แม่ที่วัน วัน เอาแต่ด่า ด่า ด่า และก็ด่า ด่า ด่า ไม่ว่าเราจะทำอะไรก็ด่า ด่า ด่า และก็ด่า 
ทำอะไร ถ้าดี ก็แค่นิ่ง แต่ไม่เคยชมเชย  

ถ้าเปรียบชีวิตเราเหมือนต้นไม้ ชีวิตที่เจอแต่น้ำกรด สาดทุกวัน 
พยายามทำดีแค่ไหนก็ได้แต่ลมพัดมา ไม่เคยได้น้ำเย็น ๆ รดต้นไม้ให้เจริญเติบโต แบบบ้านอื่นเค้า 
อยู่ได้ เพราะ น้ำจากแหล่งอื่น มาทั้งชีวิต  

เข้าใจว่าเค้าเข้าสู่วันทอง อาจจะมีปัญหาเรื่องอารมณ์ แต่เราต้องเป็นที่ระบายอารมณ์ เสมอไปงั้นหรอ
เราก็มีเรื่องที่ต้องอดทนเหมือนกัน เรามีงานต้องทำ

ลำพังที่ทำงานเราก็ต้องอดทนกับเพื่อนร่วมงาน ทำงานเต็มเวลา กลับบ้าน ต้องอ่านหนังสือเตรียมสอบ มีความเครียด เต็มคาราเบลของเราแล้ว 
ต้องมาเจอแม่ด่าอีก

มีคนถามให้ยกตัวอย่างที่แม่ด่า 
- จอดรถใกล้ห้องเพื่อที่จะหยิบของได้สะดวก แต่ทางเข้ามาแอ่งน้ำหน่อยหนึ่ง แม่ก็ด่า ให้ไปจอดหน้าบ้าน ซึ่งเดินไกลออกไป
ด่าไม่ได้ด่าแบบหวังดี ด่า แบบ เราไปฆ่าใครตายหรือเปล่า แค่เราอยากจอดรถใกล้ห้อง เวลาหยิบของอะไรที่ลืมบนรถจะได้หยิบง่าย ๆ แค่นั้น 
- เข้าห้องน้ำ ราดน้ำ 3 ขันก็ด่า ทำไม ราดน้ำเยอะแยะ มันเปลืองน้ำ ก็ขี้ ราดแค่ขันเดียวมันจะลงไหม 
- ออกจากบ้านไว ก็ด่า  
- กลับบ้านช้าก็ด่า ก็ยังทำงานไม่เสร็จไง ถ้าเสร็จก็กลับแล้วไหม 
- ไปอ่านหนังสือบ้านเพื่อน เพราะอยู่บ้านมันอ่านไม่รู้เรื่องก็ด่า เราตระหนักดีนะว่าเราไม่ใช่คนเก่ง ต้องพยายามมากกว่าคนอื่น 
และอีกมากมายที่จะด่า 

เรานะ แม่จะไปหาหมอเราก็ลางานพาไปหมอ ทั้ง ๆ ที่เรามันแค่ลูกจ้างชั่วคราว ลางานไปทีก็โดนหักเงิน เราก็ลาพาไปหาหมอ
แต่ไม่เคยเลย ที่จะมีความดีอย่างมากก็แค่ เฉย เฉย   
แต่เราเข้าใจแม่เราดี พี่ชาย พี่สาว เอาเงินให้นะละ เค้าถึงดีใจ มีความสุข กับการที่ลูกเอาเงินมาให้ แต่เราอยู่ดูแล ตอนไม่สบาย เช็ดตัวดูแล 
เปลี่ยน แพมเพิสให้ เช็ดขี้เช็ดเยี่ยว ไม่เคยมีความดี เพราะไม่เคยให้เงินเค้า 

มันก็เป็นแบบนี้ คนที่ดูแลไม่มีค่า มีค่าแต่คนที่ให้เงิน

เราคิดเรื่องนี้อยู่หลายครั้งนะคะ เรื่องย้ายออก แต่พอจะย้ายออกทีไร
พี่สาว พี่ชาย ก็คอยพูดดักไว้ตลอดว่า ถ้าไม่มีเราอยู่ดูแล ก็ไม่มีใครแล้ว
เรามีกัน 3 คนพี่น้อง พี่ชายทำธุรกิจอยู่ กทม พี่สาว ทำงานชลบุรี มีแต่เราเท่านั้นที่อยู่