คือตอนนั้นผมต้องบอกก่อนนะครับว่าผมเป็นคนลาวเเต่เป็นคนที่ชอบมาอ่านเเละหาความรู้จากพันทิปบ้าง 
คือผมเป็นคนที่เรียนไม่ค่อยดีเท่าไหร่ครับเป็นคนที่ไม่ค่อยตั้งใจเรียนเท่าไหร่ฐานะของทางบ้านก็ไม่ดี เเต่ว่าเป็นคนที่ไม่ชอบช่วยงานที่บ้านเท่าไหร่ คือตอนเป็นช่วงเวลาที่ผมเรียนอยู่ที่ชั้นม4 ที่ลาวของเราเรียนจะไม่เหมือนที่ไทยเพราะว่าที่ลาวจะมีชั้นมต้นมีตั้งเเต่ ม1 -  ม4 ก็ถือว่าเป็นปีสุดท้ายของชั้นมต้นนั้นเเหละครับช่วงนั้นผมเรียนในช่วงปี 2016-2017 เวลาที่เรียนตอนนั้นจะมีเพื่อนผู้หญิงสองคนที่ย้ายมาใหม่ในโรงเรียนเขาย้ายเข้ามาในช่วง ม3 นะครับเเต่เรื่องที่มันเกิดมันเกิดขื้นในม4

 เริ่มเรื่องเลยคือจะว่าผมบ้าก็ว่าได้นะครับเพราะว่าตอนนั้นยังเป็นเด็กด้วยคือช่วงที่เปิดเทรมวันเเรกของโรงเรียนผมได้กลับไปเจอเพื่อนผู้หญิงที่ย้ายมาช่วง ม3 ตอนนั้นผมเห็นเธอในตอนเปิดเทรมวันเเรกเธอเป็นคนที่สวยนะครับก็ถือว่าเป็นอันดับต้นๆของโรงเรียนในตอนนั้นเลย โรงเรียนผมมีนักเรียนประมาณ 300-400 คน วันเเรกที่เจอกันตอนเปิดเทรมก็ไม่ได้คิดอะไรมากนะครับเพราะว่าวันนั้นเราจะไปจัดห้องเรียนเเล้วก็เลือกโตะที่จะนั่งเรืยนทำความสอาด... พอวันเเรกที่มาทำงานผมจะมีเพื่อนที่ชอบอยู่ด้วยกันในห้องคือง่ายๆสนิตกันในตอนนั้นประมาณ 5 คนไม่ขอบอกชื่อนะครับ คือผมเองก็ไม่ได้เป็นคนที่ดูดีอะไรมากนะครับ
ก็เเบบธรรมดาเลยนะครับเเต่ว่าไปเเอบชอบคนสวยว่างั้นเเรกๆก็ไม่ได้บอกเธอนะครับเเต่ว่าผมจะเริ่มเเบบเข้าใกล้เธอมาขื้นเพราะว่าช่วงที่เธอมา ม3 เราก็เป็นเพื่อนกันก็อยู่ใกล้กันได้เเต่คำพูดที่ผมใช้มันจะไม่เเบบปกติคือผมเป็นคนที่พูดเเบบตรงๆปากร้ายใจดีผมจะใช้เเบบคำพูดเเบบคนลาวนะครับพูดว่าโต ก็เหมือนกับเธอเเทนทีจะเป็นนะครับ ก็เเรกๆเพื่อนๆของผมก็เเปลกใจละว่าทำไหมไอ้นี้คนอื่นเรียกกูกับเขาทำไหมเรียกอีกเเบบเเล้วเมื่อก่อนผมจะเป็นคนที่มาเรียนสายมากครับทั้งทีโรงเรียนกับบ้านห่างกันไม่ถึง 300 ม. เเต่เป็นคนที่ตื่นสายมากมาเรียนก็สายตลอดเลยเเต่พอเริ่มชอบเธอขื้นมาผมก็เปลี่ยนไปจากมาเรียนสายก็มาตั้งเเต่ 6 โมงเช้าเลยเพราะว่าคนที่ผมเเอบชอบเธอเป็นคนที่มาเรียนเร็วมากทั้งๆที่บ้านเขาอยู่ห่างจากโรงเรียนประมาณ 6 กม. เเต่เธอมาเรียนเร็วทุกเช้าเเละวันที่ผมชอบมากที่สุดก็คือวันพฤหัสเพราะว่าวันนั้นจะเป็นเวรทำความสอาดของเธอผมเองก็มาเลยมาเเต่เช้ามาทำอะไรรู้เปล่ามาช่วยเธอทำเวรทุกครั้งเธอเองก็เริ่มเเปลกใจละว่าไอ้นี้มันเปลี่ยนไปตั้งเเต่เมื่อไหร่เเล้วยังไม่ขาดเรียนเลยนะครับตั้งเเต่เข้าม4 ช่วงม3 