เป็นเรื่องของตายายเราเองค่ะ คือทั้งสองท่านอยู่กันเองที่ตจว. เพราะไม่ชอบชีวิตของลูกหลานในกทม.ที่ทำงานทั้งวันกลับมืด ท่านเลยอาศัยอยู่ที่บ้านของตา และในซอยก็จะมีญาติพี่น้องตาแวะเวียนมาคุยด้วยบ้างบางครั้งค่ะ ลูกหลานแบบเราก็ให้เงิน ซื้อของสด ของแห้ง ขนม บ้านติดแอร์ให้เรียบร้อย คือทำทุกอย่างให้ท่านใช้ชีวิตสะดวกสบายที่สุดเท่าที่เราจะทำให้ได้ เวลาหาหมอจะมีป้าๆ เราพาไป สลับกับเราค่ะ หรือถ้าทุกคนติดงาน ก็จะมีญาติบ้านใกล้ๆ ไปรับยาให้ เท่าที่มองดูมันก็เป็นคุณภาพชีวิตที่ไม่แย่นักค่ะ
แต่ปัญหาของยายเราคือ ปีนี้ท่าน 78 แล้วค่ะ มีปัญหาเข่าเสื่อม เดินไม่ค่อยสะดวกเพราะอ้วน เรี่ยวแรงก็ถดถอยเพราะข้าวปลาไม่ค่อยจะยอมทาน พอไม่มีแรง ยายก็ทิ้งตัวเลยค่ะ ไม่ขยับตัวทำอะไรทั้งนั้น ภาระทุกอย่างตกที่ตาหมด พอตาเหนื่อยก็อารมณ์เสีย พาลทะเลาะ นั่งด่านั่งว่ากันไปซะอีก พอลูกหลานไปหาก็ฟ้อง เราเจอแบบนี้ก็ปวดหัว
และอีกอย่างคือยายเราท่านเป็นคนแก่ที่ไม่มีความสุขเลยค่ะ เราเข้าใจว่าเพราะร่างกายที่เสื่อมถอยด้วย แต่จิตใจท่านยิ่งกว่าซะอีก ลูกหลานไปเยี่ยมก็เล่าแต่เรื่องขมขื่นในอดีต บางทีขุดเรื่อง 20-30 ปีก่อนมาดุว่าแม่เราให้ขุ่นใจกันก็มี หรือไม่ก็มานั่งพูดใส่ว่าเมื่อไรจะตายๆ ชวนออกไปทานข้าวก็ไม่อยากไป จะพาไปเที่ยวก็ไม่เอา กลัวสารพัด บางทีดูข่าวไม่ดีๆ ก็โทรหาลูกหลานคนนั้นคนนี้ว่าใช่พวกเรารึเปล่า เราไปเยี่ยมก็ถามหาแต่หลานคนอื่นทั้งที่เค้าไม่ได้มีใจจะมาหาด้วยซ้ำ คือเราเข้าใจนะคะว่าเป็นห่วง แต่ห่วงพะวงจนตัวเองทุกข์ เราเห็นก็ไม่สบายใจค่ะ
สรุปคือ ท่านไม่มีงานอดิเรกอะไรให้ชุ่มชื่นหัวใจเลยค่ะ จมจ่อมอยู่แต่กับความทุกข์ เราจะช่วยท่านยังไงได้บ้างมั้ยคะ ผู้สูงอายุที่บ้านไม่มีความสุขในชีวิตเลย เราจะช่วยยังไงได้บ้างมั้ยคะ
ผู้สูงอายุที่บ้านไม่มีความสุขในชีวิตเลย เราจะช่วยยังไงได้บ้างมั้ยคะ
แต่ปัญหาของยายเราคือ ปีนี้ท่าน 78 แล้วค่ะ มีปัญหาเข่าเสื่อม เดินไม่ค่อยสะดวกเพราะอ้วน เรี่ยวแรงก็ถดถอยเพราะข้าวปลาไม่ค่อยจะยอมทาน พอไม่มีแรง ยายก็ทิ้งตัวเลยค่ะ ไม่ขยับตัวทำอะไรทั้งนั้น ภาระทุกอย่างตกที่ตาหมด พอตาเหนื่อยก็อารมณ์เสีย พาลทะเลาะ นั่งด่านั่งว่ากันไปซะอีก พอลูกหลานไปหาก็ฟ้อง เราเจอแบบนี้ก็ปวดหัว
และอีกอย่างคือยายเราท่านเป็นคนแก่ที่ไม่มีความสุขเลยค่ะ เราเข้าใจว่าเพราะร่างกายที่เสื่อมถอยด้วย แต่จิตใจท่านยิ่งกว่าซะอีก ลูกหลานไปเยี่ยมก็เล่าแต่เรื่องขมขื่นในอดีต บางทีขุดเรื่อง 20-30 ปีก่อนมาดุว่าแม่เราให้ขุ่นใจกันก็มี หรือไม่ก็มานั่งพูดใส่ว่าเมื่อไรจะตายๆ ชวนออกไปทานข้าวก็ไม่อยากไป จะพาไปเที่ยวก็ไม่เอา กลัวสารพัด บางทีดูข่าวไม่ดีๆ ก็โทรหาลูกหลานคนนั้นคนนี้ว่าใช่พวกเรารึเปล่า เราไปเยี่ยมก็ถามหาแต่หลานคนอื่นทั้งที่เค้าไม่ได้มีใจจะมาหาด้วยซ้ำ คือเราเข้าใจนะคะว่าเป็นห่วง แต่ห่วงพะวงจนตัวเองทุกข์ เราเห็นก็ไม่สบายใจค่ะ
สรุปคือ ท่านไม่มีงานอดิเรกอะไรให้ชุ่มชื่นหัวใจเลยค่ะ จมจ่อมอยู่แต่กับความทุกข์ เราจะช่วยท่านยังไงได้บ้างมั้ยคะ ผู้สูงอายุที่บ้านไม่มีความสุขในชีวิตเลย เราจะช่วยยังไงได้บ้างมั้ยคะ