เสียใจจัง อยากตายมาก ทำไมทุกคนคิดว่าเราอยู่ได้ โดยที่ไม่มีพ่อแม่ เราเองก็อยากมีครอบครัวเหมือนกัน อยากหันกลับไปเจอคนที่รอที่บ้าน ทำไมทุกคนถึงไปเริ่มต้นกับครอบครัวใหม่กันหมด ทำไมทิ้งเราไว้ที่มืดๆคนเดียว ถึงญาติพี่น้อง​จะรับเลี้ยงแล้วมันยังไงล้ะ โดดเดี่ยวจัง ไม่กล้าพูดเพราะมีปมเรื่องพ่อ ที่ไม่เคยดีกับเราเลย เราเดินต่อไม่ได้เลย ทั่งที่ผ่านมานานมากแล้ว ทำไมกันนะ ทำไมเราไม่ตายๆไปเลย รู้สึกเป็นภาระลุง ป้า อา ทุกวัน รู้ดีว่าตัวเองเรียนไม่เก่ง แต่ไม่คิดว่าจะมีชีวิตที่บัดซบขนาดนี้ ภาระที่แบกไว้ที่ไหล่มันหนักจัง อยากวางมันแล้ว แต่จะเป็นการเห็นแก่ตัวมั้ยนะ การที่ตายไปทั้งแบบนี้ ตอนเราเห็นงานศพตัวเอง เราจะเสียใจมั้ยนะ อยากนอนหลับแล้วไม่ตื่นมาจัง สงสารคนรอบตัวที่ตัวเองเป็นแบบนี้ เมื่อไหร่ใจเราจะเข้มแข็งได้เหมืแนตอนอยู่ข้างนอกกันนะ