สวัสดีค่ะหนูอายุ22แฟน23คบกันกำลังจะ7ปี มาอยู่กับทางบ้านแฟน3ปี พอเข้ามาอยู่วันแรก พี่สะใภ้ก็พาหนูไปซื้อของ2คน เขาก็พูดกะหนูว่า
🙎🏽‍♀️:เนี่ย พี่ว่าจะให้น้องสาวพี่มาอยู่ด้วย น้องสาวพี่อายุเท่าหนูแหละว่าจะให้มานอนกับ แฟนหนู แต่หนูมาอยู่ด้วยห้องน่าจะเต็มเลยไม่ได้มา😢
 พ่อแม่พี่ชายพี่สะไภ้เหมือนเขาจะไม่ต้อนรับเท่าไหร่ เขาชอบพูดให้ได้ยินว่า หนูไม่มีอนาคตหนูอ้วน หนูไม่สวย หนูไม่มีหน้าที่การงานมั่นคง ซึ่งหนูก็งง หนูยังเรียนไม่จบด้วยซ้ำตอนนั้น พอหนูเรียนจบ ก็ไม่มีใครมายินดีเลยสักคนมีแต่พ่อแม่ที่ยินดีกับหนู พอถึงวันปัจฉิมนิเทศ ช่วงนั้นโควิดระบาดหนูให้พ่อแม่มาไม่ได้เพราะแม่ไม่ค่อยแข็งแรงคนเยอะเสี่ยงติดโควิด เลยวิดีโอคอลทางพ่อแม่
ท่านก็โอเคกับเรื่องนี้ หนูเลิกงานออกจากกะมา 07:00ขอเขาเลิกก่อนเพื่อมาเตรียมตัวไปให้ทัน 9โมงครึ่ง ตอนเช้าแฟนมาส่งหนูถามแฟนว่า มาด้วยกัน เข้าไปยินดีกับหนูในงาน  แฟนบอกไม่จะไปนอน ง่วง เลิกแล้วโทรมา หนูก็เสียความรู้สึกในตอนนั้นทันที (แฟนหนูไม่ได้ทำงานอยู่บ้านเฉยๆ)
แล้วไปในงานโดนเพื่อนบลูลี่ว่าแต่งหน้าไม่สวยจืดชืดบ้านจนหรอไม่ไปหาให้ช่างมาแต่งหน้าให้ ผมก็ธรรมดา ไม่สวย หนูก็ว่าหนูสวยแล้วหนูมั่นใจในตัวเอง แต่พอมาเจองี้หนูก็เสียใจที่เจอคำพูดแบบนี้ ได้แต่ช่างมันๆวันนี้มันต้องเป็นวันที่ดีของหนูสิ่
ละพองานเลิก โทรบอกแฟนว่าเลิกแล้วให้มารับ เพื่อนเดินมา เพื่อนชวนไปคาเฟ่ แถว หาดpmt หาดสุชาดา ก็เลยรอแฟนมารับแล้วไปด้วยกัน พอไปถึงคาเฟ่
หนูบอกให้แฟนไปถ่ายรูปกัน วันจบของเค้า แต่ก็ไม่เข้าไปด้วย บอกว่าจะไปหาใรกินเสร็จแล้วโทรมา แฟนก็ขับรถหนีหนูเลยตอนนั้น 
หนูพยายามจะไปคิดอะไรมาก ก็คิดว่าแฟนคงหิวแหละ พอหนูเดินเข้าไปในคาเฟ่ ว่าจะไปสั่งน้ำแต่ตังอยู่กับแฟน หนูไม่ได้เอาตังมาด้วย เพื่อนถามว่า ไม่สั่งน้ำหรอ หนูเลยตอบไปว่าลืมเอาตังมา ว่าจะถ่ายรูปแล้วกลับเลย เพื่อนสวนมาว่าไม่ได้เอาตังมาหรือไม่มีตัง ก็แค่บอกว่าไม่มีตัง จนขนาดนั้นใครจะเชื่อ 