ผมไปบ้างไม่ไปบ้างเเต่ม4คือผมไปทุกวันเลยไม่ขาดไม่สายเลยพ่อเเม่ผมเองก็เเปลกใจนะครับที่ผมตั้งใจเรียนมากขื้นผลการเรียนของผมเองก็ไม่ได้เเย่มากในช่วง ม4 ตอนนั้นมีวิชาดนตรีผมจำได้ดีเลยว่าร้องเพลงอะไรเป็นเพลงที่ผมคิดว่าเป็นเพลงรักเเต่มันไม่ใช่เพลงรักที่เข้ากับผมเลยเพราะว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกันเลยเป็นเเค่เพื่อนร่วมห้องเพลงตอนนั้นคือเพลงของปู่จ๋านนะครับชื่อเพลง ติดไว้ก่อน บอกเลยครับผมเป็นคนที่ร้องเเย่มากถูกบ้างไม่ถูกบ้าง (คิดไปถึงตอนนั้นคืออายมาก) เเต่ก็ร้องจนจบเพื่อนผมในห้องนี้หัวเราะกันใหญ่เลยวันนั้นเเล้วก็มีวิชาอื่นอีกที่ได้ใช้เวลาร่วมกับเธอก็คือวิชาพาละเป็นวิชาที่ผมไม่ชอบเท่าไหร่ไม่ชอบวิ่งนะครับเเต่เวลาวิ่งผมก็จะเเกล้งวิ่งเข้าไปใกล้เธอบ้างเเอบมองเธอตลอดเเละเธอก็ชอบที่จะมองเเล้วยิ้มให้ไม่ใช่ว่าเธอมีใจนะครับตอนนั้นเธอยังคิดว่าเรายังเป็นเพื่อนกัน เเล้วก็มีวิชาทำอาหารจำได้ว่าเราได้ทำร่วมกันนะ เราทำเมนูตอนนั้นคือสังขยาฟักทอง เป็นอีกเมนูเเห่งความทรงจำของผมเลยครับเมนูนั้นผมกับเธอช่วยกันทำเยอะมากเพราะว่าเพื่อนคนอื่นจะกลับบ้านช่วงพักกลางวันกันเเต่ผมกับเธอเเค่สองคนที่ช่วยกันทำต่อที่โรงเรียนเป็นเวลาที่ผมมีความสุขมากเเล้วก็เดินทางมาถึงช่วงสอบเทรมเเรกของประเทศลาวจะสอบสองครั้งนะครับนี้เป็นสองครั้งเเต่นี้เป็นครั้งเเรกนะครับเป็นครั้งที่ผมก็ไม่ได้หมั่นใจว่าจะทำออกมาดีมากอะไรขนาดนั้นเเต่วันสุดท้ายของการสอบผมได้บอกชอบเธอไปเเต่ผลที่ได้กับมาก็คือความเงียบเธอไม่ตอบอะไรเเต่เธอวิ่งหนีออกไปผมเองก็ไม่ได้คิดอะไรมากขนาดนั้นเพราะว่าเป็นครั้งเเรกที่เราบอกเเอบชอบเขาตอนนั้นในห้องเรียนพวกเราจะมีกลุ่ม WeChat  ที่ไว้คุยกันก็ตั้งไว้เฉยๆนั้นเเหละไม่มีใครคุยกันมากเท่าไหร่หรอกเพราะว่าตอนนั้นเรื่องดื่มเหล้าเบืยร์อะไรก็ไม่ค่อยมีเเค่ไว้คุยเรื่องเรียนผมก็ไม่ได้กล้าทักเธอไปเลยด้วยช้ำทั้งๆที่มี WeChat ของเธอผมก็เก็บความเงียบนี้ไว้คนเดียวตอนนั้นที่จริงมีเพื่อนของผม 4-5 คนที่รู้เเล้วว่าผมเเอบชอบเธอเเต่พอผมบอกรักเธอไปในวันนั้นเอาเป็นว่ารู้กันเกืยบทั้งโรงเรียนผมก็ไม่ได้อายอะไรนะครับเเต่เธอนั้นเเหละที่อายมากกว่าพอเรามาเข้าเทรมที่สองผมก็ยังทำเหมือนเดิมนะครับทุกอย่างเลยเเตกต่างเเค่ความเงียบของเธอที่มีต่อผม เธอเริ่มที่จะไม่คุยกับผมไม่สนใจเลยก็ว่าได้ไม่มองไม่พูดคุยกันเหมือนเมื่อก่อนตอนนั้นผมไม่ได้คิดว่าถ้าเราบอกรักเพื่อนไปสักคนเเล้วมันจะเกิดเรื่องเเบบนี้ขื้นสงสัยตอนนั้นฟังเพลงรักเยอะไปหน่อยคิดว่าโลกมันจะสวยงามอะไรเเบบนั้นมั้งในตอนนั้น ผมจะบอกรักเธอทุกครั้งเวลาที่เลีกเรียน เเต่เธอก็จะเงียบไปทุกครั้งผมก็ยังคิดเข้าข้างตัวเองว่าเขาคงอายไม่กล้าตอบเราหรือเปล่า...