เรามีปัญหากับพี่เรื่องคือพี่เราอยากกินนมแต่ไม่มีตังเลยอยากให้เราไปขอแม่ให้แต่เราก็บอกว่าไม่ไปขอเองดิพี่ก็ยังขยันข่ายอเราไปขอให้หน่อยแต่เราก็ตอบปัดอยู่ดีสุดท้ายพี่ก็ตั้งคำถามว่า
แกมีทางเลือกแค่2ทางเท่านั่นคือไปขอมาให้ฉันหรือจะให้ฉันเอาเงินแก
หลังจากได้ยินคำถามมันก็ทำให้เราโกรธแต่ก็ยังอยากคุยดีๆด้วยอยู่เราก็ตอบไปว่า ขอเองดิแกกลัวไร?
พี่ก็เงียบไปนิดหน่อยแต่ก็ยังถามคำถามเดิมช้ำจนเราเริ่มรำคาญเราก็ยังตอบคำเดิมจนมันเริ่มโกรธจริงๆละในหัวเราก็คิดว่าถ้าอยากได้ขนาดนั้นทำไมไม่ไปขอเองแล้วก็มีความคิด1ขึ้นมาคือพี่จะชอบเป็นแบบนี้ตลอดถ้าพี่คิดว่ารู้อะไรเยอะกว่าเราก็คิดว่าตัวเองถูกสุดท้ายก็จะทำตัวแบบ..เห็นแก่ตัวใส่เราตลอดเราก็ทนหลายครั้งแต่ก็มีบ้างที่ระเบิดครั้งนี้ก็เหมือนกันเราระเบิดแล้วแกว่งเงินที่มีไปทางพี่แล้วบอกว่าอยากได้มากใช่มั้ยเอาไปดิ
ณ เวลานั้นมันคืออารมณ์ชั่ววูบของเราตอนนั้นเราไม่คิดว่าตัวเองผิดด้วยช้ำแต่พี่เรา..เค้าก็ตอบว่าอะไรของแกแล้วก็เดินเข้าห้อง(ของป้า)ลงกอนประตูจากนั้นก็เงียบเราก็อารมณ์เสียในแล้วก็เก็บของ ของเราแล้วก็กลับห้องเหมือนกันแต่เราก็พยายามสงบสติอารมณ์ของตัวเองแล้วก็คิดได้ว่ามันผิดจากนั้นเราก็พิมพ์ไปขอโทษพี่ผ่านไปเกือบ1ชั้วโมงพี่ก็กลับที่ห้องเพื่อเอาสายชาร์จเราเห็นพี่ตาบวมตอนนั้นคืออารมณ์มันปมกันไปหมดทั้งตกใจทั้งรู้สึกผิดแล้วก็โกรธที่แกทำตัวเองจะร้องทำไม
แต่เราก็ทบทวนดูคือเราก็ไม่ได้อยู่กับเค้าตลอดบ้างทีก่อนหน้านี้อาจจะมีอะไรสะกิดใจพี่แล้วมาโดนเราพ่นคำแย่ๆใส่เลยร้อง? (เหมือนเราพยายามจะเข้าข้างคนที่ทำให้เราน้องไห้นับไม่ถ้วนเลย)
สุดท้ายเราก็ไปขอเงินแม่แล้วไปซื้อเองเพื่อที่จะขอโทษพี่
จนถึงตอนนี้เราก็ยังคิดว่าตัวเองไม่ผิดไปทั้งหมดอยู่
เราผิดหรือพี่ผิดกันแน่?
แกมีทางเลือกแค่2ทางเท่านั่นคือไปขอมาให้ฉันหรือจะให้ฉันเอาเงินแก
หลังจากได้ยินคำถามมันก็ทำให้เราโกรธแต่ก็ยังอยากคุยดีๆด้วยอยู่เราก็ตอบไปว่า ขอเองดิแกกลัวไร?
พี่ก็เงียบไปนิดหน่อยแต่ก็ยังถามคำถามเดิมช้ำจนเราเริ่มรำคาญเราก็ยังตอบคำเดิมจนมันเริ่มโกรธจริงๆละในหัวเราก็คิดว่าถ้าอยากได้ขนาดนั้นทำไมไม่ไปขอเองแล้วก็มีความคิด1ขึ้นมาคือพี่จะชอบเป็นแบบนี้ตลอดถ้าพี่คิดว่ารู้อะไรเยอะกว่าเราก็คิดว่าตัวเองถูกสุดท้ายก็จะทำตัวแบบ..เห็นแก่ตัวใส่เราตลอดเราก็ทนหลายครั้งแต่ก็มีบ้างที่ระเบิดครั้งนี้ก็เหมือนกันเราระเบิดแล้วแกว่งเงินที่มีไปทางพี่แล้วบอกว่าอยากได้มากใช่มั้ยเอาไปดิ
ณ เวลานั้นมันคืออารมณ์ชั่ววูบของเราตอนนั้นเราไม่คิดว่าตัวเองผิดด้วยช้ำแต่พี่เรา..เค้าก็ตอบว่าอะไรของแกแล้วก็เดินเข้าห้อง(ของป้า)ลงกอนประตูจากนั้นก็เงียบเราก็อารมณ์เสียในแล้วก็เก็บของ ของเราแล้วก็กลับห้องเหมือนกันแต่เราก็พยายามสงบสติอารมณ์ของตัวเองแล้วก็คิดได้ว่ามันผิดจากนั้นเราก็พิมพ์ไปขอโทษพี่ผ่านไปเกือบ1ชั้วโมงพี่ก็กลับที่ห้องเพื่อเอาสายชาร์จเราเห็นพี่ตาบวมตอนนั้นคืออารมณ์มันปมกันไปหมดทั้งตกใจทั้งรู้สึกผิดแล้วก็โกรธที่แกทำตัวเองจะร้องทำไม
แต่เราก็ทบทวนดูคือเราก็ไม่ได้อยู่กับเค้าตลอดบ้างทีก่อนหน้านี้อาจจะมีอะไรสะกิดใจพี่แล้วมาโดนเราพ่นคำแย่ๆใส่เลยร้อง? (เหมือนเราพยายามจะเข้าข้างคนที่ทำให้เราน้องไห้นับไม่ถ้วนเลย)
สุดท้ายเราก็ไปขอเงินแม่แล้วไปซื้อเองเพื่อที่จะขอโทษพี่
จนถึงตอนนี้เราก็ยังคิดว่าตัวเองไม่ผิดไปทั้งหมดอยู่