เราเป็นเดอะแบกค่ะ แบกทุกคนในครอบครัวเลย 
เราเหนื่อย และบางทีคิดสั้น จนติดว่าปัญหามันมากขึ้นตลอดเลย จนไม่อยากอยู่
(ตรงนี้ดูแลด้วยจิตแพทย์ค่ะ เราหาหมอ และดูแลตัวเองตลอด)
จากกระทู้เก่า https://ppantip.com/topic/42360987 เราเลิกคาดหวังให้แม่มาสงสารเรา หรือเห็นแก่ความเหนื่อยของเราค่ะ
อยากให้แม่ดูแลตัวเองดีดี กินยา กินข้าว พักผ่อน และไม่ต้องสนใจเรื่องคนอื่นมาก

แต่ทุกวันนี้ แม่กลัวคนอื่นจะป่วย จะตายทิ้งแม่ไปหมดค่ะ 
เราก็บอกแม่ตลอดนะคะ ใครจะเป็นยังไงก็ไม่ต้องไปสนใจเค้า เราจะอยู่ส่งแม่เอง
วันๆ มีโทรหาญาติ เพื่อน เชคข่าวใครป่วย ใครใกล้ตาย แล้วก็โอนเงินไปช่วยเค้า
(ทั้งที่ตัวเองก็ติดเตียง กินยา หาหมอ นอน รพ บ่อยมาก)
แล้วแม่ก็จะกังวลเรื่องคนอื่นจนนอนไม่หลับ และร่างกายก็ทรุด ไปนอน รพ ซึ่งเราก็ต้องคอยดูแลอีก 

เราเหนื่อยกับแม่มากค่ะ แต่เราก็เอาความรักของเราขับเคลื่อนดูแลแม่และเผื่อแผ่ไปถึงคนอื่นๆด้วย
เราไม่กล้าเล่าอะไรให้เพื่อนๆ หรือคนที่เราสนิทด้วยฟัง เพราะเคยทำไปแล้ว เค้าให้ feedback มาไม่ค่อยโอเค เรากลัวเราจะเกลียดเค้าค่ะ
(วันไหนเราพังๆ เราก็ใช้โพสพันทิป และนักจิตวิทยาในการดูแลตัวเองค่ะ)

มีเพื่อนอยู่คนนึง ที่คบกันมาตั้งแต่เรียนมัธยม และยังนัดเจอ นัดเที่ยวกันบ่อยๆ และเค้าใจเย็น มี empathy มาก 
เราเล่าเรื่องพวกนี้ให้เพื่อนฟัง เพื่อนรู้ว่าเราไม่ไหว เค้าจะกอดปลอบเราทุกครั้ง
เมื่อคืนเราทะเลาะกับแม่เรื่องที่แม่ไปช่วยคนอื่น เพื่อนแวะมาค้างด้วย และเพื่อนคงไม่ไหวเหมือนกัน
เพื่อนห่วงเราด้วย และด้วยที่เราคุยกันบ่อย ให้กำลังใจกันมาตลอด เพื่อนถามว่าเรา
"อาการของแม่เป็นไงใกล้ตายหรือยัง แกจะได้สบายสักที ถ้าไม่ใกล้ตาย ฉันกลัวแกจะตายก่อน"
ตอนนั้นเรารู้สึกแย่กับเพื่อนมากเลยค่ะ พอตอนนี้กลับเกลียดตัวเองแทน ที่ไม่น่าไปรู้สึกกับเค้าแบบนั้น
และเราคงไม่กล้าเล่าอะไรให้เพื่อนฟังอีกแล้ว เพราะกลัวตัวเองจะเกลียดเพื่อนค่ะ 

ปล เพื่อนคนนี้อยู่กับเราทุกช่วงชีวิตค่ะ ตอนเรามีโดนไล่ออกจากการไม่มีเงินจ่ายค่าเทอม เพราะแม่ลืมโอนเงินมาให้
พ่อแม่เพื่อนก็มาช่วยจ่ายก่อน ตอนเรานอน รพ เพื่อนก็ช่วยมาดูแล แม่เราโทรมาขอเงินแต่เราอยู่ในห้องผ่าตัด เพื่อนก็สำรองจ่ายให้ก่อน
ทุกวันนี้ถึงจะห่างหายไปบ้าง แต่ถ้าเค้ารู้ว่าเรามีปัญหา เค้าจะเป็นพื้นที่ปลอดภัยให้เราตลอดเลยค่ะ