สวัสดีค่ะ อยากจะขอพื้นที่ระบาย เราควรจะทำยังไงกับชีวิตดี มันอาจจะดูเป็นการเล่าที่แปลกๆ แต่เราพิมมันไว้ในโทรศัพท์ คิดว่าจะลงในสตอรี่ส่วนตัว ไม่ได้ต้องการให้ใครสนใจ แต่กลัวลงไปแล้วจะมีคนรู้จักมาอ่านค่ะ เลยขอพื้นที่ระบายในพันทิป อย่างน้อยลดความอึดอัดในใจเราไปบ้าง

...ฉันมีความรักกับผู้ชายที่ฉันคิดว่าเขาคือคนที่ใช่ และหวังว่าเป็นคนสุดท้ายในชีวิต...เรารักกันมาก ทุกอย่างมันดีไปหมดเลยล่ะ...จนวันเวลาผ่านไป ทุกอย่างเริ่มจืดจาง ต่างคนต่างมีพื้นที่ของตัวเองมากขึ้น แต่ฉันก็ยังเชื่อในความรักที่เรามีให้กันอยู่เสมอ...แต่แล้ววันหนึ่ง ผู้ชายที่ฉันคิดว่าใช่ เขาได้ทำงานสังคมใหม่ๆ เมื่อต้นปี เป็นงานราชการแห่งหนึ่ง ฉันรู้สึกยินดีกับเขามากๆ แต่...มันไม่ใช่เลย เขาเปลี่ยนไป เขาเริ่มมีความลับ เขาเริ่มโกหก เขาเริ่มปิดบัง เขาเริ่มมีเหตุผลความเป็นส่วนตัว เขาเริ่มหวงโทรศัพท์ เขาเริ่มแยกโลกสองใบ...สุดท้ายเราก็ทะเลาะกันหนักและหลายครั้ง ฉันจับได้อยู่หลายหน ที่เขาพยายามโกหก จนวันหนึ่ง...เขาสารภาพกับฉันว่าเขาแอบชอบผู้หญิงที่ทำงาน แต่เขาจำเป็นต้องปฏิเสธ เพราะเขามีฉัน...เขาบอกว่าเขาเสียใจที่ต้องปฏิเสธใคร...ใช่ ฉันรักเขามาก ฉันกลับโทษตัวเองว่าฉันผิด ฉันทำให้เขาต้องปฏิเสธใคร แต่ใจลึกๆฉันเสียใจมากเหมือนทุกอย่างพังทลาย ฉันเชื่อใจเขามาก แต่เขากล้านอกใจฉัน ฉันแอบร้องไห้ทุกวัน จนเขารู้สึกผิด เขาบอกฉันว่าเขาจะปรับปรุงตัว และฉันก็ให้โอกาส...เหมือนมันจะดีขึ้น แต่เขาก็ยังเป็นเหมือนเดิม เขาปิดบังฉัน เขายังคงบอกที่ทำงานว่าเขาโสด เขายังเป็นเขา เพียงเพราะเขาเริ่มโกหกคนที่ทำงานไปแล้ว ฉันในตอนนั้นทำได้แค่ปิดหูปิดตา เพราะ...ฉันรักเขาค่ะ ฉันไม่สามารถที่จะเดินออกจากความสัมพันธ์นี้ได้ ฉันทนมากเลยใช่มั้ยล่ะ ฮ่าๆ...ยิ่งไปกว่านั้นฉันได้พบว่าฉันกำลังมีใครสักคนที่เข้ามาทำให้พวกเราทั้งคู่เรายิ่งตัดกันไม่ขาด...ฉันจึงยิ่งอยู่เงียบๆ อย่างอดทน ในพื้นที่ของฉัน เพื่อไม่ทำให้เด็กคนนี้ต้องพบกับความเจ็บปวดในอนาคต...แต่แล้วตัวฉันตอนนี้ มันเหนื่อยเหลือเกิน ฉันเฝ้าถามว่าตัวเองจะทนในสภาวะแบบนี้ไปได้อีกนานแค่ไหน ฉันไม่ใช่คนที่เขาจะนึกถึงคนแรกอีกต่อไป ฉันเป็นคนสุดท้ายที่เขานึกถึงเสมอ....เวลาฉันต้องการเขา มันไม่มีเขาอยู่ตรงนั้น ฉันต้องไปหาหมอคนเดียว ฉันยังคงไปทำงานด้วยตัวเอง ฉันกลายเป็นตัวร้ายในสายตาเขา ฉันกลายเป็นคนขี้หึงในสายตาเขา กลายเป็นคนขี้ระแวงมากขึ้น ฉันเป็นเพียงคนรักที่อยู่ได้แค่ที่บ้าน แม้แต่ที่ทำงานเขา สถานที่ราชการที่ใครๆก็เข้าไปได้ ฉันยังไม่สามารถจะเข้าไปเหยียบได้เลย เขาให้เหตุผลว่า ฉันจะไปประจานเขา ถ้าฉันไป แปลว่าฉันไม่ให้เกียรติเขา...ฉันน้อยใจ ฉันไม่รู้ว่าตัวเองรับภาระมากมายในตอนนี้ได้ถึงขนาดไหน ฉันอยากเลือกที่จะหายไป แต่ฉันคงทำได้แค่ระบายมันออกมา ฉันเป็นห่วงเด็กน้อยที่กำลังจะเกิด ฉันภาวนาให้มันดีขึ้นในทางใดสักทางหนึ่ง ฉันหวังว่าเวลาจะช่วยเยียวยาฉันได้บ้างไม่มากก็น้อย