ไทยญี่ปุ่นสองคู่แค้นแต่แสนรัก
ถึงจุดหักแตกหล่นให้มัวหมอง
โอลิมปิกใครๆก็หมายปอง
ใยถึงต้องทำกับไทยได้ลงคอ

สองพันสิบสองยุ่นตบเซิร์บพี่ว่าชนะ
ฉะไหนละถึงพ่ายแพ้พลาดท่าให้
สาวเมืองยิ้มน้ำตาปริ่มยากทำใจ
จึงจุดไฟได้แรงแค้นสุมในทรวง

พี่สาวเซี้ยมยอดนักสู้แห่งเมืองย่า
ประกาศกล้าจะไม่ยอมซักกี่หน
ให้สัมภาษณ์สื่อไทยแบบแยบยล
ชวนผู้คนก่นด่าสาปแช่งไป

หลังจากนี้พี่จะมั่นท้าชวนตี
โพสต์ไอจีเรามีแข่งกับเพื่อนรัก
ปลุกระดมกองเชียร์กันอย่างหนัก
แฟนๆจักรวมพลถล่มพลัน

จะกี่ครั้งพี่ก็แพ้แหม๊…หมั่นไส้
ทำอย่างไรจะสั่งสอนให้สาสม
วอนรุ่นน้องช่วยตบในบัดดล
พี่จะวนเวียนอยู่แถวคอกเอย

สืบเนื่องจากมาดามนิชิดะได้โพสต์รีไทร์ผ่านไอจีส่วนตัวเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา
ทำให้หลังจากนี้ญี่ปุ่นต้องทำงานหนักโดยต้องเฟ้นหาโคกะ2 รวมถึงซาโอริ5
ทีนี้จะไม่ใช่แค่ญี่ปุ่นที่ต้องเหนื่อยในการตามหาโคกะ2
ทีมไทยเองถ้าอยากก้าวข้ามอาเซียนขึ้นไปผงาดบบนเวทีโลก
สิ่งที่เราต้องตามหาคือสาวเซี้ยม2 ทีมเราจะประสบความสำเร็จไม่ได้เลยถ้าผู้เล่นขาดทักษะการเซี้ยม
ซึ่งสาวเซี้ยมเป็นผู้เล่นที่ครบเครื่องที่สุดเท่าที่ไทยมีมา ทักษะการพูดปลุกระดมทีม ทักษะการเล่นต่างๆ
ไม่ว่าจะเป็นรุก รับ หยอด เสิร์ฟ ไม่มีบอด แม้กระทั่งการบล็อคกับส่วนสูงที่มีไม่มากแต่สามารถต่อกรกับต่างชาติได้
ที่สำคัญที่สุดคือทักษะการเซี้ยมอันเป็นเอกลักษณ์ สามารถดึงแฟนๆให้ร่วมใจร่วมเชียร์ร่วมด้วยช่วยกันกดดันนักกีฬาฝ่ายตรงข้าม
รวมกองเชียร์เป็นอันหนึ่งอันเดียวกับตัวนักกีฬาได้ อันนี้คือสิ่งที่นักกีฬารุ่นใหม่ของไทยยังขาด 
หากยังจำบรรยากาศการเชียร์ช่วงปี 2013-2016 ได้ จะเข้าใจว่านั่นคือผลสำเร็จแห่งการเซี้ยม
สมัยสาวเซี้ยมโลดแล่นในวงการ ทักษะนี้สำคัญแค่ไหนให้ไตร่ตรองดูว่า แข่งกับสาวปลาดิบทีไรเดือดตลอด
โพสต์ไอจีให้แฟนๆฮึกเหิม สร้างบรรยากาศการเชียร์ทั้งในสนามและเว็บบอร์ดให้เดือดพร่าน ไม่กร่อยเหมือนยุคนี้นะ
ยกตัวอย่างล่าสุดเจอบราซิลในบ้านแท้ๆ การเชียร์ไม่เร้าใจเหมือนสมัยสาวเซี้ยมรันวงการเลย
ชี้ให้เห็นว่า นักกีฬารุ่นใหม่ต้องหาที่ระบายซักทีม ต้องเซี้ยมให้เกิดบรรยากาศครุกรุ่นกับทีมนั้น
แล้วเรากองเชียร์กับนักกีฬาจะได้ประสานเป็นหนึ่งเดียวกันร่วมสู้กับคู่แค้น