางที่ก็สงสัยเวลาผู้หญิงเจอผู้ชายแบบนี้ยังจะเอาเป็นพ่ออยู่มั้ยเวลาจะมีลูกเลือกพ่อดีๆสงสารลูกเกิดมายังต้องมาใช้ชีวิตแบบโดนกดขี่ เราอยากรีบๆเรียนให้จบม.6 แล้วย้ายไปอยู่คอนโดกับแฟนแม่แฟนเราเป็นคนดีมากนิสัยน่ารักมากต่างจากครอบครัวเรามาก รักยิ่งกว่าครอบครัวแท้ๆตัวเอง

เรื่องไปบ้านยายเร่ไม่รู้จะปฏิเสธยังไงดีสุขภาพเราอดหลับอดนอนแล้วก็ต้องไปดูแลหวานอีกไม่รู้ว่าจะปฏิเสธยังไงนังไงก็ช่วยแนะนำหน่อย ก็รู้สึกผิดอยู่ในใจที่ไม่อยากไปแต่สุขภาพก็ไม่ต่างจากคนใกล้ขิตเลย