เราเป็นเด็กต่างจังหวัดค่ะ เข้ามาเรียนกทม. มาเรียนได้เดือนจะ2เดือนแล้วค่ะ แต่เป็นช่วงซัมเมอร์ เลยมีเรียนแค่อาทิตย์ละ2วันเอง เพื่อนก็ยังไม่ค่อยสนิทมากค่ะ เรามาคนเดียวตัวคนเดียวในกรุงเทพ ปัญหาก็คือช่วงนี้นอนหลับยากมากค่ะ ปกติเป็นคนหลับง่ายมาตลอด อยู่กรุงเทพมาเดือนกว่า เดือนที่แล้วก็คิดถึงบ้านบ้าง เศร้าๆบ้างแต่ไม่กระทบการนอนค่ะ แต่เริ่มเดือนนี้นอนไม่หลับเลย หลับยากมาก พอง่วงแล้วจะนอนในหัวก็คิดถึงแต่ช่วงมัธยมค่ะ คิดถึงแต่อะไรเดิมๆ ในรั้วโรงเรียน  คิดถึงบ้าน คิดถึงบรรยากาศที่ต่างจังหวัด เรามีเพื่อนที่นั่น เรามีครอบครัว รวมถึงแฟน เราจากทุกอย่างเพื่อมาเรียนต่อ แต่กลางคืนทีไรก็เศร้ามาก บางทีก็ดิ่ง ในหัวแต่ละคืนคิดถึงแต่เรื่องช่วงมัธยมค่ะ เป็นแบบนี้ทุกคืน พยายามนอน พยายามไม่คิด แต่สุดท้ายก็หนีความคิดนี้ไม่พ้นเลย ทำให้เผื่อจะหลับก็ดึกทุกคืน รวมถึงตอนเช้า ไม่มีแรงขับเคลื่อนในการใช้ชีวิตเลย ไม่อยากตื่นไปเรียน เศร้าๆซึมๆ ตอนที่อยู่ม.ปลาย เราก็ขี้เกียจตื่นนะ แต่ต้องรีบเพราะรถรับส่งมารับแต่เช้า แล้วก็อยากไปเจอแฟน อยากไปเจอเพื่อน คุยกับเพื่อนเล่นกับเพื่อน  จริงๆเราคิดว่าเราปรับตัวได้แล้วนะคะ เรารับผิดชอบตัวเองได้ดี มีสอบเราตั้งใจอ่านหนังสือ เราชินกับแถวๆที่เราอยู่ ร้านข้าวแถวหอพัก ไปเดินห้างกับเพื่อน ทำอะไรกับเพื่อนใหม่บ้างแล้ว แต่ตอนกลางคืนกับตอนเช้าๆ เราเศร้ามากเลย (ตอนกลางวันปกติไม่เศร้าจะเศร้าแค่กลางคืนกับตอนเช้า) อยากให้ทุกคนมาแลกเปลี่ยนพูดคุยกันค่ะ ส่วนตัวเป็นคนโลกส่วนตัวสูง พยายามออกไปข้างนอกก็แล้ว อยู่กับเพื่อนก็แล้ว แต่ยังไม่ดีขึ้นเลย หรือต้องใช้เวลานานกว่านี้คะ