แม่บ้านที่บ้านเรา เค้าจะมาทำงานเฉพาะวันเสาร์อาทิตย์ ซึ่งเค้าจะทำงานได้สะอาดมาก โดยเราจะจ่ายเงินให้เค้าเป็นครั้งๆ ไป ซึ่งค่าแรงของเค้าถือว่าถูก ถ้าเทียบกับคุณภาพของงาน เช่นอาหาร เค้าจะทำออกมาได้อย่างอร่อย เปรียบดังภัตตาคาร ซึ่งเค้าก็ไม่ได้มาคิดเพิ่มในค่าแรง งานบางอย่างที่เราไม่ได้สั่ง เค้าก็ทำให้ด้วยความเต็มใจ  ซึ่งน่าแปลกที่เค้าเป็นคนที่มือนุ่มมาก ไม่น่าเชื่อว่าจะทำงานหนัก  แตกต่างจากเราซึ่งไม่ค่อยได้ทำงานและก็มือก็แห้ง เรารู้สึกว่าเราโชคดี จะหาแม่บ้านที่ดีแบบนี้ได้ที่ไหน จนกระทั่งวันนึงเราพบว่าโลชั่นที่เราเก็บอยู่ด้วยความหวงแหน เพราะมันเป็นโลชั่นทาหน้าจากต่างประเทศหมดขวด โลชั่นขวดนี้เราใช้ไปแค่ครั้งเดียวเพราะเรางก กลัวหมด เราจึงใช้ขวดอื่นแทน โต๊ะเครื่องแป้งของเราจึงมีโลชั่นอยู่หลายชนิด มีทั้งของใช้ในประเทศและต่างประเทศ แต่เราจำได้ดีว่าขวดไหนราคาแพงหรือราคาถูก เราเริ่มเฉลียวใจตั้งแต่ตอนนั้นว่าเราโดนขโมยใช้เข้าให้แล้ว ต่อมาเราจึงซ่อนโลชั่นที่แพงไว้ในตู้อื่น ตอนเราอยู่ชั้นล่างของบ้าน เราปล่อยเขาทำความสะอาดชั้นบน เราได้ยินเสียงคนรื้อตู้ชั้นบน เราคิดในใจว่าหาโลชั่นแน่เลย เราได้ยินเสียงปึงปังเหมือนเค้าโมโห จากนั้นแม่บ้านก็เดินลงบันไดมา เรากำลังนั่งกินข้าวที่เค้าทำไว้ให้ แล้วแม่บ้านก็พูดขึ้นมาว่าเค้าไม่ใช่คนงก แบบพูดขึ้นมาลอยๆ เราก็คิดในใจว่าหาโลชั่นเราไม่เจอหละสิ เราจึงพูดลอยๆออกไปบ้างว่าโลชั่นเราซื้อมาแพงค่ะ มันสำหรับทาหน้า แต่ดูเค้าไม่ยอมเข้าใจ เค้าไม่รู้ว่าคำว่าแพงมันแพงแค่ไหน โลชั่นบางชนิดที่เรามีมันอยู่ในรูปแบบของแคปซูล เค้าก็ใช้แคปซูลเราจนเกือบหมด ความจริงเราไม่หวงถ้าเค้าจะใช้โลชั่นทาผิวธรรมดาขอแค่เค้าบอกเรา แต่โลชั่นบางชนิดเขียนเป็นภาษาฝรั่งเศสซึ่งเค้าอ่านไม่ออกตัวเราก็อ่านไม่ออกเหมือนกัน แต่เรารู้ว่าขวดหนึ่งมันเป็นหมื่น เราเลยหวง แม่บ้านพูดต่อว่าเราแบบลอยๆว่าเรางก เราไม่รู้จะเถียงแกยังไง เพราะแกคงไม่เข้าใจ แล้วเราก็ไม่อยากบอกว่าเราซื้อโลชั่นมาแพง 

เงินทองข้าวของอย่างอื่น เค้าไม่เคยขโมยนะคะ แถมยังเป็นคนชอบทำบุญ
ถ้าคิดเล่นๆ ค่าจ้างแม่บ้านบวกกับค่าโลชั่นที่แพงมาก ก็นับว่าเป็นการจ้างที่แพงทีเดียว  ตอนหลังเราเลยเลิกจ้างไป และเลิกไว้ใจคน