ตอนนั้นที่เรียนช่วงเทรมที่สองพวกเราในห้องเริ่มสนิตกันมากขื้นมันเป็นช่วงเวลาเรียนที่ผมคิดถึงที่ไรผมเองก็เเอบยิ้มตลอดเป็นเวลาที่มีความสุขมากเเล้วก็มาถึงงานประกวดเต้นเเข่งกันประจำโรงเรียนนะครับตอนนั้นก็ไม่ได้มีอะไรมากเเต่เเค่อยากบอกว่าห้องผมได้ทีหนึ่งนะตอนนั้นคนที่ผมเเอบชอบเธอเองก็เข้าร่วมด้วยผมจะไปดูพวกเธอช้อมทุกวันจนมาถึงวันเเข่งจริงผมเองก็รู้สึกดีใจมากที่ห้องของตัวเองเป็นอันดับหนึ่งของโรงเรียนเเล้วเวลาก็ใกล้เข้ามาเเล้วนะครับสอบเทรมสองมันหมายความว่าเวลาที่พวกเราทุกคนที่จะได้อยู่เรียนด้วยกันใกล้จะหมดลงเเล้วผมเองก็ร็สึกใจหายมากเลยนะครับที่รู้ว่าการเดินทางของเราใกล้จะจบลงผมเองก็เริ่มใจหายเเล้วเราต้องได้จากกันเเล้วหรอ มาถึงช่วงที่เรามาสอบกันผมเองไม่ได้สอบห้องเดียวกันกับเธอสักวิชาเลยได้มาเจอกันตอนถ่ายรูปร่วมตัวกันครั้งสุดท้ายตอนนั้นผมเองก็ยังเป็นคนขี้อายเเล้วรูปนั้นมันก็หายไปไหนเเล้วไม่รู้เลยไม่ร็ว่าเพื่อนๆที่เรียนด้วยกันในตอนนั้นยังมีอยู่หรือเปล่านะครับตอนนี้ก็ไม่ได้ติดต่อใครเลย
หลังจากที่จบช่วงมต้นก็สอบผ่านตามความคาดหมายนะครับหลังจากวันนั้นผมก็ได้เจอเธออีกครั้งตอนงานศพของเพื่อนร่วมชั้นเรียนเป็นเพื่อนสนิตของเธอด้วยหลังจากนั้นมาผมกับเธอก็ไม่ได้เจอกันอีกเลยผมเคยติดต่อเธอไปหลายครั้งนะครับเเต่พอเธอรู้ว่าเป็นผมเธอก็ไม่ตอบผมไปเลยตอนนั้นก็ยังคิดอยู่ว่าเธออาจจะยังเเอบคิดถึงเราหรือเปล่าหรือว่ายังไงเเต่ผมตอนนี้อายุก็เพิ่มมากขื้นก็เริ่มเข้าใจในเรื่องนี้มากขื้นว่าตอนนั้นที่เธอไม่ตอบเรานั้นเป็นคำตอบที่ดีที่สุดเเล้วเพราะว่าเธอไม่อยากทำให้เพื่อนอย่างผมเสียใจเเต่ผมมันโง้เองที่คิดไม่ได้เเละตอนนี้เธอเองก็เเต่งงานเเล้วครับก็น่าจะมีความสุขกับสามีของเธอดีนะครับครั้งที่ผมเข้าใจความหมายของความเงียบของเธอมากที่สุดคือวันที่ผมรู้ว่าเธอจะเเต่งงานเข้าใจดีมากเลยละครับว่าความหมายทั้งหมดมันเป็นยังไง

ผมทิ้งท้ายหน่อยนะครับ การที่เราเเอบชอบเพื่อนมันไม่ได้ผิดนะครับเเต่เราเองก็ต้องยอมรับผลที่ตามมาให้มันได้ ตอนนี้เวลาก็ผ่านมา 7 ปีเเล้วผมเองก็อยากเจอเธออีกสักครั้งนะครับเเต่ว่าเจอกันเเล้วเรายังจะคุยเเล้วก็กลับมาเป็นเพื่อนกันได้หรือเปล่า...

ที่จริงยังมีต่ออีกหน่อยนะครับสำหรับ หลังจากเรียนจบถ้าเพื่อนๆคนไหนอยากอ่านต่อก็บอกนะครับผมมีเวลาผมจะมาเขียนลงต่อ