หนูเลยออกไปนั่งข้างนอกกะเพื่อนอีก4คน  ไปค่าเฟ่6คน พอเพื่อนมานั่งกันครบ6คนรวมหนูด้วย เพื่อนก็พูดกันขึ้นมาว่า เรียนโง่ๆควายจบกะเขาด้วยหรอ (หันมาถามหนู) ทุกคนก็มองหน้าหนู หนูก็ได้แต่เงียบแล้วก็ยิ้ม เพื่อนก็พากันหัวเลาะ~ ก็พากันลุกไปถ่ายรูปรวม เพื่อนก็เรียกหนูไปด้วย พอไปยืนเรียงกัน ก็คิดว่าเพื่อนจะให้แฟนเพื่อนที่มาด้วยถ่าย สรุปเรียกหนูไปถ่ายให้ ไปถือกล้องให้ แล้วทีนี้เขามาเช็ครูป เขาก็เรียกแฟนเขามาถ่ายให้ หนูก็เลยเดินไปถ่ายด้วย เพื่อนก็บอกว่า ไปถือเสื้อแขนยาวกับแก้วน้ำให้หน่อย ของก็เต็มมือไปหมดแก้วน้ำ3แก้วเสื้อแขนยาว กระเป๋า หนูก็เลยเอาไปวางไว้โต๊ะข้างๆตรงเรายืนถ่ายรูปกัน เพื่อนก็ถ่ายกันเสร็จแล้ว เขาก็เลิกถ่ายกัน หนูเลยบอกว่าหนูยังไม่ได้ถ่ายเลย เพื่อนก็ บอกว่าพอแล้วเม็มจะเต็ม หนูยื่นโทรศัพท์ให้ ว่าถ่ายให้หนูได้ไหม หนูยังไม่มีรูปเลยเพื่อนก็บอกว่าจะไปนั่ง ขี้เกียจถ่าย แต่พออีกคนบอกแบบหนูเขาก็ถ่ายให้   หนูเลยให้แฟนมารับ วันนั้นก็จบแบบ จากที่คิด+ คิดดีกับทุกคนไม่เคยนินทาเพื่อนไม่เคยหักหลังใคร แบ่งปันทุกอย่าง ได้แต่ถามตัวเองว่าทำใมหนูต้องมาเจอแบบนี้ กลับมาบ้าน ร้องไห้ทุกวันแฟนก็เฉยๆ ไม่มีคำปลอบใจไม่มีอะไรเลย ผ่านมาไม่กี่เดือนแฟนก็ไปสมัครงาน อยู่แถว #มาบตาพุด พอทำได้1ปีแฟนหนูก็นอกใจแอบคุยกันในไอจีกับคนที่ทำงานด้วย กลับบ้านดึกทุกวัน ทั้งๆไม่มีโอที บอกว่าพี่ที่ทำงานชวนไปกินเลี้ยง หลายวันเลย  (บ่อยมาก) หนูเริ่มไม่ไหวกับงานเลยลาออกหนูก็ได้งานใหม่ เพื่อนร่วมงานทุกอย่างดีแต่เงินน้อย อยู่ที่บ้านแฟนทุกวันมักจะได้ย้นคำไม่ดีจากทางบ้านแฟนการกระทำบ้างคำพูดบ้าง หลายอย่าง หนูก็อยู่บ้านแฟนมา3ปีเจแทบตลอด แต่ไม่ทุกวันขนาดนั้นค่ะ เป็นบ้าน2ชั้น วันไหนหนูหยุดงานตรงกับทางบ้านแฟน ไม่กล้าลงมาหาอะไรกินเลย อดข้าว อดน้ำ เคยกินน้ำในห้องน้ำบ่อยครั้งเพราะไม่กล้าลงไป ถ้าลงไปหาอะไรกินจะโดนคำพูดคำดูถูก การเหยียด ประจำ หนูเลยเลือกที่จะไม่ลงไป ถ้าเขาออกไปข้างนอกหรือไม่อยู่บ้านหนูจะซื้อน้ำซื้ออาหารมาตุนไว้ แฟนหนูก็ไม่โอเคกับการที่หนูทำแบบนี้ ก็ว่าหนูทำใมไม่ไปหากินดีๆ ลงไปทำเลยสิ่กับข้าว ไม่มีใครว่าหลอก มันก็ใช่ไม่มีใครว่าหนูตอนเขาอยู่ด้วย ลองหนูอยู่คนเดียวสิ่ แทบจะบ้าตาย ว่าบ้านหนูไม่มีเงินไม่หน้ามีตาบ้างแหละ เรียนจบต่ำ หนูจบ ปวช ต่อ ปวส แต่ดรอปไว้เพราะอยากหาตังส่งให้ทางบ้านก่อน เพราะบ้านหนูพอมีกินมีใช้ไม่ได้มีตังเยอะเหมือนบ้านคนอื่น มีน้องชายที่ต้องส่งเรียน น้องชายอายุ9ขวบ ก็เลยพักเรื่องเรียนไว้แค่นี้ก่อน ค่อยเรียนตอนเราพร้อม ไม่เดือดร้อนเงิน  หนูก็ร้องไห้ทุกวันเลย ว่าถึงพาตัวเองมาอยู่จุดแบบนี้ หนูขอแฟนให้พาออกไปอยู่ข้างนอกกันตอนอายุ22แฟนก็บอกว่าไม่ ปฏิเสธตลอด 
หนูร้องไห้มาทุกวันเลย ท้อแท้กับชีวิต คิดสั้น ผูกคอ แต่ไม่สำเร็จ ชอบอยู่คนเดียวไม่ชอบคนเยอะ เก็บตัวอยู่คนเดียวไม่กล้าคุยกับใครจากที่เป็นคนเฟลลี่
คิดสั้นและลงมือทำหลายครั้ง ถ้าทำถึงสิ้นชีวิตก็คือผูกคอ แต่แฟนมาเจอก่อน ตอนนั้นหนูไม่มีสติเลย หน้ามืด ทุกอย่างมืดไปหมด รวมถึงอนาคตด้วย เคลียดกับทุกเรื่อง ตอนทะเลาะกับแฟนก็ ไล่หนูออกจากบ้าน บอกเลิก พอหนูจะไปจริงก็ไม่ให้ไป เอาของที่หนูเตรียมไว้ไปซ่อน จนถึงทุกวันนี้ก็ยังอยู่ที่บ้านแฟน หนูเป็นคนใจอ่อน ทุกอย่างไวต่อความรู้สึก เลยตัดสินใจไปหาหมอรักษาสุขภาพจิตใจ
หนูก็เล่าทุกอย่างให้หมอฟัง ข้อคิดหรืออะไรแย่ๆที่เจอมา ก็เริ่มคิด+อีกครั้ง แต่ไม่100%เหมือนเดิมเพราะหนูยังอยู่กับแฟนคนนี้อยู่ เพราะแฟนพูดว่า ถ้ายังคบกะเค้าอยู่จะเจอแบบนี้แหละนอกจากเลิก ผล สรุปหนูเป็นโรคซึมเศร้า จนถึงทุกวันนี้ยังไปหาหมอ พอกลับมาจากหาหมอก็รู้สึกดีนะ ความคิดข้อคิดการพูดการรักตัวเอง กว่าจะคิดได้ขนาดนี้ เจอคำพูดของคนรอบตัวทำร้ายมาเยอะมาก ทั้งตัวปัญหาปัญญาอ่อนโง่ จน อ้วน ไม่สวยบ้านยากจน อีจน คนไม่มีอนาคตไร้สมอง ตัวไร้ประโยชน์ เยอะมาก เท่าที่จำได้ ฝังใจ ประมาณนี้ ทุกครั้งที่ร้องไห้ไม่ว่าจะเรื่องอะไร แฟนจะไม่สนใจเลย เห็นร้องไห้ ก็เฉยๆปล่อยให้ร้องไห้ยันเช้า ไม่ได้มาปลอบใจไม่ได้ให้กำลังใจบ่น ด่าว่าลำคาญ ปัญญาอ่อน กูจะนอนต้องทำงาน  จนรู้สึกโดดเดี่ยว ถามตัวเองถ้าอยู่คนเดียวมันจะดีกว่านี้ไหมนะเราจะอยู่ยังใง กลายเป็นว่ากังวลซะงั้น คุยกะใครก็ไม่ได้ไม่มีใครรับฟังเลยว่าหนูเป็นอะไร อยากเล่าแต่ไม่มีผู้ฟัง เหมือนตัวคนเดียวที่อยู่ในบ้านคนใจร้าย ต่อจากนี้น่าจะรักตัวเองให้มากกว่านี้ 🥹