เรารู้สึกว่าช่วงนี้สามีทำงานจนไม่มีเวลาคุยกับเราเลย แม้เเต่จะโทรหาก็ไม่มีเลย เรารู้สึกเหมือนเป็นความว่างเปล่าในชีวิตของเขาไปแล้ว จนบางทีเรานอยคิดต่างๆนานา เหมือนคนจิตตก อีกอย่างเขาอยู่กรุงเทพ เราเลี้ยงลูกอยู่กาญจนบุรี เหตุผลที่ต้องเเยกกันเพราะเรามาดูเเลบ้านให้เเม่ของสามี อยู่คนเดียวกับลูกอีกหนึ่งคน ใจจริงเราไม่ได้อยากแยกกันเลยเเต่เป็นเจตนารมณ์ของเเม่สามี เขาให้เหตุผลว่า จะอยู่ด้วยกันตลอดไปม่ได้ต้องเเยกกันทำงาน ทั้งๆที่ไม่ได้อยากมาเเต่ก็ปฎิเสธไม่ได้ จริงเราก็อยากอยู่กับเเฟนนั่นเเหละเพราะเราเป็นคุณเเม่ลูกสองเเล้วเราอยากอยู่เเบบ4คนพ่อเเม่ลูกบ้างไม่เคยได้เที่ยวได้พักเลย เวลาเราชวนไปไหนเเฟนของเราก็จะอ้างเเม่ตลอด บอกว่าต้องช่วยเเม่ต้องทำอันนั้นให้เเม่ เเต่พอเราย้ายมาอยู่กาญ แม่แฟนกับแฟนเรากับไปนู้นไปนี้กันตลอด เรารู้สึกนอยมากๆเลยเเต่ก๋ได้เเต่เก็บไว้คนเดียวจนบางทีต้องนอนร้องไห้เงียบๆคนเดียวเดี๋ยวลูกเห็น เราก็ได้เเต่หวังว่าสักวันคงได้อยู่กันพร้อมหน้า4คนพ่อเเม่ลูก เห้อก็ได้เเต่ระบายในนี้เเหละเพราะเรามาอยู่ครอบครัวเขาเราก็อยู่ตัวคนเดียวเขาก็เออ ออกันในครอบครัวเขาเเต่เราไม่มีสิทธิ์ออกความเห็นอะไรเลย ไม่คิดว่าออกจากอกพ่ออกแม่เเล้วจะมาเจอความรู้สึกแบบนี้อีก พอเราพูดอะไรไปเขาก็จะพูดเเรงๆออกตัวเเทนคนในครอบครัวเขาตลอดจนเรารู้สึกอึดอัดมาก แล้วเวลาจะทำอะไรจะปรึกษาอะไรที่มันควรรู้เเค่สองคนผัวเมียเเฟนเราก็มักเอาเเม่เข้ามาเกี่ยวเสมอ จนความเป็นส่วนตัวได้หายไป ตอนที่แฟนเรานอกใจเราไปมีอะไรกับคนอื่น เเม่เเฟนก็เข้าข้างลูกเขา แต่ไม่ให้เราไปไหน เหมือนโดนล็อคโซ่ไว้ตลอดเวลา จะทำอะไรอาชีพอะไรก็เเล้วเเต่ที่เเยกออกไปทำเอง เขาก็มักจะมีเรื่องให้กลับไปช่วยที่บ้านตลอด พอเราถามเขาก็จะบอกว่าพวกทำกันเองก็ไปไม่รอดหรอกลูกคงอดนมตาย เราเจอคำพูดแบบนี้มาตลอด 6-7 ปีที่เข้ามาอยู่เลย เเฟนไม่เคยเข้าข้างเราเเม้เเต่ครั้งเดียว ตอนนี้ก็คงมีเเค่ลูกสาวสองคนที่ช่วยให้เราไม่คิดเลิกเเละพยายามรักษาคำว่า "ครอบครัว" #เเค่นี้แหละที่จะระบาย จริงมีอีกเยอะเเต่พิมพ์ไม่ไหวเเล้ว #ก็คงต้องทนต่อไปมีเเค่ลูกที่ฮีลใจในตอนนี้❤️❤️❤️
ขอระบายหน่อยนะมันท้อใจจริงๆ