มีคนมาฟ้อง  เมื่อฟังข้อเท็จจริงทั้งสองฝ่าย
สรุปคือ  คนโดนฟ้องทำอะไรสักอย่างที่ก้ำกึ่งว่าผิดหรือไม่ผิด
เราที่รู้จักทั้งสองฝ่ายเชื่อว่าไอ้คนโดนฟ้องมีเจตนาไม่ดีแน่ๆ  ดูจากประวัติและการคลุกคลี

แต่ฝั่งผิดสู้ด้วยการอธิบายว่า  ผมไม่มีเจตนาไม่ดี  และ ไม่มีหลักฐานบ่งชี้ชัดว่าผมเจตนาไม่ดีสักอย่าง

แต่ไอ้คนโดนฟ้องมันก็โดนรุมจากคนรอบตัวว่าต้องเป็นไอ้นี่แน่ๆ   ถึงไม่มีหลักฐานแต่คนส่วนใหญ่ที่คลุกคลีมั่นใจว่ามีเจตนาไม่ดีแน่ๆ
รวมทั้งเราที่เป็นคนคุมกฎก็คิดเหมือนกัน
(ตอนนี้คนโดนฟ้องมีสภาพเหมือนเด็กเลี้ยงแกะ)

แต่ถ้าต้องคิดในแง่ที่ว่า  เราเป็นกลางห้ามเอาความรู้สึกส่วนตัวเข้ามารวม
คือเขาขาดหลักฐานว่ามีเจตนาไม่ดีจริงๆ   ไม่มีอะไรชี้ชัดว่าเขามีเจตนาไม่ดีนอกจากความคุ้นเคยนิสัยที่เคยอยู่ร่วมกันมา

ถ้าท่านเป็นคนคุมกฎท่านจะตัดอารมณ์ความรู้สึก   ความเคยชินที่คุ้นเคยนิสัยคนๆนี้ออกหรือไม่  โดยไม่เอามารวมในการตัดสิน