ตอนแรกแม่ของเราเค้าจะให้เลิกค่ะแม่บอกว่าถ้าไม่เลิกก็เรียนต่อที่นี่แล้วไม่ให้ไปต่อที่ดีกว่าซึ่งเราไปไม่ถูกเลยค่ะคือสถานการณ์มันบีบบังคับมาก แล้วแม่ของเราก็ถามเราว่าจำที่แม่เคยบอกได้มั้ยว่ามีแฟนแม่ไม่ห้ามแต่มันเหมาะแล้วหรอที่จะมีแฟนในวัยของเรา ก็ถูกของแม่นะคะที่แม่บอกแบบนี้แต่ความรู้สึกมันเงียบไปเลยมันพูดอะไรออกมาไม่ถูก แม่บอกว่าเวลานัดไปทำรายงานจะไม่ให้ไปจะไม่เชื่ออะไรอีก พอหลังจากนั้นแม่ก็ขอดูหน้าแฟนถามว่าเจอกันได้ยังไงอะไรที่ไหน เราก็เล่าให้ฟังแม่เค้าก็อมยิ้มอยู่ค่ะแบบประมาณว่าแม่ไม่ว่าอะไรหรอก แต่มันติดอยู่ที่พ่อของเราค่ะเค้าบอกว่าเรื่องอื่นพอรับได้กินแอลบ้างอะไรบ้าง(สต.เรากินในสายตาผู้ใหญ่ตลอดนะคะ/นานๆทีกิน)แต่เรื่องนี้พ่ออายมากเพราะคนส่วนมากในอำเภอนั้นรู้จักพ่อเยอะแล้วญาติฝั่งพ่อก็เยอะถ้ามีเรื่องหลุดไปพ่ออายมากพ่อจะให้เลิกถ้าไม่เลิกก็ให้ไปอยู่กับมันพ่อบอกว่าจากที่จะซื้อรถให้แล้วเวลาจะไปเล่นกีฬาอะไรพ่อจะไม่ไปส่งอีกแล้วเราแบบกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหวเลยค่ะซึ่งกีฬานั้นเรารักมากเราควรทำอย่างไรดีคะกับการแค่มีแฟนเราก็สอบได้ดีตลอดไม่เคยตกแล้วก็เวลาไปทำรายงานเราไม่เคยแอบนัดเจอแฟนหรืออะไรตามที่ผู้ใหญ่เค้ากล่าวหาเลย